Ik belandde op de spoed met mijn tiener omwille van zelfmoordgedachten

Ik zag het wel. De vermoeidheid, de prikkelbaarheid, de geslotenheid. Ik wist dat hij worstelde, maar hoe diep, dat had ik onderschat. Tot gisteren. 

We zaten samen in de woonkamer. Hij keek me aan, serieus, moe. "Mama, ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben bang voor mezelf. Ik wil niet meer." 

Ik slikte. Wat zeg je dan? Wat doe je? Alles in mij schreeuwde paniek, maar ik wist dat dat hem niet zou helpen. 

"We gaan hulp zoeken," hoorde ik mezelf zeggen. En dus reden we naar spoed. 

Daar werden we opgevangen door een psychiater die het gesprek aanging met mijn zoon. Langzaam ontspande hij, alsof iemand eindelijk de juiste vragen stelde. De psychiater luisterde echt. Dat maakte een verschil. Voor het eerst in lange tijd voelde ik iets van opluchting. 

Maar ik ben nog steeds geraakt. Die avond op spoed heeft me anders naar alles doen kijken. Hoe komt het dat zoveel jongeren vastlopen? Waarom voelen ze zich zo eenzaam in een wereld die nooit stilstaat? En hoe kan ik als moeder beter luisteren, beter zien? 

Ik ga niet meteen terug werken. Dat lukt niet. Mijn zoon heeft me nodig, nu meer dan ooit. 

Aan alle ouders die hier ook doorheen gaan: je bent niet alleen. Vraag, luister, wees er. En als je kind aangeeft dat het niet meer gaat, wacht dan niet om hulp te zoeken. 

Soms is dat het enige wat je kunt doen. Maar het is veel.