God sta mijn gezinsleden bij wanneer ik niet in de buurt ben of als er ooit iets met mijn geheugen zou gebeuren. Misschien geef ik mezelf iets te veel krediet, maar ik heb nogal sterk het gevoel dat mijn rol in dit huishouden wel heel belangrijk is. Ik ben de persoon bij uitstek die alles weet liggen. Die alles onthoudt. Of beter, die alles moet onthouden – want niemand anders neemt er de moeite voor …
Juist, onze boeken moeten dringend naar de bibliotheek worden teruggebracht. Die bib-kaart moet trouwens vernieuwd worden. En als we dan toch op baan zijn, dan kan ik ondertussen snel nog even brood en melk halen want die zijn op. Oh, en hebben we eigenlijk nog fruit?
Zucht. Ik word er zó moe van dat ik altijd aan alles moet denken.
Of nee, weet je waar ik eigenlijk echt moe van word? Van het feit dat ik de énige ben die zich iets aantrekt van al dat onthouden. Ik moet onthouden dat ik mijn gezinsleden er moet aan herinneren dat ze dingen moeten doen, en ondertussen moet ik onthouden waar ze hun gerief hebben gelaten.
Waar dat ene boek is gebleven dat de zoon moest lezen voor zijn boekbespreking? Waar dat sportshirt ligt dat dochter nodig heeft voor haar wedstrijd? Simpel, even vragen aan mama …
Wanneer ik dingen aan het doen ben, doe ik dat vaak op automatische piloot. Maar ondertussen ga ik in gedachten door de agenda, boodschappenlijstjes, to-dolijstjes en dingen die mijn kinderen me hebben gevraagd.
En dan heb ik het nog niet over al die dingen waar ik moet aan denken. Een afspraak maken bij de kapper, de tandarts en de orthodontist, verjaardagscadeautjes kopen, bijhouden wanneer er wedstrijden zijn van de kinderen, niet vergeten af te spreken met andere ouders over wie wanneer rijdt, verlofplanningen maken, enzoverder enzovoort. Het stopt gewoon nooit. En het is telkens weer hetzelfde liedje: ik ben de enige die eraan denkt. Of die de moeite neemt om eraan te denken.
Voor een stuk ligt dat aan mezelf. Ik ben van nature iemand die (te) veel nadenkt en plant. Ik ben altijd twee of drie stappen verder en anticipeer op wat er nog komt. Ik wil voorbereid zijn op alles. Maar ondertussen gaan mijn gezinsleden er ook gewoon vanuit dat “mama er wel aan zal denken”. Of dat “mama het wel zal vinden.”
Ergens is het wel fijn om het gevoel te hebben dat ik “nodig” ben. Maar ik het zou toch ook wel heel fijn vinden als mijn huisgenoten een beetje moeite zouden doen om mee de mentale last te dragen van dingen te onthouden en niets te vergeten. Want uiteindelijk is het niet mijn verantwoordelijkheid om te weten waar iedereens shit is of wanneer ze wat moeten doen.
Hoe verrassend het voor mijn gezinsleden ook mag klinken, het is nooit mijn ambitie geweest om Manager van Iedereens Zaken te worden en ik heb nooit gesolliciteerd voor die positie. En toch ben ik hier op één of andere manier beland …
