Ik toch niet? Dat was het eerste dat door mijn hoofd schoot. Ok, de afgelopen weken en maanden waren druk geweest op het werk en in het gezin (hobby’s, examens), maar toch niet meer dan bij een ander?
‘Het supervrouwcomplex’ , zo benoemde mijn huisarts het, toen ik snikkend bij haar op de stoel zat. ‘Je wilt alle ballen in de lucht houden: super werknemer zijn, super huisvrouw, super moeder, super echtgenote en zo veel meer, maar dat kan niemand. Supervrouw bestaat niet.’
Wat er aan voorafging: traditiegetrouw is het vanaf september altijd drukker op mijn werk. Ik kreeg er verantwoordelijkheden bij, die ik - als perfectioniste - heel serieus nam, misschien té serieus.
Daarnaast gaan mijn twee oudste naar het middelbaar. Ze doen het zeer goed, absoluut geen klagen want ze zijn super zelfstandig. Maar tijdens de examens leefde ik extra hard mee met hen en hielp ik waar ik kon. De jongste zit nog in het vierde leerjaar en vraagt misschien wel het meeste aandacht, maar ik doe alles voor haar en haar zussen.
Mijn man heeft een drukke job waarbij de laatste maanden van het jaar ook heel druk zijn. Taxi spelen voor de meisjes komt meestal bij mij terecht, maar hey, no worries, ik geniet van de quality-time met de meisjes in de auto.
En dan heb je nog mijn job ‘na de uren’ ‘s avonds die ik ook super graag doe en die zeer verrijkend is voor mezelf.
Vanaf december had ik een verkoudheid die maar bleef aanslepen en vorige week had ik de indruk dat ik minder goed en voluit kon ademen. Daarnaast viel mijn lijf tijdens de vakantie gewoon stil. Ik had in niets nog zin. Naar de winkel gaan was te veel, eten maken was te veel moeite, gewoon voor mijn scherm zitten en werken was helemaal niet aan de orde. Laat staan denken aan een planning van de kids of onze gezinsplanning…
Na getwijfel ben ik dan toch naar mijn huisarts geweest omdat ik me vooral zorgen maakte om mijn ademhaling.
Verdict: ‘Je staat aan het begin van een burn-out. Het is nu die pauzeknop indrukken of binnen een paar weken volledig K.O zijn’. En mijn ademhaling dan? ‘Je longen zijn loepzuiver, maar je bent in een bijna continue staat van hyperventilatie waardoor je het gevoel hebt niet voldoende te kunnen ademen’.
Dus ok, ik ben de komende twee weken thuis om te rusten en alles op een rijtje te zetten. Ik kan niet beschrijven wat voor een vies en raar gevoel dit is. De arts vroeg me ook zaken aan te pakken (een poetsvrouw aannemen, strijk uitbesteden, een eigen hobby nemen,…), maar eerlijk? Dit vraagt op zich ook weer een planning en daar ben ik nu net niet aan toe …
Ik weet het, ik zoek misschien uitvluchten en steek de schuld misschien ook op dit kl*teweer. Maar het is zo dubbel: ik wéét dat ik in de rode zone zit, maar tegelijk wil ik er niet aan toegeven.
