Ik hoop dat mijn tiener niet gay is (maar lees eerst verder voor je oordeelt)

Ik hou van mijn zoon.
Met alles wat ik in me heb.
Er is niets aan hem dat ik zou willen veranderen.
En toch hoop ik, diep vanbinnen, dat hij niet gay is.

Hij is zestien nu.
Een zachte, gevoelige jongen. Slim, grappig, een beetje verlegen soms.
Hij denkt veel, voelt nog meer.
En de laatste tijd zie ik dat hij met iets worstelt.
Iets dat hij niet uitspreekt, maar dat in de lucht hangt tussen ons in.

Ik praat er niet over.
Niet omdat ik het niet wíl, maar omdat ik bang ben dat hij denkt dat ik iets vermoed.
Of dat ik hem een richting op duw, terwijl hij daar misschien nog helemaal niet is.
Ik wil dat hij zichzelf kan ontdekken. Vrij, zonder mijn zorgen als achtergrondruis.

En toch… ergens in mij zit een kleine, stille hoop.
Niet omdat ik iets afkeur, niet omdat ik denk dat het verkeerd is.
Maar omdat ik weet dat het leven soms al ingewikkeld genoeg is voor een zestienjarige.
En als hij gay is, wordt het misschien net dat tikkeltje moeilijker.

Ik weet dat de wereld vandaag veel begripvoller is dan vroeger.
Dat er meer openheid is, meer liefde, meer steun.
En dat maakt me dankbaar.
Maar tegelijk weet ik ook: het is nog niet altijd eenvoudig.
Er zijn nog blikken, opmerkingen, vooroordelen.
Dingen die je als ouder het liefst zelf zou opvangen, zodat je kind ze nooit hoeft te voelen.

Hij praat vaak over later.
Over kinderen, over “zijn gezin”.
En dan denk ik: als hij gay is, hoe zal dat dan zijn?
Niet onmogelijk, natuurlijk niet. 
Maar het vraagt misschien meer stappen, meer uitleg, meer veerkracht.
En ik gun hem eenvoud. Een warm, zacht leven.

Ik durf dit gevoel bijna met niemand te delen.
Omdat ik wéét dat het verkeerd begrepen kan worden.
Dat mensen misschien denken dat ik “tegen” iets ben.
Maar dat is het niet.
Het komt juist uit liefde. Uit de wens dat zijn pad licht mag zijn.

Dus ik draag het stil met me mee.
Ik hoop dat, als de dag komt dat hij iets vertelt, wat dat ook is, hij voelt dat ik zijn veilige haven ben.

Misschien is dit allemaal overbodige zorg.
Misschien verandert alles nog honderd keer, dat hoort bij zestien zijn.

Wat ik ondertussen doe, is hopen dat hij gelukkig wordt.
Dat hij iemand vindt die hem écht ziet.
Dat hij, op zijn manier, vader wordt, of iets anders wat hem vervult.
En dat hij, welke richting het ook uitgaat, weet dat ik achter hem sta.
Altijd.