Ik laat mijn dochters gewoon even vechten. Oeps?

Mijn vrouw en ik zijn de trotse (soms wanhopige) ouders van 11-jarige tweelingdochters. Meestal zijn ze dikke vriendinnen, maar de laatste tijd? Elke. Dag. Ruzie. Je weet wel:

• 
‘Stop met m’n spullen aan te raken!’
• 
‘Ik was eerst!’

• 'Zeg dat nog één keer en ik mep je!’
• En dan de klassieker: ‘PAPA!’ of ‘MAMAAAAA!’

Mijn vrouw is thuisblijfmama, dus zij vangt meestal de frontlinie op. Respect. Maar ook ik krijg af en toe een livevoorstelling van De Grote Tweelingoorlog. Het is bijna een vast script geworden: ruzie, dreigen met slaan, wij springen ertussen, ze mokken allebei en ’s avonds liggen ze samen in de zetel als of er niks gebeurd is.

Mijn geniale papa-oplossing

Als het aan mij lag, kregen die meisjes gewoon aparte kamers. Simpel toch? Maar helaas, mijn vrouw heeft haar ‘creatieve zenplek’ (lees: haar naaikamer) nog niet opgegeven. En ik snap het, want dat is haar enige stukje huis dat niet onder de glitter, slijm of puberparfum zit.

Het incident

Dus… Ik kom thuis van het werk. De sfeer is gespannen. De meisjes beginnen alweer. Mijn vrouw probeert het eerst te sussen, maar roept me er dan bij. Ik ga praten, ze kalmeren, ik wandel weg. Twee minuten later roept mijn vrouw: ‘Schat! Ze vechten!’

Ik ren ernaartoe… en wat zie ik? Geen karatetrucs. Geen flying kicks. Nope. Ze waren gewoon elkaars armen aan het slaan met een intens dramatisch gezicht, zoals alleen pre-tienermeisjes dat kunnen. En ik? Ik liet het even gebeuren. Ja, echt. Geen ouderlijke interventie. Geen ‘meisjes, laten we praten over emoties’. Gewoon even: laat het eruit.

‘Therapeutisch meppen’ – een nieuwe opvoedingsstijl?

Luister, ik groeide op met broers. Wij rolden wekelijks over de grond omwille van wie de afstandsbediening had. Mijn ouders lieten dat vaak begaan, zolang het bij wat duwen en zuchten bleef. Dus ja, ik dacht: laat ze het even uitvechten. En wat bleek? Tien minuten later zaten ze rustig te praten. En ja hoor, vijf minuten daarna waren ze weer beste vriendinnen voor het leven.

(Tot de volgende ruzie over de laatste koek, natuurlijk.)

Mijn vrouw? Minder enthousiast...

Zij vond het niet oké. ‘Je laat je kinderen elkaar slaan?!’ En ik snap haar ook. Niemand wil een UFC-gevecht in de woonkamer. Maar ergens dacht ik ook: misschien moeten ze af en toe gewoon even ontploffen. Ze zijn 11. Ze hebben een hechte band als tweeling en dat zorgt natuurlijk ook soms voor vuurwerk. En oké, een apart toilet zou misschien meer wonderen doen dan aparte kamers.

Dus… was ik een slechte papa?

Misschien. Of misschien gewoon een vermoeide vader die dacht: ‘Laat ze het maar even doen. Ze zijn sterker dan we denken.’ En eerlijk? Ik heb het gevoel dat ze me vandaag zelfs wat minder haten dan gisteren.

Dus aan alle ouders van ruziënde kinderen: je doet het goed. Ook al voelt het soms alsof je de scheidsrechter bent in een wedstrijd die niemand begrijpt.

En nu? Overwegen we toch om de naaikamer op te offeren. Voor de vrede.

En voor ons. Omdat mijn vrouw het ook wel verdient om niet elke dag in de frontlinie te staan.

BRON: Reddit