Toen mijn kinderen tiener werden, voelde ik me eenzamer dan ooit. Mijn dagelijkse leven ging van het rondhossen naar al hun activiteiten, namiddagen gevuld met huiswerk, snacks eten samen en verhalen over wat er op school was gebeurd, naar veel stille tijd alleen met mijn gedachten. Wat miste ik mijn ‘kindjes’.
Toen ik die verandering voor het eerste begon te merken, wist ik niet wat ik moest doen. Ik had het grootste deel van mijn tijd aan mijn kinderen besteed omdat ze me nodig hadden terwijl ze opgroeiden. Maar toen begonnen ze me plots minder en minder nodig te hebben. Ze waren veel minder thuis en de tijd dat ze thuis waren, brachten ze vooral door in hun kamer. Het liet een enorme leegte na.
Het duurde even om aan mijn nieuwe manier van leven te wennen, maar ik begon er geleidelijk aan positiever naar te kijken. Ja, ik miste ze en natuurlijk had ik heimwee naar hun jongere jaren.
Maar er is ook goed nieuws in deze fase van het ouderschap: ik kon eindelijk slapen. Ik kan vroeg opstaan en sporten. Ik hoef me geen zorgen meer te maken om de kinderen op te voeden, hun lunch in te pakken en ervoor te zorgen dat ze de bus op tijd halen, want ze kunnen nu zelf naar school gaan.
Ik kan nu eindelijk een boek van kaft tot kaft lezen zonder een miljoen keer onderbroken te worden door een kind dat me om een snack vraagt. Ik heb mijn droomcarrière – het schrijven van mijn eerste roman – kunnen nastreven. Ik ben weer begonnen met breien en maak nu sjaals, mutsen en truien. Soms dans ik op jaren '90 muziek en spring ik op mijn zetel.
En verdorie, daar valt wat voor te zeggen, want ik heb lang gewacht op wat mentale ruimte voor mezelf.
De tijd heeft me in staat gesteld te herontdekken wie ik ben. Het heeft me vreugde en vrede gebracht.
Mijn tieners hebben gemerkt dat ik een leven naast hen heb en ze zijn trots op me. Ze vinden het fijn dat ze zich geen zorgen over me hoeven te maken. Ze zien dat ik nieuwe dingen probeer en een deel van mijn persoonlijkheid zie dat buiten mijn rol als hun moeder valt. Ik laat ze zien dat het leven doorgaat en geweldig kan zijn, zelfs als je kinderen volwassen beginnen te worden.
Toen ik jonger was, wist ik dat ik wilde trouwen, een huis kopen en kinderen krijgen. Ik had een tijdlijn hoe ik wilde dat de dingen in mijn leven zouden gaan. Er is geen dag dat ik niet wakker word en enorme dankbaarheid voel dat het allemaal is gebeurd, zelfs met alle hobbels en bochten.
Maar ik had dit deel niet gepland of zelfs begrepen dat het ook een fase was. Niemand heeft het over de eenzame leegte die kan ontstaan als je kinderen tieners worden. Je hebt het gevoel dat ze de meeste tijd weg zijn en hun persoonlijkheid nauwelijks nog te kennen.
Natuurlijk denken we er misschien een beetje over na als ze nog jong zijn en het leven extreem chaotisch is en we nauwelijks slapen en we misschien wensen dat ze ouder worden, zodat we de tijd hebben om helder na te denken en niet het gevoel hebben dat we in verschillende richtingen tegelijk worden getrokken.
Maar dan gebeurt het. Er is zeker een rouwperiode en ik heb zeker een tijdje zelfmedelijden gehad, omdat ik niet wist wat de volgende stap voor mij was.
Toen kwam ik erachter: tieners in je leven hebben is de perfecte tijd om mezelf opnieuw uit te vinden, dingen te proberen die ik altijd al heb willen proberen en uit te zoeken wat ik met deze volgende fase van mijn leven wil doen.
Het mooiste eraan is dat je dat kan doen terwijl je kinderen – je baby's – nog onder je dak wonen. Het is echt het beste van twee werelden gecombineerd.
Als ik de eenzaamheid niet had ervaren door ze te laten opgroeien, had ik mezelf ook niet gepusht om te groeien.
Bron: Katie Bingham-Smith, vrij vertaald naar Scary Mommy.
