‘Mijn zoon wil zelf koken, maar mag niet van mijn vriend’

Ik woon samen met mijn 12-jarige zoon en mijn vriend, die niet de vader is van mijn zoon. Af en toe vindt mijn zoon het leuk om zijn eigen avondeten te maken met de ingrediënten die ik gebruik. Als ik bijvoorbeeld kip maak, wil hij die soms anders kruiden en bereiden dan ik. Ik heb daar geen problemen mee, en vind het zelfs knap dat hij daar interesse voor heeft. Veel tieners kunnen immers maar net een boterham smeren and that’s it. 

Helaas gaat mijn vriend daar niet mee akkoord. Hij heeft er zelfs een enorm probleem mee, naast nog enkele andere struikelblokken. Hij blijft zeggen dat ik mijn zoon teveel zijn eigen zin laat doen en weigert het op een andere manier te bekijken.

Hij vraagt telkens geërgerd: "Waarom kan hij niet gewoon eten wat de pot schaft?" Die reactie maakt de maaltijd vaak heel beladen en dat lijkt me helemaal niet nodig. Het is ook niet alsof mijn zoon dat élke dag doet, misschien één of twee keer per maand. Hij eet normaal gesproken zonder problemen wat ik maak, zelfs als het niet geweldig is.

Daarnaast maakt mijn zoon elke ochtend voor school zijn eigen ontbijt: meestal twee eieren, een geroosterde boterham en gekarameliseerde uien. Geen idee waarom, maar hij is helemaal gek op uien op dit moment. Mijn vriend haat dat en vindt het maar niets. Ik heb zelfs geen idee waarom, dat vertelt hij er niet bij.

Ik vind dat mijn vriend zich belachelijk gedraagt. Dat mijn zoon als 12-jarige zelf wil koken, zie ik als een pluspunt, zowel voor hem zelf als voor ons. Zo leert hij zelfstandig worden. Of ben ik daarin helemaal mis?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT