Zoonlief was uit logeren. Een nachtje bij zijn grote zus. Lekker, een kind minder thuis brengt toch altijd wat rust. We maakten duidelijke afspraken en dat was het. Hij een toffe logeerpartij, grote zus een leuke avond en wij wat minder werk voor een avondje.
Ik had even niet aan de volgende ochtend gedacht. Of jawel, eigenlijk wel. Daar waren ook afspraken over gemaakt. Hoe laat opstaan, hoe laat vertrekken en wat krijgt hij mee naar school. Waar ik niet aan had gedacht, was dat mijn hulp toch nog nodig kon zijn. Ik had immers aan alles gedacht, toch?
Aan alles behalve aan hoe een tienerbrein werkt …
Het begon met een appje dat ik las toen ik mijn ogen nog maar net open had. ‘Mama ben je wakker? Ik denk dat het keihard gaat regenen, ik moet met de bus.’
‘Is goed, dan ga je met de bus.’
Opgelost. Nu even rustig wakker worden.
‘Mama, weet jij hoe hard het gaat regenen?’
Ik blijf me erover verbazen dat een generatie die zoveel op de telefoon zit nog met dit soort vragen afkomt. Maar goed, lief als ik ben, kijk ik op buienradar. ‘Lieverd, ik zie lichte neerslag verwacht, maar ik kan niks garanderen.’
‘Laat maar, ik ga gewoon fietsen.’
Inmiddels ben ik opgestaan en heb ik de gordijnen geopend. De regen valt met bakken uit de lucht. Hoezo ik denk dat het keihard gaat regenen?
Ik bel grote zus, hoor de regen op haar dak vallen door de telefoon en vraag me echt af, hoe dan? Hoe ziet en hoort mijn zoon dit niet?
Grote zus zegt: ‘Ga lekker met de bus.’
‘Ja, maar dan sta ik te wachten in de regen!’ is het antwoord.
‘Huh’ zegt zij, ‘er is toch een halte met een bushokje?’
‘Ja hallo, dat is jouw halte, mijn halte heeft geen bushok, slimme!’ hoor ik mijn zoon antwoorden. De haltes liggen 100 meter van elkaar vandaan. Oh help me God.
‘Mama, kan iemand me brengen?’
Ik mag hem, met mijn voorlopig rijbewijs (ja ja, laatbloeier op dit gebied zal ik maar zeggen) niet brengen en besluit om te kijken of hij met iemand mee kan rijden. Ik app, bel en app nog wat meer.
‘Oh sorry, zijn net weg.’
‘Eerste uur vrij.’
‘Ik hoef niet naar mijn werk vandaag’ zijn de antwoorden die binnenkomen.
Tussendoor appt zoonlief of ik al iets weet. Of die vriend opneemt en of een vriendin al teruggebeld heeft enzovoort.
Inmiddels roepen de kinderen beneden me ... Mijn stresslevel is te hoog voor een woensdagochtend met maar twee kids thuis ...
Ik bel grote zus om te zeggen dat niks lukt.
‘Oh, maar hij is al weg op de fiets.’ (!?!?!)
En inderdaad, ik heb zijn laatste appje gemist. ‘Mama, bedankt voor het meedenken en rondbellen. Ik ga fietsen, fijne dag <3’
Nee joh. In de ideale wereld misschien. Ik kreeg dit: ‘K fiest gw’
Dat was het, en bedankt … Jij ook een fijne dag lieverd, en graag gedaan! x
