Gisteren had ik een date met de VV-babes (we worden ooit beroemd samen maar dat is een verhaal voor later). Achteraf bedacht ik me: op stap gaan op je 44ste is toch anders dan op je 24ste.
Het begint eigenlijk standaard met 's middags de gedachte: 'ik ben moe, zou ik niet beter afzeggen?' Meestal besluit ik op aandringen van de kinderen (die dan eindelijk eens zonder hun moeder thuis zijn) om toch te gaan en dat blijkt altijd het juiste besluit, dat dan weer wel.
Goed, ik ga me dus klaarmaken voor een leuke avond buiten de deur nu. Dat is trouwens ook een dingetje. Vroeger als ik me klaarmaakte was de ene helft van de kids in tranen, hing aan mijn benen en riep: 'Niet weggaan mama, je bent altijd weg!’ (weet dat ik als moeder 24/7 bij de kids ben) en de andere helft adoreerde me. 'Mama, wat heb je aan, wow zo mooi! En die ketting, is die nieuw, wowie!' enzovoort. Da's dus ook over.
Nu pushen ze me om te gaan. En wanneer ik vraag of het leuk is wat ik aan heb krijg ik (als ik geluk heb) een nanoseconde hun aandacht.
Dat gaat als volgt: Kind ligt scrollend op bank/bed met telefoon. Ik stel drie keer dezelfde vraag. In dit geval: 'Kan dit wat ik aanheb?' Dan komt de nanoseconde dat er naar me gekeken wordt, beginnend bij de voeten en dan met de blik omhoog. Het is dan afhankelijk van welk kind het is of het daadwerkelijk tot oogcontact komt. Sommigen haken nl. al af bij buik of schouder. Er klinkt dan een soort goedkeurende gebrom of gemompel en daar moet ik het dan mee doen.
Geen ‘Blijf bij mij’, geen ‘Wow, wat ben je mooi’, niks meer.
Manlief doet het niet veel beter. Waar hij vroeger enthousiast of een beetje jaloers werd als ik me klaar maakte is hij nu verdiept in een boekje over de accu van zijn nieuwe heggenschaar. Als ik mijn hart uitstort dat er niks meer past, krijg ik een zelfde soort brom als van de kids en hij bladert lekker verder in zijn boekje. Ik druip af.
Omdat ik me niet zo vaak optut (lees: vooral in de winter loop ik dan ook nog vaak in lekker meerekkende comfy kleren) komt het voor dat broeken ineens wat strakker zitten dan ik had gedacht. Nu dus ook. Een jurk dan maar.
Blij kijk ik in de spiegel. ‘Ja, dit is leuk,’ zeg ik dan maar tegen mezelf als niemand anders het zegt.
Dan de make up. In de war van alle TikTok-filmpjes over waar ik mijn blush en highlight moet smeren (want boven de 40 moet dat blijkbaar verplaatst worden) smeer ik uiteindelijk alles gewoon waar ik het al 25 jaar smeer.
En het is maar goed dat ik doe wat ik altijd doe, want eigenlijk zie ik niet altijd even goed wat ik doe als ik eerlijk ben. En met een leesbril je eyeliner opdoen is ook niet handig. Dus semi-blind smeer ik alles erop en voel dat het goed zit.
Dat brengt me bij het laatste stukje, de leesbril. Soms dus echt nodig, dat merkte ik bij de laatste date al want gedimd licht in de restaurants is super gezellig maar niet bevorderlijk voor mijn zicht blijkbaar. Dus die bril moet mee. Ik besluit hem als accessoire te gebruiken en op mijn hoofd te zetten tussen de krullen die nog nat zijn. Heel handig, want zo heb ik hem bij de hand en houdt hij de drogende krullen in bedwang.
Klaar om te gaan zit ik beneden te wachten op mijn lift terwijl de kids me de deur uit kijken.
Dag lieverds, tot morgen. Ik trek de deur dicht en heb een heerlijke avond. Lachen, gieren, brullen met deze vrouwen en ik ben blij dat ik weer gegaan ben. <3
