Taboe: ik zit er door maar kan bij niemand terecht

Tijdens de examens probeer ik zoveel mogelijk thuis te zijn. Reisjes plan ik in wanneer zij er niet zijn. Alles in functie van hen, altijd. En ja, ik probeer hen los te laten. Maar dat is zo moeilijk … Zelf verwachten ze dat nochtans. Ze willen gaan en staan waar ze willen. En ik laat dat wel toe, maar ik heb het moeilijk met het zogenaamde zwarte gat. 

Ik pendel dagelijks anderhalf uur op en anderhalf uur af naar het werk (en dan tel ik daar alle vertragingen nog niet bij). Als ik dan eindelijk thuis ben, mag ik beginnen aan de was, de plas en de kook. Ik heb geen huishoudhulp, want ook daar kan ik weinig uit handen geven. Vooral mijn dochter probeert me daar wel wat bij te helpen (wat niet gemakkelijk is in combinatie met haar studies), maar ik heb het gevoel dat 90% van het huishouden op mijn schouders rust. 

Ook op het werk heb ik het gevoel dat ik altijd maar moet geven maar dat ik er weinig voor terugkrijg. Ik zit al twintig jaar op hetzelfde niveau, terwijl ik heel wat anders zie rond mij. 

Dit jaar kwam daar dan nog eens bij dat mijn mama plots alleen kwam te staan. Ik ging 3 à 4 keer per week op bezoek bij haar, maar ondertussen is ze dat helemaal gewoon op die manier. Dus oh wee als ik dat nu eens níet doe … Zij zit alleen, en ik begrijp haar niet. 

Maar als ik dan eens durf te vertellen aan iemand dat ík slecht in mijn vel zit, me soms eenzaam voel en moe ben, dan heb ik geen recht van klagen. Ik heb toch een prachtig gezin, jobzekerheid en een eigen huis? Waar zou ik dan over klagen?! 

Soms mis ik een schouder om even op uit te huilen, of gewoon een dikke knuffel …