“Mama, je hebt me toch in de juiste musicalgroep ingeschreven he?” Ik zucht. Een secretaresse, dat moet ik hebben, enkel en alleen voor het regelen van hun hobby’s. En een chauffeur, zodat ze er ook geraken. Toen ze kleiner waren heb ik nochtans gezworen nooit slaaf te worden van hun hobby’s. Wat een wandelend cliché van een moeder ben ik toch.
Gedreven door mijn sterke wil hen ‘s avonds weg te houden van smartphone-marathons, sus ik mezelf dat zoveel bezigheden net goed zijn. Elke hobby, elke sport scherpt een ander talent aan. Want wat ben je met een tiener die uitblinkt in sport maar niet kan focussen? Of heel creatief is, maar voor het minst buiten adem? En zo koop ik mij tegoed in de activiteitencatalogus.
Tijdens dat jarenlange shoppen voor hen, ben ik mezelf uit het oog verloren. Want wat doe ík, als meisje/moeder van 40 en een klets, eigenlijk graag? Ik huiver elke keer ik die vraag krijg. Welke talenten rusten in mij, geduldig wachtend om aangescherpt te worden?
Het blijkt dat je je die vragen jarenlang kan stellen totdat je er tegenaan loopt. Ik moest onder ogen zien dat ik mezelf in al mijn mamazorg kwijt was geraakt.
Zo komt er nu een extra agenda bij voor de secretaresse aka chauffeur. Het zal nog wat meer puzzelwerk vragen om er een wekelijkse yogales en schrijfopleiding tussen te schuiven. Maar ik besef meer dan ooit dat shoppen voor jezelf het schoonste kado is dat je je tieners kan geven.
