“Bedwantsen op chirokamp.”
“Camera verstopt in de douches van de zeescouts.”
“KLJ kamp opgedoekt door overvloedige regenval.”
Elk jaar wanneer onze dochters richting scoutskamp vertrekken, overspoelt het nieuws ons met kamp-horrorverhalen. Het is telkens opnieuw een tiendaags proces van (weer maar eens) loslaten. Dat blijft iets fascinerends, het continu jongleren tussen risicoanalyse en hen de tijd van hun leven te gunnen.
Moesten ze een scan nemen van mijn brein tijdens hun kamp: het krimpt en zet uit. Volgens mij sist het ook.
Zelf ben ik een ex-chiromeid, maar voor mijn tieners valt dat in het niets bij hun scout zijn. Wij waren watjes volgens hen, sliepen met de jongsten in lokalen (alléé!) en kakten op een wc- pot. Bij hen primeert survival. Iedereen slaapt in een tent, putten in de grond vormen hun wc’s en ze leven er in patrouilles.
Wanneer ik hen hoor stoefen met verhalen, ogen vol fonkels, besef ik waarom ik hen elk jaar “los” aan de trein richting Ardennen. Ik negeer de schreeuwerige krantenkoppen en denk aan hun vuile snoeten waar ze nu, vrij van “scincare”, mee rondhossen.
Ik ruik in mijn gedachten hun oksels, gevuld met zuur tienerzweet. Hun puberneuzen staan tien dagen lang niet stil bij wat anderen daarvan denken of ruiken.
Wat gun ik hen die momenten van onbezorgdheid. Daar geef ik met veel liefde de mijne voor op.
