Ik vermoed dat er kinderen zijn die graag naar school gaan om te ‘leren’. Ik vermoed dat er tieners zijn die uit zichzelf studeren. Ik weet dat ik dat leergierige, zichzelf regulerende kind niet in huis heb. En ondertussen weet ik ook dat als dat niet-leergierige, sneller-afgeleid-dan-een-vlieg kind examens heeft, ík ook examens heb.
Ik had er vooraf echt vertrouwen in. Ik ging dat hier eens managen, die studerende tiener. Ik had met haar een planning gemaakt, ze had haar bureau opgeruimd, ik had een gigantische stash comfort food in huis gehaald …
Wel. Het blijkt dat mijn tiener niet kan studeren. Als ik er niet letterlijk naast zit, gebeurt er helemaal niets. Nada. Rien. Niente. En dan heeft een mens twee keuzes.
Deur 1: je laat het los. Laat ze maar tegen een muur botsen! Dan is ze maar gebuisd!
Deur 2: je gaat naast je tiener zitten. Na je werkdag dus. En je leert samen.
Het is een keuze. Ik had voor deur 1 kunnen gaan. Maar dat kon ik, letterlijk, niet aanzien. Dus ik ben deur 2 binnengestapt.
Met als gevolg dat ik nu een prangende behoefte voel om twee dagen in mijn bed te gaan liggen, vervolgens een warm bad van een uur te nemen met geurkaarsen en een glas cava en daarna een obsceen bedrag te spenderen aan nieuwe kledij. Ik ga niet ingaan op die behoefte. Tijd noch geld. Ik ben hier as we speak aan het schrijven, want schrijven werkt therapeutisch, zo wordt gezegd.
De volgende keer ga ik dat anders aanpakken, zeg ik nu. Maar hoe? Als de storm is gaan liggen, ga ik met haar eens een goed gesprek inplannen. Over hoe ze zelf techniekjes moeten zoeken om zich te concentreren. Hoe ze beter moet plannen. Hoe ze sneller moet vragen stellen als ze dingen niet begrijpt …
Het was lastig voor mij, maar het was ook lastig voor haar. Wat een gigantische sprong is dat, het middelbaar. Dus ik ga ook wel ‘mild’ zijn. Het is nu wat het is. Ze heeft haar best gedaan (en ik ook).
En nu ben ik vooral … ontzettend benieuwd naar mijn resultaten! ;-)
