Waarom een tienerdochter soms heel gemeen kan zijn (en tegelijkertijd niet zonder jou zou kunnen)

28/07/2025

Door Mamabaas

Lieve mama, ken je dat gevoel? Je dochter, dat schattige, plakkerige bolletje liefde dat vroeger "mamáááá!" riep als je één seconde uit haar zicht verdween, kijkt je nu aan alsof je net haar mensenrechten hebt ingetrokken. Omdat je vroeg of ze haar bord wou afruimen. Eén piepkleine opmerking van jou (je vroeg bijvoorbeeld om handdoeken niet op de grond maar in de wasmand achter te laten) en de sfeer zakt onder het vriespunt. Wel, ik kan je vertellen: je bent niet alleen. En nee, je bent geen slechte moeder. Je bent gewoon… een moeder van een tienerdochter.

1. Het ligt (meestal) niet aan jou

Eerst en vooral. Adem in. Adem uit. Jouw puber zit vol emoties waar ze zelf ook geen blijf mee weet. Haar hoofd is een hormonale cocktailshaker. De buitenwereld verwacht van alles. En jij? Jij bent het veilige afvoerputje. Want bij jou mag ze uit de bocht gaan, want jij blijft toch wel. Klinkt oneerlijk? Is het ook. Maar ook wel liefdevol, op een crazy, verwrongen pubermanier.

2. Ze is haar eigen ik aan het zoeken

En daarvoor moet ze zich losmaken van jou. Dat voelt als afstand nemen. En ja, soms ook als afwijzing. Maar in werkelijkheid is het een soort groeipijn. Ze test waar haar grenzen liggen. En die van jou. (Spoiler: ze maakt zich nu liefst los, maar … she will be back.)

3. Jij bent haar veilige haven

Ze doet boos, dramatisch of koud. Maar weet je dat dat eigenlijk goed nieuws is? Jawel. Dat betekent dat ze zich veilig voelt bij jou. Dat ze weet dat jij haar blijft graag zien, zelfs op haar meest onredelijke dagen. En stiekem wil ze nog altijd gewoon jouw goedkeuring. Alleen wil ze dat nu zonder het toe te geven. Natuurlijk. Want puber.

Hoe overleef je dit als mama? (En hou je het ook een beetje gezellig voor jezelf) Onze tips:

Blijf liefdevol grenzen stellen. Ze mag zich rot voelen, maar ze hoeft jou daar niet voor kapot te maken. “Ik hoor dat je boos bent, maar zo praat je niet tegen mij.” Kalme toon. Strakke blik. Innerlijke chaos. Dat mag.
Reageer niet op elke blik of zucht. Niet elke oogrol verdient een speech. Niet elke snauw is een uitnodiging tot gesprek. Soms is negeren een vorm van liefde. (En een zegen voor je bloeddruk.)
Focus op het goede. Zie je haar iets fijns doen? Whoop whoop! Zeg dat dan! “Dat was echt lief van je.” Of gewoon: “Ik vond het gezellig met jou vandaag.” Kleine zinnetjes, groot effect. Zelfs al krijg je alleen maar een ‘meh’ terug.
Neem het niet allemaal persoonlijk. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know. Maar ze werkt iets uit bij zichzelf, en jij bent gewoon toevallig het slachtoffer op dat moment. Ze meent het zelden zoals het klinkt.
Zorg voor jezelf. Een puber opvoeden is topsport. Dus drink die koffie warm, ga eens wandelen zonder doel, en app een vriendin die je begrijpt. (Of zet gewoon keihard ‘ABBA’ op en dans het eruit. In je eentje. In de woonkamer.)

Tot slot: je doet het goed, echt waar

Ze houdt van je. Nog steeds. Meer dan ooit zelfs. Alleen weet ze even niet hoe ze dat moet tonen zonder te lijken op een klein kind — en dat is nu net waar ze níet wil op lijken.
Dus hou vol, lieve mama. Je bent haar veilige basis, ook als ze dat met veel bombarie probeert te ontkennen. En ooit… ooit komt ze weer bij je zitten. Niet als kind, maar als vrouw. En dan ben jij nog altijd haar thuis.

Geïnspireerd door: Parenting Teens en Tweens