Ik ben niet aan etiketjes en labels. Als we die kunnen vermijden, graag. Maar soms is het een opluchting, om toch ergens in een vakje te passen. Omdat het dingen verduidelijkt. Omdat het kan helpen. Kan opluchten ook.
Etiketjes en labels hebben ook hun beperkingen natuurlijk. We zijn namelijk snel geneigd om in (stereo)types te denken. Ik ook. En daardoor moest ik zelf, aan de lijve ondervinden, dat niet elk kind met ADHD een hyperactieve jongen boordevol kattekwaad is. Soms is het een lief, koppig, karaktervol meisje …
‘Mama, jij gelooft mij niet’
Hoofdpijn. Stekende, vervelende hoofdpijn. Dat heeft mijn dochter al jaar en dag. Sinds het tweede of derde kleuterklasje, meen ik mij te herinneren. Uiteraard ben ik met haar naar een schare dokters getrokken. De huisarts, de pediater, de neuroloog … Het was spanningshoofdpijn volgens de ene. Neenee, migraine volgens de andere. Of: ze is gewoon ‘hoogsensitief’.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik op een punt gekomen was dat ik niet echt veel geloof meer hechtte aan haar hoofdpijnsymptomen. Niet dat die hoofdpijn er niet was, maar ze zou het waarschijnlijk toch wat erger aanvoelen dan het in realiteit was. Toch?
De MRI is perfect normaal, dus niets ernstigs aan de hand. Toch?
En zoals zo vaak, voelen kinderen zo veel. Te veel soms. ‘Mama, jij gelooft mij niet’.
De bal die rolt
Tot het bewuste oudercontact waarin ik de boodschap kreeg: ‘Mevrouw, u weet toch dat ze niet oplet tijdens de les? Ik moet haar alleen aan een tafeltje zetten, helemaal vooraan in de klas. Anders is ze meteen aan het dromen.’
Qué? Wablieft? Dat is wel een stukje nieuwe informatie.
Dat gesprek bracht de bal aan het rollen. Na tig aantal testen bleek dat ze een zware vorm van ADHD heeft. Die ze al jaren met veel succes had kunnen weg camoufleren door zich zwaar in te spannen. Te zwaar. Jawel. Met als gevolg: zware hoofdpijn.
Meisjes zijn anders
Eén van mijn eerste reacties was, zonder twijfel: hoe is het mogelijk dat we dit nu pas ontdekken? Mom guilt in het kwadraat.
Gelukkig kwam er wel heel snel geruststelling en begrip van de ‘experts’. ADHD is bij meisjes veel moeilijker te detecteren. Het stereotype beeld dat we allemaal hebben bij ADHD is gewoon niet van toepassing op mijn dochter. Het ‘hyperactieve’, de ‘H’, hoeft niet zo duidelijk zichtbaar te zijn. Mijn dochter bijvoorbeeld kan perfect op een stoel blijven zitten, en is helemaal niet extreem wild of ‘hyper’. Maar als je goed oplet, zal je wel merken dat ze zit te wriemelen op haar stoel, of met iets in haar handen aan het prullen is.
Ik dacht ook altijd dat kinderen met ADHD zich op niets konden concentreren. Maar dat blijkt ook niet waar. Zeker meisjes hebben vaak een ‘hyperfocus’ als het gaat om dingen die ze echt interessant vinden. Dan kunnen ze zich plots heel goed concentreren.
Herkenning. Erkenning. Rust.
Maar nu ik het ‘weet’, zie ik natuurlijk wel veel meer signalen. Ze heeft bijvoorbeeld heel weinig ‘filter’. Ze zegt eigenlijk gewoon meteen wat er in haar opkomt. What you see, is what you get. Heerlijk. Euh en soms wat minder heerlijk.
Ze bruist van energie, op een heel positieve manier. Ze praat en praat en praat.
Ze heeft heel veel moeite om dingen die haar niet boeien te onthouden. Beetje vervelend, deze :-).
Huiswerk is vaak een hels karwei. Concentratiegraad: onder het nulpunt.
Nu wij weten, nu zij weet, waarom ze zoveel last van hoofdpijn heeft, waarom ze zich soms zo overweldigd voelt, of gewoon afgeleid, is er wel meer rust gekomen. Het is wat het is. Totaal geen ramp, En voor haar is er herkenning en erkenning gekomen. ‘Nee, dit is geen inbeelding!’
