Zou jij soms ook je kindje willen ‘opeten’? Dan ben je een goede ouder (en dat is wetenschappelijk bewezen)

Wees gerust, je drang om je baby te verslinden wordt ondersteund door evolutie, biologie en veel onderzoek. Het is niet alleen normaal, het is ook gezond. Baby's zijn ‘ontworpen’ om mensen verliefd op ze te laten worden.

Enorme ogen en kleine neusjes, zachte armpjes en beentjes, het is allemaal pure schattigheid, waardoor we voor ze willen zorgen en ja, ze zelfs willen opeten.

We zijn zo geprogrammeerd

Die drang maakt eigenlijk deel uit van een evolutionair verbondenheidsmechanisme en is een teken van positieve emoties en een gezonde hechting. Daarnaast helpt ze ons om ons stressniveau te verlagen. Zo kan je opgehoopte energie of emotionele overbelasting loslaten.

Verschillende onderzoeken gaven inzicht in de biologische basis van de menselijke zorg en vonden een neurobiologische verklaring waarom we die drang voelen. Kortom, we zijn geprogrammeerd om ons aangetrokken te voelen tot, te zorgen voor en te ‘willen eten van’ alles wat op een baby lijkt.

Schattig = zorgen voor

Hoe we dat weten? Door ethologie, de studie van menselijk gedrag en sociale organisatie vanuit een biologisch perspectief. Het is ook het wetenschapsgebied waarin wordt bewezen dat baby's schattig zijn met een reden: om ons aan te trekken en ervoor te zorgen dat we voor ze willen zorgen.

Schattige fysieke kenmerken worden door de etholoog Konrad Lorenz gedefinieerd als het ‘babyschema’. Door de eeuwen heen zijn we ronde gezichten, grote ogen, grote voorhoofden en kleine kinnen onbewust gaan associëren met ‘schattig’ of “baby”.

Voor een inzending voor het tijdschrift ‘Proceedings of the National Academy of Science (PNAS)’ testte een team onderzoekers de invloed van het babyschema op de perceptie van schattigheid en de motivatie om voor kinderen te zorgen bij 122 studenten.

Ze manipuleerden foto's van 17 babygezichten om beelden te krijgen met een hoog babyschema, of ‘schattig’ (rond gezicht, hoog voorhoofd, grote ogen, kleine neus en mond), en een laag babyschema, of ‘niet schattig’ (smal gezicht, laag voorhoofd, kleine ogen, grote neus en mond). De studenten bekeken beide categorieën samen met de originele portretten van elk kind en beoordeelden vervolgens hoe schattig de baby's waren en in hoeverre ze gemotiveerd waren om voor ze te zorgen.

Portretten met het meeste babyschema (baby's die als ‘schattigst’ werden beoordeeld) gingen samen met de sterkste impuls om de baby's te knuffelen, en bescherming en zorg te bieden.

Mama’s zijn altruïstischer

Andere studies toonden dan weer aan dat vrouwen meer geïnteresseerd zijn in baby's en verzorgende activiteiten dan mannen. Op basis daarvan stelden de wetenschappers verder dat vrouwen een hogere respons op baby's zouden hebben dan mannen.

In hun volgende onderzoek gingen de onderzoekers op zoek naar de neurale basis van dat altruïstische moederinstinct. In het tweede onderzoek werden 16 vrouwen die nog nooit bevallen waren gekozen om een willekeurige reeks van dezelfde gezichten van baby's uit het eerste onderzoek te bekijken, terwijl hun hersenactiviteit werd gemeten. Tijdens de sessie beoordeelden de vrouwen de plaatjes op schattigheid.

Functional magnetic resonance imaging (fMRI) bracht hun hersenactiviteit in kaart. De wetenschappers veronderstelden dat het zien van baby's met een hoog babyschema (‘schattig’) een positieve prikkel geeft, via de stijging in dopamine (hormoon dat zorgt voor een goed gevoel). En dat zorgt voor de motivatie om zorgzaam gedrag te vertonen.

Die betrokkenheid bewijst een biologische basis voor menselijke zorg, door een neurobiologische verklaring te geven voor de drang om te zorgen voor alles wat op een baby lijkt. Schattige agressie Hoewel schattigheid ons kan motiveren om te zorgen voor alles wat op een baby lijkt, kan het ons ook overstimuleren, waardoor onze hersenen overbelast raken en willen we … bijten.

In 2015 werden twee onderzoeken uitgevoerd door afgestudeerde psychologiestudenten van het Clark Relationship Lab aan Yale University. Onderzoekers Oriana Aragon en Rebecca Dyer stelden vast dat te veel schattige stimuli (in dit geval babyschema) een agressieve reactie uitlokt, of een tegenovergestelde expressie.

Schattige agressie, of ‘dimorfe expressie’, ontstaat wanneer een overvloed aan positieve emoties uitingen oproept die normaal geassocieerd worden met negatieve emoties. In hun eerste onderzoek kregen deelnemers foto's te zien van baby's die zo schattig waren dat ze overspoeld werden met positieve gevoelens en dat ze uitingen van hoge agressie vertoonden, waarbij ze zeiden dat ze in de wangen van de baby's wilden knijpen en ze ‘wilden opeten’.

Zoals verwacht hadden deelnemers meer positieve gevoelens bij het bekijken van foto's van schattigere baby's dan bij het bekijken van foto's van minder schattige baby's. “Als je iets ziet dat ongelooflijk schattig is, heb je zo'n hoge positieve reactie,” zei hoofdonderzoeker Oriana Aragon.

“Die gevoelens worden overweldigend en om de een of andere reden is (bij) schattigheid de ‘dimorfe expressie’ het tandenknarsen, het balken van de vuisten en (het uitspreken van) agressieve uitspraken als ‘ik wil je opeten.’”

Het komt erop neer dat wanneer we geluk voelen dat zo intens is, het zich manifesteert als een gewelddadige impuls. Waarom doen we dat dan? Het is een manier om stress los te laten. Te veel positieve emoties kunnen net zo stressvol en overweldigend zijn als te veel negatieve emoties – en het is net zo slecht voor ons lichaam.

“Als je heel hoog of heel laag zit, komen er nog altijd stresshormonen vrij en dat is nog altijd zwaar voor je lichaam,” legt Aragon uit. “Om die emoties te reguleren en weer in balans te krijgen, en een emotioneel evenwicht te bereiken, moeten we stress op een tegenovergestelde manier loslaten, namelijk agressief.”

Aragon legt uit: “We reguleren emoties op veel verschillende manieren. Soms proberen we de situatie te heroverwegen. Soms proberen we onze emoties naar beneden te duwen met pure wilskracht. Soms verwijderen we onszelf uit de situatie die de emoties veroorzaakt. En met die nieuwe ontdekking komen we erachter dat we soms reageren met de tegenovergestelde expressie van wat we voelen, en dat lijkt ook te helpen om ons weer in balans te brengen."

Dus in een tweede onderzoek gingen Aragon en Dyer na of schattige agressie in reacties op kinderlijke stimuli inderdaad diende om emoties te reguleren en in dat proces stressniveaus te verlagen.

In het tweede onderzoek leken degenen met de hoogste ‘agressieve’ reacties op de foto's (dat wil zeggen de meeste overstimulatie) ook vijf minuten na het zien van de foto's een lager niveau eerder weer positieve emoties te hebben. Dat deed de onderzoekers geloven dat ‘schattige agressie’ hen hielp om hun emoties te reguleren en in evenwicht te brengen.

“Mensen die agressie uiten, lijken beter te herstellen van die sterke emoties”, legde Aragon uit. Dat is een goede zaak: het is de manier van de hersenen om ons terug te brengen naar een normale situatie en meer beheersbare emoties. Want als we geen controle meer hebben, kunnen we niet voor onze baby zorgen.

In termen van evolutie is een gestreste moeder, of ze nu overstuur of dolgelukkig is, misschien niet de meest oplettende moeder. Dus heeft de natuur een manier ingebouwd om het evenwicht te herstellen en ons alert, stabiel en in staat tot handelen te houden.

Knabbel maar!

Dus, mama, het is heel normaal en gezond om je baby te willen opeten. De schattigheid motiveert ons om voor baby's te willen zorgen, maar we kunnen er ook door overweldigd worden, waardoor we ze willen opeten.

Die ‘agressieve’ reactie vermindert de stress die we krijgen van al die onbekwame vreugde, en het werkt allemaal samen om onze overweldigende emoties in evenwicht te brengen, zodat we voor ze kunnen blijven zorgen en ze veilig kunnen houden.

Dus ga je gang en knabbel op aan wangetjes. Het maakt je een emotioneel evenwichtiger persoon, waardoor je een nog betere ouder wordt.

Bron: Mother.ly