Net bevallen. Ons baby’tje werd gewogen, gemeten … en in het verwarmd bedje gelegd. De kinderarts kwam en stond gebogen over dat verwarmde bedje. “Alles lijkt me prima, alleen zijn voetjes moeten jullie laten nakijken,” hoorde ik haar zeggen. Ik vroeg meteen aan mijn man: “Wat is er juist met die voetjes?” “Ze staan een beetje anders,” antwoordde hij. Ons zoontje werd terug bij mij gelegd en ook ik zag dat zijn voetjes naar binnen stonden.
De gynaecoloog probeerde ons gerust te stellen. “Dit komt goed, dit komt een paar keer per jaar voor.” Dolgelukkig met ons tweede zoontje, maar toch die onzekerheid. Want wat was dat nu juist met zijn voetjes? Het was zaterdagochtend, pas na het weekend konden we bij de orthopedist terecht. Aan elke vroedvrouw die in onze kamer kwam voor verzorging vroeg ik “Weet u wat dit juist is met de voetjes?” Ik kreeg telkens als antwoord: “Afwachten wat de orthopedist zal zeggen ...”
Twee dagen later reden we met het babybedje tot aan de afdeling orthopedie. Al snel werd duidelijk dat ons zoontje geboren was met klompvoetjes. We kregen geruststellende woorden te horen van de orthopedist, want onze zoon zou zelfs nog topvoetballer kunnen worden volgens hem. Vijf minuutjes later werd ons zoontje voor de eerste keer ingegipst van aan zijn teentjes tot in de lies. Met ogen vol tranen reden mijn man en ik met het bedje terug naar onze kamer op de materniteit. Verschillende vroedvrouwen kwamen kijken naar de gipsen, hij werd de ster van de gang genoemd. Ook voor ons was hij de ster van de gang - niet omdat hij ingegipst was, maar omdat hij perfect was voor ons.
We werden doorverwezen naar het kinderziekenhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in kinderorthopedie. Een week nadat hij de eerste keer werd ingegipst, begonnen we ‘s ochtends aan het afweken van de eerste gipsen. Na meer uitleg door de kinderorthopedist over het verloop van de behandeling van klompvoetjes drong het pas echt tot ons door: ons kindje heeft een aangeboren afwijking.
Acht weken lang kreeg ons zoontje elke week nieuwe gipsen. Wat genoten wij en hij samen van dat wekelijks badje na het verwijderen van de gipsen. Daarop volgde een operatie om de achillespezen te verlengen, met vlak daarna nog eens drie weken gipsen. Alles verliep vlot volgens de behandelingsmethode. Ons zoontje mocht de Denis-Brown orthese beginnen dragen (twee schoentjes met een horizontale staaf ertussen), en dat 23 uur per dag. Zowel bij ons zoontje als bij ons bracht dit de nodige emoties met zich mee. Hij had er de eerste dagen en nachten duidelijk last van. Al snel werd het echter een gewoonte, zowel voor hem als voor ons. Wat kon hij veel met die schoenen.
Weer 12 weken verder mochten de schoentjes uit wanneer hij wakker was: genieten! Eindelijk kon hij vrij spartelen met zijn beentjes en voetjes. Stilaan werd het dragen van de Dennis-Brown orthese afgebouwd tot enkel ‘s nachts.
We waren blij met elke vordering die ons zoontje maakte in zijn ontwikkeling, maar vooral op motorisch vlak: rollen, zitten, kruipen, zich recht trekken … Tot hij uiteindelijk deed waar we zo lang naar uitkeken en erg bezorgd over waren: zijn eerste stapjes zette aan zijn loopwagentje. Weer twee maanden later waren er tranen van geluk; ons zoontje zette zijn eerste stapjes alleen.
Zo trots, 14 maanden oud en ons zoontje met twee klompvoetjes kan stappen!
Hij zal de schoentjes met staaf ertussen ’s nachts nog moeten dragen tot hij drie jaar is en hij moet nog opgevolgd worden bij de kinesist en regelmatig op controle bij de orthopedist.
Wat zijn wij gelukkig en fier op onze knappe stapper!
