Als je baby ontroostbaar is: eerlijke mama’s vertellen

5,5 kilogram baby

Zoals Helena, getrouwd en mama van een dochtertje (8) en een tweeling (6). Ze werkt als Regulatory Affairs Manager. Helena had een mooie zwangerschap van haar niet-identieke tweeling. Ze kon werken tot 34 weken, de kindjes kwamen ter wereld na 38 weken.

Op het einde van de zwangerschap droeg ze in totaal 5,5 kilo baby in haar buik. Dat zorgde voor behoorlijk wat vermoeidheid en stress. Vermoeidheid en stress die sindsdien niet meer zijn weggegaan.

Van het eerste kreetje naar urenlang gekrijs

Helena: “Onze tweeling, een jongen en een meisje, waren allebei huilbaby’s. Het kwam erop neer dat er gedurende ongeveer 20 van de 24 uren per dag zo goed als constant gehuil was. Als ik daar nu aan terugdenk, begrijp ik nog altijd niet hoe ik dat ooit overleefd heb, hoe ik die periode ben doorgekomen.”

“De eerste weken sliep de tweeling bij ons op de kamer. Maar met een peuter van 2 jaar en een man die opnieuw aan het werk moest, bleek dat niet ideaal. Ik gaf borstvoeding, dus we besloten dat ik beneden op de sofa zou slapen en dat de tweeling in de box in de woonkamer zou liggen. Tot 5 maanden sliep ik beneden met de tweeling.”

Wandelmoeder

“Alhoewel, slapen deed ik eigenlijk amper. Tijdens de 4 uren dat er geen gehuil was, probeerde ik hier en daar kleine dutjes van 15 minuutjes te doen. Als ik geluk had, kon ik eens 2 uur aan een stuk slapen. En als ik die kans kreeg, voelde ik me als herboren.”

“Het huishouden deed ik met 1 of soms zelfs met 2 baby’s op de buik of de rug in de draagzak of -doek. In die tijd heb ik kilometers gewandeld. Jammer genoeg niet in het bos of aan de zee, maar in de woonkamer rond de tafel of in de keuken rond de keukentafel, de trappen op en af, in een poging om hen toch maar te troosten.”

Een muur van onbegrip

“Het achtervolgt me nog altijd, het onbegrip dat we toen voelden en nu nog voelen. Vaak kregen we te horen dat we niet zo moesten overdrijven. Dat het toch wel zou meevallen. Dat 20 uur gehuil op een dag helemaal niet kon, want dat niemand dat zou overleven …”

“Of dan vertelden andere ouders dat ze 2 kindjes hadden die met een klein leeftijdsverschil, dus dat ze wisten wat wij meemaakten. Er waren mama’s die het lef hadden om te zeggen dat zij er vaak alleen voor stonden en dat ik het geluk had dat mijn man er tenminste nog was.”

Konden ze maar vertellen wat er scheelde …

“De zoektocht naar de oorzaak van het gehuil begon al snel na de bevalling. Ons zoontje had in de baarmoeder minder plaats gekregen dan zijn tweelingzusje, waardoor hij hier en daar wat ‘deukjes’ vertoonde: aan zijn kinnetje, ribbetjes, hoofdje en heupje. Zijn kinnetje stond zo scheef dat hij de eerste 2 weken niet aan de borst of uit een flesje kon zuigen –zijn mondje kon niet de juiste vorm maken. We moesten hem laten drinken via spuitjes en bekertjes.”

“Vanuit verschillende hoeken kregen we te horen dat het gehuil misschien daaraan te wijten was en we kregen het advies om naar de osteopaat te gaan. We gingen met de tweeling naar de osteopaat, hopend op beterschap. Helaas … Misschien moesten we hen proberen in te bakeren? Helaas … Misschien misten ze elkaar en moesten we hen samen laten slapen? Helaas …”

Van 20 uur naar 12 uur huilen

“Ik probeerde de moed niet op te geven en te blijven hopen dat er op een dag beterschap zou komen. En die dag kwam. Na 6 maanden merkten we dat ons dochtertje steeds minder huilde. Ze begon vlot te zitten, rollen en kruipen. Nog een paar maanden later begon ze zich recht te trekken en zette ze al kleine stapjes rond de tafel.

Elke dag huilde ze minder. Zou het frustratie geweest zijn, omdat ze meer wilde doen in haar hoofdje dan haar lichaampje al kon? Het blijft gissen naar de oorzaak, want tot op vandaag hebben we nog geen echte reden gevonden.”

“Maar mijn zoontje bleef huilen, huilen en huilen. Toch was het al een stuk aangenamer geworden, omdat er nu nog maar eentje huilde in plaats van 2. In de plaats van 20 uur gehuil per dag zaten we nog aan 12 uur op de 24 uur.”

Onze jongen had meer tijd nodig

“Hij is blijven huilen tot na zijn eerste verjaardag. Toen zagen ze dat hij veel vocht achter zijn oortjes had. Hij kreeg de ene oorontsteking na de andere. Ze staken buisjes en het huilen werd minder. Na 18 maanden was het gehuil eindelijk genormaliseerd. Waren het al die tijd al zijn oortjes? Waarom hadden de dokters dat nooit opgemerkt? We begrepen het niet.”

“Het viel ons wel op dat hij er langer over deed dan zijn zusje om dezelfde mijlpalen te bereiken. Zelfstandig zitten, kruipen, lopen: hij had er altijd meer tijd voor nodig. Toen hij naar school ging, merkten we dat hij een enorme achterstand had. Omdat we er 2 hadden van dezelfde leeftijd, konden we natuurlijk makkelijk vergelijken.”

Een diagnose … de verklaring?

“We hebben hem toen uitgebreid laten testen. Daaruit bleek dat hij daadwerkelijk een grote achterstand had. Ondertussen volgt hij nu al enkele jaren wekelijks een paar uur logopedie en ergotherapie. De fysiotherapie is intussen stopgezet.”

“In die tijd werd duidelijk dat er meer aan de hand was dan alleen die achterstand. Blijkbaar komt zo’n achterstand trouwens wel vaker voor bij tweelingen. Onlangs kregen we dan toch een diagnose: ADHD. In zo’n extreme mate, dat men onmiddellijk medicatie wilde opstarten.”

“Daarnaast is er een vermoeden van autisme, maar die diagnose werd nog niet bevestigd. Zouden we nu eindelijk de reden van al dat gehuil hebben achterhaald? Zou dit alles verklaren? Ik vrees dat we het nooit echt zullen weten.”