Briefje aan mijn lief huilertje

Briefje aan mijn lief huilertje

Robbe,

Jij bent ons tweede wondertje en bent een handje vol.

Zoals je papa altijd zegt: ‘Er gaat geen uur voorbij zonder dat je huilt.’ Uiteraard volgt er dan van mij vol overtuiging dat hij overdrijft en dat het echt zo erg niet is, maar stiekem weet ik dat hij gelijk heeft.

Alles heb ik al gedaan: andere melk, andere fopspenen, in een stille kamer gelegd, in een drukke kamer, warm, koud, je laten liggen, bij ons in bed nemen, met je rondhuppelen... en soms, als ik het echt niet meer kan, leg ik je in je wiegje en ga ik naar een andere kamer en terwijl ik je door de muren heen hoor bulderen, huil ik luidop met je mee.

Je bent ons tweede spookje, dus ik weet dat dit allemaal voorbijgaat en dat dit allemaal fases zijn die we door moeten, maar soms lijken de dagen en nachten zo oneindig lang en lijkt het alsof je met de minuut luider huilt.

Drie maanden ben je nu en binnen een paar weken moet ik weer gaan werken. En natuurlijk antwoord ik volmondig: ‘Nee, natuurlijk niet!’ als iemand vraagt of ik er zin in heb, maar heel stiekem tel ik de dagen af, en verlang ik om weer
een stukje van mezelf te kunnen oppakken. Om heel simpel naar het toilet te kunnen gaan zonder eerst te moeten kijken of je slaapt, of je nog even stil zal zijn, of je zus flink speelt en niet van plan is om kattenkwaad uit te halen en om dan net neer te zitten en ofwel je eerste snik te horen of een ‘mama?’ van je zus.

Oh ja, ik heb zin om weer tussen de mensen te zijn, een normaal gesprek te kunnen houden en om even soms wat stilte te horen.

Maar vergis je niet kleine prins, die eerste dag dat ik je zal achter laten in de crèche zal met een heel klein hartje zijn en zullen dikke tranen over mijn wangen lopen terwijl ik naar buiten wandel.

Ook al heb ik het volste vertrouwen in de mensen aan wie ik je toevertrouw, toch zal het met pijn in mijn hart zijn dat ik niet meer degene zal zijn overdag die alles uit de kast haal om je te troosten. Want al ben ik soms moe en lukt het me even niet meer, als je naar me lacht ben ik al jouw huilbuien op slag vergeten en kan ik weer heel de wereld aan.

Dus mijn kleine Robbe, leer maar snel wat woordjes, zodat ik weet wat je zo verdrietig maakt, dat ik je problemen kan oplossen en een hele dag kan genieten van je lach!

Jolien