Mijn naam is Oona. Ik ben 31 jaar en woon in een boerendorpje in Oost-Vlaanderen: Wortegem. Ik zie mezelf als een driekoppig persoon. Driekoppig? Ik licht dit even toe. Als eerste voel ik me mama, mama van twee kinderen, een zoontje en een dochtertje. Mijn twee kinderen zijn wat je noemt het schoolvoorbeeld van de uitspraak ‘je hebt nooit twee dezelfde kinderen’. Er is wel één grote gelijkenis tussen mijn twee kinderen en dat is ook de reden waarom ik expert geworden ben in het topic waarover ik nu schrijf. Inderdaad, de titel heeft het al verklapt: allebei mijn kinderen waren huilbaby’s… en wat voor huilbaby’s.
Mijn tweede ‘kop’ wordt gevormd door mijn allerliefste – vaak wat humeurige, stereotype mannelijke – echtgenoot Pieter. Niet alleen het vrouw zijn van mijn man maakt de tweede kop tot wat hij is. Want help! Mijn man is een boomkweker. Op negentienjarige leeftijd besloten wij om samen een boomkwekerij op te starten. Mijn man zijn passie werd vanaf dat moment onze gezamenlijke droom. Maar hierover later meer. Want om in het huilbaby-domein te blijven… Ook het hebben van een relatie zal ik later in verband brengen met het huilbaby-onderwerp want misschien weet je het of niet… een huilbaby is een iets (?) grotere relatietest dan het in elkaar steken van de meest gesofisticeerde IKEA-kast die er bestaat.
Wat is dan mijn derde ‘kop’ hoor ik je denken… Mijn derde kop wordt gevormd door mijn passie, mijn ambitie en ook wel een beetje door mijn ADHD. Mijn passie voor alles wat met baby’s te maken heeft, begon al tijdens mijn eerste levensjaren waarin mijn Babyborn-pop Maïté elke dag meerdere uitgebreide badsessies onderging en zodanig overvoed werd door het geven van 24 flesjes per dag dat ik van geluk mag spreken dat Kind & Gezin in deze context niet bestaat. Een aantal jaren later startte ik aan mijn opleiding vroedkunde, gevolgd door een master-opleiding. Ondertussen zorgde mijn hyperactieve hoofd ervoor dat ik naast hetgeen ik ‘moest’ leren ook zoveel mogelijk las over hetgeen ik er nog bij ‘kon’ leren.
Het leed dat een huilbaby heet
In 2019 begon voor mij het leed dat een huilbaby heet. De geboorte van mijn zoontje zorgde ervoor dat ik tijdens het eerste jaar enkel mijn mama-kop kon behouden en mijn twee andere koppen even kon opbergen in de kast van ‘ik weet niet wanneer ze ooit nog open gaat’. Wat ik toen nooit gedacht had maar nu wel kan zeggen is dat deze periode me zowel negatief als positief gevormd heeft tot wie ik nu ben. Vanaf dat moment startte mijn eigen onderzoekscarrière ten huize Dewaele (dat is de achternaam van mijn man trouwens).
Alsof het hebben van een huilbaby nog niet genoeg was, zaten mijn man en ik op dat moment in één van de moeilijkste periodes van ons leven aangezien we onze gezamenlijke droom op dat moment noodgedwongen moesten stopzetten. Dat betekende dat ik, die me op dat moment voelde als een uitgewrongen dweil (en er hoogstwaarschijnlijk ook zo uit zag!), samen met mijn man (ook een soortgelijke dweil) tijdens één van de meest intense periodes van ons leven met een baby die non-stop huilde op zoek moest gaan naar een nieuwe professionele weg.
Met een beetje geluk maar vooral heel veel ambitie en doorzettingsvermogen waarbij het lot misschien ook een kleine rol heeft gespeeld, sloeg ik toen de onderzoeksafrit officieel in. Ik startte mijn carrière als onderzoeker, deze keer niet alleen ten huize Dewaele maar officieel aan de Universiteit van Gent. Ik had een nieuw plan: ik wou doctor worden! Ondanks dat de dagen gevuld waren met wanhoop door het blijvend troosten van onze huilbaby en het Belgisch kampioenschap vissen waarschijnlijk dagelijks kon plaatsvinden in de wallen van mijn ogen, baanden wij ons een weg naar een nieuw hoofdstuk in ons leven.
Klein aanbod van hulp en zorg voor ouders van een huilbaby
Hoe meer ik me verdiepte in het huilbaby-domein, hoe meer ik ondervond hoe groot de noden zijn van ouders met een huilbaby en hoe klein het aanbod van hulp en zorg is voor deze ouders. Hoe groter mijn huilbaby werd, hoe groter de kennis werd die zich vergaarde in mijn hoofd. Hoe meer ik me verdiepte in het wetenschappelijk onderzoek, hoe meer ik ervan overtuigd geraakte om andere ouders met een (ex-)huilbaby te helpen.
Deze keer niet door het delen van kennis die Dr. Google ons voorschotelt maar op basis van wetenschappelijke inzichten die vertaald worden naar begrijpelijke tips en verhalen. Bovendien merkte ik dat herkenning, erkenning en bevestiging drie sleutelwoorden vormen voor ouders in het huilbaby-verhaal. Jammer genoeg kunnen deze drie sleutelwoorden geen betekenis krijgen zonder bewustwording van onze samenleving. Want ‘een baby huilt nu eenmaal’ en ‘heb je dat al geprobeerd?’ of ‘hij is nu toch rustig?’ maken het leven van ouders met een huilbaby zoveel moeilijker dan het al is.
Helaas is het in deze situatie, zoals in zoveel situaties, zo dat je pas kan begrijpen hoe het is en hoe het voelt als je het zelf hebt doorgemaakt. Misschien ben jij iemand die bang is om te vliegen? Stuit jij dan soms op onbegrip wanneer je dit vertelt tegen mensen die makkelijker het vliegtuig nemen dan hun auto voor een zakenreisje? Misschien ben jij iemand die liever de Mont-Blanc beklimt dan even naar het ziekenhuis gaat om bloed te laten prikken? Vertel jij dat graag aan mensen die dagelijks in contact komen met naalden? Misschien ben jij iemand die een tijdje geleden een perte total heeft gehad met zijn wagen waardoor je nu de eindjes aan elkaar moet knopen om rond te komen op het einde van de maand? Hoogstwaarschijnlijk is dat ook iets dat veel mensen niet zullen begrijpen. Lastig is dat, niet?
Hoe het voelt om een huilbaby te hebben
Stel je dan maar eens voor dat je dag en nacht, 7 op 7, bezig bent met het wiegen van jouw krijsende baby waarbij je elk uur ongeveer 10 minuten tijd krijgt om op adem te komen. Begrijp me niet verkeerd, tijdens die 10 minuten krijg je de kans om een slokje van jouw cola te nemen, een hapje van jouw boterham te bijten of jouw neus even te snuiten die ondertussen meer dicht zit dan de ring van Brussel op vrijdagavond, door het meehuilen met jouw baby. Op het moment dat je denkt dat jouw baby zich even beter voelt en in staat is om een hazenslaapje te doen, zie je die oogjes opeens weer opengaan gevolgd door het opengaan van het keeltje dat opnieuw voor onbepaalde tijd een oorverdovend gekrijs produceert.
Blijf even in deze situatie hangen en stel je daarna voor dat je, nadat je de zorg voor jouw baby even uit handen hebt gegeven om jouw ouder kindje naar school te brengen, aan de schoolpoort komt en een collega-ouder vrolijk naar jou komt gehuppeld met de vraag: ‘En? Is het al beter? Wij hebben ook heel wat rondjes in de auto gereden met onze Jean toen hij baby was. Laat hem maar gewoon even huilen, hij zal op den duur wel stoppen’.
Welk gevoel komt er nu bij je op? Ik zal je helpen… Je zakt door de grond. Je ogen schieten vol. Je krijgt een krop in de keel. Je buik begint te borrelen van frustratie. Je hoofd loopt over van woorden die je wil uitspreken om het te proberen uitleggen maar beseft, mede omdat je het al 101 keer geprobeerd hebt om het in zo’n situatie aan dergelijk persoon uit te leggen, dat het geen zin heeft. Dus graaf je jezelf weer naar boven, knipper je 12 keer met je ogen, slik je tot de krop in je maag zit en druk je zo snel mogelijk op de af-knop om jouw frustratie en gedachten te laten zinken zodat je, wanneer je thuis komt in het helse gekrijs, kan doorgaan zoals je bezig was.
Ik hoop dat ik op deze manier, ook zonder dat je ooit zelf te maken kreeg met een huilbaby, heb kunnen laten proeven van één van de vele gevoelens waarmee ouders met een huilbaby zo vaak te maken krijgen. Eén ding werd (en wordt nog steeds) zekerder, dag na dag: ik moest en zou proberen om de broodnodige bewustwording voor huilbaby’s en hun ouders te creëren, niet alleen bij de omgeving van ouders met een huilbaby maar in de samenleving in het algemeen.
De wonderlijke wereld van het huilen
Ik neem je dus graag mee in het huilbaby-verhaal waar ik je vanuit expertise en vol passie de weg wijs door de wonderlijke wereld van het huilen in al zijn facetten…
- waarbij er kennis wordt gedeeld over het waarom en hoe van huilen,
- waarbij duidelijk wordt dat huilen altijd een oorzaak heeft,
- waarbij oorzaken worden gelinkt aan mogelijke oplossingen of op z’n minst hulpmiddeltjes,
- waarbij steunende woorden van (h)erkenning worden gedeeld,
- waarbij de invloed van een huilbaby op relaties wordt besproken,
- waarbij de torenhoge sociale en maatschappelijke druk een plaats wordt gegeven,
- waarbij zal blijken dat het huilbaby-verhaal je zoveel meer kan leren dan je denkt
- en last but not least,waarbij duidelijk zal worden gemaakt dat een ouder met een huilbaby ook maar een mens is
Kortom: een huilbaby is zoveel meer dan een baby die huilt. Een ouder met een huilbaby is zoveel meer dan een ouder die troost. De omgeving van een ouder kan zoveel meer dan hij denkt en de maatschappij moet zoveel meer dan het vandaag de dag doet.
De volgende keer neem ik je mee in het ontstaan van een huilouder. Als er nu een dozijn van gedachten door jouw hoofd zweven waarbij je je nagelbijtend, goedkeurend of misschien wel afkeurend afvraagt waarover ik spreek… zie ik je graag volgende keer terug.
Ik wil graag afsluiten met onderstaand citaat van een 27-jarige mama van 2 kinderen uit Nederland dat voorkomt uit het onderzoek dat ik voerde waaraan meer dan 500 ouders met een (ex-)huilbaby deelnamen.
“Mensen die zelf geen huilbaby hebben gehad, zullen nooit begrijpen hoe je je voelt. Zo machteloos. Wanneer ik zei dat ik liever niet op visite kwam omdat de baby zoveel huilde werd er vaak gezegd ‘maar dat maakt ons niet uit hoor’.”
Ik kijk ernaar uit je volgende keer opnieuw mee te nemen in het huilbaby-verhaal. Stap jij mee? Of beter: werk jij mee aan ons huilbaby-verhaal?
Liefs,
Oona
Wil je graag meer te weten komen over huilbaby’s en mogelijke oorzaken? Of lees je graag meer over huilen in al zijn facetten? Ik neem je graag mee in de wondere wereld van het huilen waarbij ik probeer om jou op een correcte, wetenschappelijke maar begrijpelijke manier te informeren maar vooral ook om jou bevestiging, erkenning en steun te bieden. O, trouwens!
Wist je dat ik ook een boek geschreven heb voor ouders, hun omgeving & hulpverleners, namelijk ‘Huilouders’? . Hou ook zeker mijn Instagrampagina @huil.hulp en @mamabaas verder in de gaten.
