Wat ik wou dat ik had geweten over koortsstuipen

Koortsstuipen, een ware nachtmerrie...

Ik haalde haar uit haar bedje en voelde haar schokken. In paniek riep ik mijn man, die het licht aandeed. Wat ik toen zag, vergeet ik nooit meer. Mijn kleine meisje, de ogen wijd open en wit weggedraaid, ritmisch schokkend. Haar lijfje zo slap als een vod, gloeiend alsof ze net uit de oven kwam. Ik riep haar naam, ze reageerde niet. Mijn man nam haar over en probeerde haar wakker te schudden. “Ondine! Ondine!”

We waren op dat moment zo in paniek dat ik maar één ding kon denken: ik moet met haar naar de spoed. Ik heb Ondine schokkend in de Maxicosi gezet, tegen mijn man gesnauwd dat hij thuis moest blijven omdat we Alberiek niet alleen konden laten, en ben tegen een moordende rotvaart naar het ziekenhuis gereden. Ik heb de hele rit luidop gesmeekt: “Please Ondine, blijf bij mij, niet doodgaan, please blijf bij mij!”

Op de parking van de spoed heb ik me (achteraf bleek dwars op wel drie parkeerplaatsen tegelijk) geparkeerd, Ondine uit de Maxicosi geplukt en met haar de spoed in gelopen. Mijn entrée moet er uitgezien hebben als in een film: een lopende moeder met de borsten wild wiebelend in haar pyjama, baby schokkend in de armen, angstig roepend: “Help! Help mij! Mijn baby! Help!”.

De spoedartsen lieten op dat moment alles vallen en ik mocht meteen met Ondine door naar een kamer, waar ze haar uitkleedden en begonnen af te koelen. Het schokken stopte. Ondine lag als een vod op de tafel, zacht en ritmisch te kreunen. Ze reageerde nog steeds niet. De verplegers stelden mij vragen, de eerste tranen rolden over mijn wangen. Beetje bij beetje kwam Ondine weer bij bewustzijn.

Nog geen uur later zat ze vrolijk op de bank rechtop tegen mij te kirren, alsof er helemaal niet gebeurd was. Wat bleek? Koortsstuipen. Nu had ik daar wel al van gehoord en er eens een artikel over gelezen maar toen het Ondine overkwam, had ik daar helemaal niets aan. Ook niet toen het haar voor de tweede keer overkwam de dag erop, en de derde keer de nacht daarop. “Atypische koortsconvulsies” heet dat omdat het er veel na elkaar zijn.

Er zijn drie dingen die ik toen had willen weten en waar ik nu wél het antwoord op heb:

1. Hoe herken je dat, zo’n aanval van koortsstuipen? Hoe ziet dat er uit?

Ik heb een filmpje gemaakt van de derde aanval. Dat klinkt bizar, maar als je kind koortsstuipen heeft en de dokter er niet bij is, dan moet je de aanval zo goed mogelijk kunnen beschrijven achteraf. Omdat je geheugen niet goed werkt door de paniek, kan je best een filmpje maken om aan de arts te tonen. Dat heb ik gedaan, al is de kwaliteit niet geweldig.

2. Wat moet ik doen met mijn kind tijdens zo’n aanval?

Alles wat ik bij die eerste aanval niet gedaan heb. ;-) Het eerste en meest belangrijke is dat je je kind op zijn zij legt, net zoals bij een epileptische aanval, en op een veilige plek waar je kind niet van kan af vallen. Ga er niet mee staan rondhossen, op de wangen slaan, de naam roepen. En ga er zeker niet mee schudden! Je kan niets doen om de aanval te stoppen, die moet vanzelf voorbijgaan.

Bel meteen een ziekenwagen zodat je niet zoals ik als een maniak door de straten dendert en andere mensen in gevaar brengt.

Als je je paniek de baas kan, probeer dan om de aanval te filmen zodat je die aan de dokter kan tonen. De manier waarop je kind schokt, vertelt de arts of het om koortsstuipen of epilepsie of nog iets anders gaat. Probeer ook te timen hoe lang de aanval duurt. Dat is ook van belang voor de diagnose later.