8165fi.jpg

Wij vangen een baby’tje op via crisisplaatsing van pleegzorg

29/10/2024
Mamabaas
Door Mamabaas

Dinsdagmiddag, 12u. Het is middagpauze op het werk en ik heb een oproep gemist. Mijn hart slaat plots een beetje sneller: pleegzorg verschijnt op mijn scherm en ik weet wat dit betekent! Ik bel terug en krijg een vriendelijke dame aan de lijn. ‘Spreek ik met Debby?’ ‘Ja, daar spreekt u mee.’ ‘Wij hebben een vraag tot crisisplaatsing voor uw gezin mevrouw.’ En zo snel keert alles om. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik krijg een korte dossiervoorstelling aan telefoon en de vraag of ik even met mijn man wil overleggen. Ja, graag! ‘Bel me maar zo snel mogelijk terug met een antwoord’.

Ik bel Rory en zeg enkel ‘Ik kreeg net telefoon’ en hij antwoordt meteen: ‘Wanneer komt het kindje?’ Zalig, hoe iedereen binnen ons gezin altijd zo klaar is om te springen om een kindje op te vangen!

Ik bel terug naar pleegzorg. Het is een go voor ons! ‘Ok, dankjewel,’ zegt de dame aan de andere kant van de lijn, ‘ik bel u straks met verdere details.’

Wat is het moeilijk om die middag mijn gedachten nog bij de job te houden. Steeds weer speelt de dossiervoorstelling door mijn hoofd: een baby’tje van tien dagen oud … Na het werk ga ik naar huis en licht ik ons gezin in over de komst van een nieuw pleegkindje. De oudsten zijn in de wolken, de jongsten beseffen niet zo goed wat er gebeurt, tot we beginnen met alle spullen bij elkaar te zoeken.

‘Oh, het park mama, krijgen we terug een baby’tje?!’

Om 17u gaat de telefoon. Alle afspraken zijn gemaakt, de overdracht van de baby zal gebeuren op donderdag in het ziekenhuis, verdere uitleg volgt nog.

Dit is het moeilijkste stuk. Het wachten, de weinige informatie, het niet kunnen plannen, maar ook dat typeert crisis/zoekende pleegzorg.

Op woensdag proberen we een planning uit te werken voor de volgende dagen. Er wordt gegoocheld met verlofdagen en glij-uren, gewisseld met collega’s …  Gelukkig is het vakantie en hebben we een weekje verlof in het vooruitzicht, dat geeft ons de tijd om het pleegzorgverlof in orde te maken op ons werk. Rory start en ik neem over enkele weken over. 

En dan is het eindelijk donderdag. Om 11.30u gaat de telefoon, we mogen de baby ophalen rond 16u30. De ouders zullen aanwezig zijn bij de overdracht, spannend!

Onze begeleidster belt ons op met de nodige afspraken en voorlopige regelingen, we trommelen de babysit op voor onze eigen kinderen zodat de overdracht in alle rust kan verlopen en niet met twee kleuters erbij.

De namiddag gaat tergend langzaam voorbij, maar dan is de babysit daar en vertrekken wij naar het ziekenhuis. Gezonde stress bouwt zich op. Als we aankomen zit onze fantastische begeleidster ons op te wachten, blij dat zij erbij is!

De overdracht verloopt heel fijn. We stellen ons voor aan de ouders, andersom net hetzelfde. Er volgen vooral veel tranen: afscheid nemen van hun kindje doet hen veel pijn, maar ze beseffen dat dit voorlopig de beste oplossing is.

Er wordt een voorlopige afsprakennota opgemaakt met veel praktische dingen, maar het allerbelangrijkste: 2x per week een bezoekmoment voor de ouders, zodat de hechting niet verloren gaat en ze elkaar blijven zien. Oh zo belangrijk in dit jonge leventje!

En dan zitten we in de auto op weg naar huis, met een baby’tje van tien dagen oud op de achterbank, heel stil en een beetje onder de indruk naast elkaar. We lachen eens naar elkaar en verstaan elkaar zonder woorden. We zijn weer vertrokken voor een tijdje zorgen voor het meest kostbare bezit van andere mensen.

Dankbaar om dit verhaal te mogen neerpennen hoop ik vooral dat er misschien ergens iemand is die denkt: ‘Dat zie ik ook wel zitten!’

Alle info omtrent pleegzorg vind je terug op de website.