‘En, wanneer beginnen jullie eraan?’

Na meerdere opmerkingen (en de daarbij horende frustraties) toch even duidelijk gemaakt dat het moederinstinct er écht nog niet in zat en dat ik zo’n opmerkingen dus moeilijk kan plaatsen. Dat was voorlopig voldoende.

Ondertussen zijn we getrouwd (wat een prachtige dag) en zijn we drie jaar verder. De eierstokken begonnen toch te rammelen en we maakten de keuze om van start te gaan. (Spannend!) 24 jaar jong en met vol goede moed enkele boeken ter lectuur onder de arm genomen, talloze artikels gelezen en het glaasje cava laten staan.

Nooit gedacht in de fertiliteit terecht te komen

Na een jaar van extreem lange cyclussen (63 dagen, 45 dagen, 51 dagen…), toch maar verder gegaan voor extra onderzoek. Nooit gedacht dat we in de fertiliteit zouden terecht komen. We zitten eigenlijk in de vruchtbaarste periode van ons leven. Ook in de aangekochte lectuur stond weinig info over onvruchtbaarheid.

Bij de start van ons avontuur begonnen we aandachtig allerhande informatie te lezen, podcasts te beluisteren over herbruikbare luiers, notities te maken over hoe je het aanhappen bij borstvoeding best aanpakt, zwangerschapskwaaltjes op te zoeken … We waren van alles op de hoogte, behalve van dat wat we nodig hadden: wanneer het niet lukt. En die drie pagina’s in de boeken met als inhoud: als het na een jaar niet lukt, ga dan verder naar je gynaecoloog voor verder onderzoek, hadden ons hier niet op voorbereid.

Vanaf 12 jaar krijg je seksuele opvoeding via het vak biologie op school. Je leert over het proces van het bevruchten van  een eicel, over de verschillende soorten anticonceptie, over seksuele aandoeningen en over wat je kan doen als je per ongeluk zwanger geraakt. Ook hier mis ik een eerste aanzet om informatie te verstrekken dat de kans bestaat dat je niet spontaan zwanger kán geraken.

Verder onderzoek

Na verschillende bezoekjes aan mijn gynaecoloog werd ik doorverwezen naar een gespecialiseerde fertiliteitsarts voor verder onderzoek. De eerste kennismaking was meteen in een operatiekamer tijdens de hysteroscopie, ofwel het baarmoederonderzoek. Stagiair Florian was ook aanwezig, samen met een lieve verpleegster. Het laatste dat je in gedachten had bij het vervullen van je kinderwens, is in een koude kamer in je baarmoeder te moeten laten kijken.

Om te beginnen stonden de benensteunen verkeerd, wat voor een zeer gênante, ongemakkelijke situatie zorgde. Tijdens het onderzoek zelf was ik gespannen, zenuwachtig, bang dat er iets niet in orde zou zijn waardoor ik niet zwanger kan geraken. De vraag of ik wel zeker was dat ik niet zwanger was, deed me naar adem happen… Natuurlijk niet, anders zou ik hier niet liggen…

Er was geen klik met de arts en ik had tranen in mijn ogen. Is dit nu echt aan het gebeuren? Door een gekantelde baarmoeder deed het wat meer pijn, maar voor de rest zag mijn binnenkant er normaal uit.  “Ik ga nu nog een staaltje nemen dat naar het labo gaat. Tel maar tot tien en dan is het voorbij!” … “Awel, ik hoor u niet?” “Ik tel in mijn hoofd (ongemakkelijk, met tranen in de ogen).” “Dan blijf ik verder doen hé maske! Haha.”

Het was voorbij. Oef. Rechtop zitten, enkel nog de plakkers rondom laten verwijderen door de verpleegster. “Dat is een gratis epilatie! (lacht)”. Ik was sprakeloos. De verpleegster vroeg bij het naar buiten gaan of het ging lukken, maar zelfs daar had ik geen woorden meer voor. Ik moet er niet bij vertellen dat ik na deze gebeurtenis geen zin meer had om gezellig wat te gaan drinken met enkele vriendinnen.

Een paar dagen later volgde de hyfosy, ofwel het eileideronderzoek. Stagiair Florian was er ook weer bij, maar ondertussen hadden we geen geheimen meer voor elkaar. Dit onderzoek verliep in het begin niet zo vlot. Ook hier gaf de gynaecoloog aan dat ik bedrukt was en er stond veel spanning op mijn spieren… Ik voelde dat alles niet liep zoals gepland en na de woorden ‘Hmm, dat is raar, ik zie hier helemaal niets…’ voelde ik mezelf wegdraaien. Een appelflauwte. “Doe ondertussen maar verder”, hoor ik mezelf nog juist brabbelen. Na een slechte start, verliep het onderzoek verder toch normaal en bleek alles in orde te zijn. De ingebrachte vloeistof verspreide zich mooi naar mijn eierstokken. Ook het sperma van mijn man was in orde.

Bij een volgende consultatie bespraken we wat onze mogelijkheden waren. We startten met het innemen van hormonen. Op dag 12 werd ik in het ziekenhuis verwacht voor een bloedafname en een follikelmeting. Bij het innemen van de hormonen hoorde een intensieve opvolging. Veel bezoekjes aan het ziekenhuis en verschillende bloedafnames. Hopen dat ik niet elke keer flauw val, want bloed laten nemen is niet mijn talent. Hormoonpillen nemen en al last hebben van zwangerschapskwaaltjes (misselijk, vermoeid, acné, bijkomen…), maar nog geen wonder verwachten, was verschrikkelijk… Als het na een paar cyclussen niet lukte, zouden we verder gaan met inseminatie, maar dit zou sowieso iets moeizamer verlopen wegens mijn gekantelde baarmoeder.

Moeilijke momenten

In onze levensfase en omgeving volgen de zwangerschapsaankondigingen en babyborrels elkaar op… Dit zijn toch wel moeilijke momenten. Je gunt het de ander, maar je blijft je afvragen waarom het bij jou niet lukt… Op een babyborrel gaat het gespreksonderwerp ook standaard over op wie de volgende zal zijn. Smoesjes verzinnen dat je er nog niet aan denkt, dat de tijd nog niet rijp is, hoort hier (jammer genoeg) ook bij. Wat maakt eigenlijk dat we niet gewoon zeggen hoe het zit? Voor het verrassingsmoment? Wanneer weegt het alleen dragen van het geheim meer op tegen de surprise van de aankondiging? Zouden sommige gesprekken niet kunnen helpen bij het verwerken van alle gevoelens en emoties die erbij komen kijken?

Soms heb je nood aan een babbel om je situatie eens te luchten. Vaak is dan het antwoord op het einde van je verhaal: ‘Het zal wel goed komen’ of ‘dat komt wel goed’. Ik ben hier bijna allergisch aan. Komt het goed? Wanneer? Deze woorden zijn zo kort door de bocht en lijken het ‘probleem’ te minimaliseren tot iets wat in je hoofd zit en morgen wel in orde zal zijn. Ik zou eerder aanraden om te zeggen dat je aan hun denkt, dat ze de moed erin moeten houden… Dat is natuurlijk bij iedereen anders.

Vanaf het moment dat je beslist om je kinderwens in vervulling te laten gaan, denk jij bijna constant aan het hele gebeuren. Zou het gelukt zijn? Spanning voelen bij het naar toilet gaan. Voelde ik nu een eisprong? Als het na maanden, jaren… nog niet gelukt is, denk je er steeds meer en meer aan. (vicieuze cirkel) Elk uur van de dag, soms zelfs elke minuut… ‘Het komt wel goed’ is dan moeilijk te geloven, te aanvaarden en te plaatsen. Zowel lichamelijk als mentaal is dit een zwaar proces. Je moet geloven dat het goed gaat komen en er blijven vanuit gaan dat jouw tijd nog wel komt, maar dat is moeilijk te relativeren wanneer het zo lang duurt.

Tijdens de corona-lockdown hadden we meer tijd thuis en besloten we om te starten aan het renoveren van een extra slaapkamer. Dit wordt dan de kinderkamer (ooit). Blijkbaar is dit ook duidelijk voor de hele wereld en is het dan ook logisch dat de grapjes hierover volgen. “Dat wordt dan de kinderkamer zeker?!” Je zou al bijna geheim houden dat de kamer af is, om deze opmerkingen te vermijden, want het is onze droom om van die kamer zo snel mogelijk een kinderkamer te maken… Je weet al waar het bedje zal staan, hebt een keuze gemaakt van kleur verf, materialen die gebruikt werden…

Corona zorgde ook voor heel wat andere ongemakken. Trouwfeesten werden geannuleerd, verplaatst naar volgend jaar. Een vriendin zat ook in dit schuitje en liet weten dat hun trouw niet door kon gaan. ‘Dan trouwen we volgend jaar met een hummeltje erbij.’ Ik was ondersteboven van deze uitspraak. Is het bij anderen echt zo simpel als het lijkt?

Je gaat ver

Voor een kinderwens ga je ver. Tips van de gynaecoloog, aanraders op Pharmaline … het ging allemaal over de toonbank. Inofolic voor een regelmatigere cyclus (60 zakjes in 1 doosje van €39.99, ’s morgens en ’s avonds op te lossen en in te nemen). Na 5 doosjes en een nog steeds veel te lange en onregelmatige cyclus, begin je toch te twijfelen aan de werking… Maar alle beetjes helpen, toch? Dus we blijven het maar nemen, want voor zo’n kleintje heb je letterlijk alles over.

Macapoeder, afkomstig van de wortels van Lepidium meyenii, zou de vruchtbaarheid bevorderen. Toe te voegen aan sappen, shakes… 1 eetlepel per dag. Amper te drinken, mits enkele kokhalzingen en je moet je neus dichtknijpen tijdens het binnenkrijgen, maar we hebben er alles voor over, dus we doen het maar. Ovulatietesten, zwangerschapstesten, een thermometer om elke ochtend de temperatuur te meten… Niks is te veel. Reken daar alle onderzoeken, bloedafnames, consultaties nog bij en je krijgt al snel een mooie totaalrekening.

We zijn niet alleen

Ondertussen kennen we nog verschillende koppels in onze omgeving waarbij het allemaal ook niet vanzelfsprekend gelopen is. Dit wordt vaak pas verteld wanneer het kindje geboren is, of wanneer de zwangerschapsaankondiging de wereld ingestuurd wordt. Zo droevig om te weten dat deze prachtige mensen ook door de hele molen zijn gegaan en blij dat het uiteindelijk toch lukte, dat ze de hoop niet opgaven en dat hun wens in vervulling ging.

Het idee dat ze alleen alles verwerkten bij het zien van een bol babybuikje, of dat ze op een babyborrel stonden, deden alsof er niets aan de hand was, hoewel ze ook zo graag een boeleke in hun armen hadden liggen, maakt het allemaal zo triest…

Als ik ooit een babybuikje mag dragen, zou ik dit zo graag tonen aan de hele wereld, maar tegelijkertijd zijn er zoveel vrouwen die zo’n buikje ook wensen, maar bij wie de wens nog veraf staat van de realiteit. Dat maakt de bezoekjes aan de gynaecoloog ook zo moeilijk. (en dat zijn er véél!) Je zit in een wachtkamer met allemaal (of toch veel) bolle buiken, koppels die uitkijken naar hun echo om hun wezentje te kunnen zien bewegen, het hartje te horen kloppen.

En jij maakt je klaar voor een follikelmeting en bloedafname na een periode van innemen van hormoonpillen, om te kijken of er een eisprong geweest is en je ook een inspuiting pregnyl moet krijgen indien nodig. Je gaat naar huis met een nieuw voorschrift voor clomid omdat het deze cyclus niet raak was, niet wetende of het bij de volgende cyclus wel in orde zal zijn.

Artikels zijn soms dubbel

Op sociale media circuleren zoveel artikels over hoe zwaar het moederschap is, hoeveel slaaptekort je gemiddeld hebt wanneer je kinderen hebt, hoe je omgeving niet begrijpt hoe moeilijk het is om je kind op te voeden, etc. Dit is heel begrijpelijk, maar sommigen willen ZO graag ouder worden en dat is omwille van verschillende (medische) redenen niet mogelijk. Ik zou tekenen voor slaaptekort, mocht ik weten dat ik een gezond kindje op de wereld kon zetten. (Dit zeg ik nu, wie weet hoe kijk ik hiernaar als het écht zo ver is natuurlijk.) Deze artikels zijn zeer dubbel, doen soms pijn…

Ook artikels over hoe zwaar de zwangerschap is, kwaaltjes die erbij komen kijken, lees ik steeds met gemengde gevoelens. (maar ik lees ze wel, want ik wil zoveel mogelijk informatie opslaan.) Ik zou heel graag misselijk zijn, als ik weet dat er een prachtig wezentje in mijn buik groeit. Ik zeg nu dat ik met plezier elke ochtend boven de pot hang, maar misschien kan ik deze situatie moeilijk relativeren en denk ik daar (hopelijk) binnenkort anders over!

Een foto plaatsen op Facebook of Instagram met een nichtje, of een pasgeboren baby’tje van een collega staat ook gelijk aan reacties over het ouderschap. ‘Beginnen jullie er maar snel aan!’ of ‘Al aan het oefenen? Je staat er mee!’ Zelfs voor we getrouwd waren, waren deze reacties al helemaal ingeburgerd in de maatschappij.

Sorry aan vrienden, vriendinnen en familie

Ik moet me ook excuseren bij mijn vrienden, vriendinnen en familie. Ik was vaker afwezig tijdens uitstapjes, etentjes… Of ik was er met mijn gedachten niet bij. Mijn glimlach misschien niet zo breed als anders. Af en toe ging het zo ver dat ik zelfs gewoon een avondje annuleerde, want je wilt eigenlijk geen aperitiefje/ wijntjes drinken, maar afslaan staat gelijk aan verantwoording afleggen (ook al zou je er maar eentje of twee drinken) en daar had ik soms geen zin in… (niet dat we alcoholisten zijn, maar het is vreemd hoe dit gegeven zo kan meespelen.)

Zoveel mogelijk BOB zijn, helpt ook wel. Ondertussen ken ik al de alcoholvrije drankjes uit het hoofd en zijn mijn man en ik een tandem als het gaat om een glas cava te verwisselen, of om alcoholvrije wijn in mijn glas te schenken op ons terrasje als we volk hebben. De vele (stiekeme) afspraakjes in het ziekenhuis zijn ook telkens spannend. Met mijn man op voorhand een waterdicht plan bedenken voor als we iemand zouden tegenkomen of een reden zoeken waarom we niet aanwezig kunnen zijn op een afspraak of later zijn op het werk.

Als je dan achteraf aan tafel zit en iemand klaagt over een pakketje dat fout geleverd werd, of over de batterij van een smartphone die maar een halve dag meegaat, bedenk je toch vaak dat dit pietluttigheden zijn. Dan zeggen we ’s avonds tegen elkaar: “Ze moesten eens weten wat er in ons koppeke omging.” Genieten van de kleine dingen (#kleingelukske) is zo belangrijk.