“Mama, waarom heb ik geen broertje/zusje?”
Ik was door het dolle heen
Na jaren praten, wikken en wegen en ervaren dat de babyjaren de moeilijkste zijn, stemde hij vorig jaar mee in voor een broertje of een zusje. Ik was door het dolle heen. Mijn wens ging eindelijk in vervulling. Na de beslissing voor een tweede was ik ook heel snel zwanger. In m’n hoofd richtte ik de babykamer al in en mijn vriend dacht al na over namen. Kortom, we keken enorm uit naar de komst van onze tweede spruit.
De sfeer sloeg snel om
Op 11 weken gingen we voor het eerst naar de gynaecoloog. Stralend van geluk. De sfeer sloeg helaas snel om toen ze zei dat het hartje niet meer klopte. Wat er daarna allemaal gezegd werd heb ik amper gehoord. Ik barstte in tranen uit. Waar we zo naar uit keken was niet meer. Geen babykamer, geen namen, … . Niets. Geen vooruitzicht meer.
Op van verdriet
Ik was op van verdriet. Vooral ook omdat onze dochter bleef vragen wanneer het broertje/zusje nu zou komen. Ze snapte het niet. Ik hoopte dat ik na de curettage snel weer zwanger zou zijn. Dat zou me door m’n verdriet helpen. Ik zou terug een vooruitzicht hebben. Maar toen m’n regels uitbleven viel het harde verdict: “je zit in een vervroegde menopauze. Je eicelreserve is ontzettend laag. De kans is miniem dat je nog op een natuurlijke wijze zwanger zal worden.”
Onze droom werd plots onbereikbaar
Hoe kan dit nou? Een paar maand geleden was ik heel snel spontaan zwanger en nu dit? En ik ben maar 37 jaar? Ik kon het niet geloven. We trokken naar een fertiliteitskliniek maar daar werd enkel beaamd wat de gynaecoloog al zei. Waar we een aantal maanden geleden nog zo dichtbij onze droom zaten, werd deze droom nu ineens onbereikbaar.
Adoptie of eiceldonatie
De enige opties die nog overbleven waren adoptie en eiceldonatie. Voor adoptie is de wachtlijst zo immens lang, dat we dit niet zagen zitten. Met een bang hart informeerden we ons over eiceldonatie. Eiceldonatie is het afstaan van onbevruchte eicellen door een vrouw, al dan niet door jou gekend, die dan bevrucht worden met de zaadcellen van je partner om zo een embryo bij jou terug te plaatsen. Je kan het vergelijken met spermadonatie. Op deze manier kan je zelf nog het kindje in je buik dragen. Maar… de wachtlijsten lopen op tot een jaar en het slaagpercentage ligt slechts op 50%.
Hopen op het 'gouden ei'
Na veel gesprekken met mijn partner hebben we toch besloten hiervoor te gaan. We staan momenteel op een wachtlijst. Nog altijd met een bang hart. Wanneer zullen wij telefoon krijgen dat ze voor ons een donor gevonden hebben? En als het zo ver is, wat als wij tot de 50% behoren waar het niet bij lukt? Het idee nooit meer zwanger te kunnen zijn. Nooit meer een baby in mijn armen te kunnen houden. Mijn kind niet kunnen zien opgroeien met een broertje of een zusje. Die gedachten alleen al maken mij diepongelukkig. Al onze hoop gaat uit naar het ‘gouden ei’.
Warme oproep
In tussentijd zou ik een warme oproep willen doen aan alle jonge, gezonde vrouwen. Jullie kunnen koppels zoals ons helpen. Door te doneren in klinieken waardoor de wachtlijst aanzienlijk verkort. Jullie kunnen doneren aan koppels die jullie kennen om hen te helpen, persoonlijk of via kruisdonatie. Ik besef dat doneren niet niets is. Maar weet dat je hierdoor iemands droom mee in vervulling helpt gaan. En wie weet, de onze.
