20 hilarische verhalen over zwangerschapsdementie
9/03/2023
(Oh ja, en het slechte nieuws: zwangerschapsdementie is niet noodzakelijk beperkt tot de zwangerschap. Het kan al eens gebeuren dat een deeltje van je hersenen het voor bekeken houdt en je de eerste jaren blijft last hebben van die zogenaamde zwangerschapsdementie. Maar hey, dat betekent ook dat je áltijd een excuus hebt!)
- Ik kwam thuis en ik dacht ‘ik moet dringend de boodschappen op het antwoordapparaat beluisteren’. Daarna stond ik in de keuken en probeerde ik me te herinneren waar ons antwoordapparaat was. Tot ik me realiseerde dat het al 12 jaar geleden was dat er nog eentje hadden …
- Het lukte me niet om de microgolfoven te laten starten. Ik bleef op de startknop duwen, maar het ding wou niet werken. Toen ik begon te huilen kwam mijn echtgenoot naar de keuken, sloot het deurtje van de microgolfoven en duwde op start. Het werkte!
- Ik stond achter de kassa op het werk, en ik probeerde een briefje van 20€ door het bakje van Bancontact te halen. Ik stond daar echt schaapachtig te kijken van “Waarom werkt dit nu niet?!”
- Ik maakte ’s morgens de lunch voor mijn man. Over de middag kreeg ik een foto van zijn brooddoos, met gewoon twee droge boterhammen zonder iets tussen. Oeps …
- Ik ging tanken, en reed weg. Enkele ogenblikken later werd ik tegengehouden door de politie. Ik had het geld nog gewoon in mijn handen. De politieman was zo vriendelijk om het voor mij naar het benzinestation te brengen …
- Ik probeerde de voordeur van mijn appartement open te krijgen door op het knopje van mijn autosleutel te duwen. En ik probeerde ook eens een telefoonnummer in te toetsen in mijn microgolfoven!
- Ik probeerde mijn kat te sms’en om hem te vertellen dat ik hem miste. Ik begon te huilen toen ik merkte dat Fluffy niet tussen mijn contactpersonen stond.
- Ik vroeg aan mijn zus hoeveel een cadeaubon van 50€ zou kosten …
- Ik liet de afstandsbediening achter in de diepvries. Twee keer zelfs … En het duurde telkens dagen vooraleer ik die terugvond.
- Ik was de papieren voor het ziekenhuis aan het invullen, en ik was compleet mijn leeftijd vergeten. Ik kon me niet eens herinneren in welk jaar ik was geboren. Gelukkig kreeg ik net telefoon van het ziekenhuis, en toen heb ik mijn leeftijd aan de verpleegster gevraagd.
- Ik ging naar het toilet en probeerde door te spoelen door het licht aan en uit te schakelen. Daarna begon ik te vloeken omdat het toilet kapot was. Ik heb daar zeker vijf minuten gestaan voor mijn euro viel …
- Ik kon niet meer op het woord ‘hand’ komen. Ik heb dan maar de hele dag het woord ‘armvoet’ gebruikt.
- Ik probeerde eitjes te bakken, maar er gebeurde niets. Uiteindelijk realiseerde ik me dat het vuur niet aanstond. Ik had tien minuten naar rauwe eieren staan kijken.
- Tegen dat ik bevallen was stonden er minstens tien volle potten choco in de voorraadkast. Ik kon me nooit herinneren of we er nog hadden als ik in de supermarkt was, en dus bracht ik telkens opnieuw een voorraadje mee.
- Ik gebruikte wasmiddel in plaats van vaatwasmiddel in de vaatwasser. Daarna stond de helft van onze keuken onder het schuim …
- Ik probeerde mijn prenatale vitamines te nemen, maar in de plaats van het potje vitamines in mijn hand uit te gieten, goot ik de fles water uit over mijn hand. Ik heb tien minuten staan huilen daarna.
- Toen ik de tweede keer zwanger werd, had ik een baby van 9 maanden. Op een dag kwam er een vriendin op bezoek, en ze vroeg waar mijn zoon was. In paniek doorzocht ik de hele benedenverdieping, gooide ik kussens en speelgoed in het rond, maar ik kon hem niet vinden. Ik begon dramatisch te huilen omdat ik mijn zoon was kwijtgeraakt, tot mijn vriendin naar boven ging en mijn zoontje slapend in zijn bedje aantrof. Blijkbaar was hij een dutje aan het doen, maar was ik dat vergeten.
- Ik was de naam van mijn echtgenoot vergeten, met wie ik nochtans al 9 jaar was getrouwd. Het duurde vier uur voordat het me weer te binnen schoot! Toen ik het eindelijk weer wist, riep ik zijn naam zo luid dat hij zich een ongeluk schrok.
- Onderweg naar huis moest ik langs een rotonde waarbij ik de tweede afslag moest nemen. Ik reed zeker vijf keer rond die rotonde, en ik vergat telkens af te slaan. Uiteindelijk heb ik me aan de kant gezet en heb ik minstens een halfuur zitten huilen …
Toen ik zwanger was, was ik letterlijk vergeten hoe ik mijn veters moest strikken. Mijn man kwam binnen en zag hoe ik zat te huilen. Hij vroeg me wat er scheelde, en dus vertelde ik het hem. Hij kreeg de slappe lach, maar hij hielp me ondertussen toch mijn veters te strikken.
Bron: BuzzFeed
