5 signalen dat jouw kleuter de baas speelt thuis
Hoe? Ga jij nu in bad?
Dat je de kindjes (bijna) dagelijks in bad of onder de douche steekt, spreekt voor zich. Maar oh wee als jij dat gezellige bad eens laat vollopen, met je favoriete badzout of schuimende badolie. Dan gaan die lipjes van je kleuter tuiten en dan volgt de spontane vraag: “Hoeeeee? Ga jij nu in bad, mama?” Alsof mama’s nooit gewassen hoeven te worden ...
En áls je dan eindelijk in dat lekkere hete water bent gestapt, hoor je die voetjes al. Daar zijn ze, want plotseling zit er een vlieg in de kamer. Of hebben ze een extra glaasje water nodig. Of zit er een angstaanjagend monster onder het bed. Want wat dacht je nu: me-time? Huh? Wat is dat?
Hoe? Ga jij nu weg?
Zo eens een blokje om wandelen. Of eens goed stretchen en een rondje joggen. Heerlijk. Zeker als je alle stress eens van je af wilt schudden en je batterijen wilt opladen. Of zo’n avondje stappen met de vriendinnen: Ladies at the movies, een etentje, roddelen in het plaatselijke praatcafé of naar de wellness. Whatever. Het kan zo’n deugd doen. En je kijkt er on-ge-loof-lijk naar uit.
Totdat dat beteuterde gezichtje voor je staat. “Hoeeeee? Ga jij nu weg mama?” En dan die waterige oogjes en die dikke tranen over de bolle wangetjes als jouw kleintje je aan het raam komt uitwuiven. Ja, dan is die goesting om weg te gaan allang over natuurlijk. En dan breekt je hart in duizend stukken.
Hoe? Moet ik groentjes eten?
Groentjes kunnen zo’n marteling zijn voor sommige kleutertjes. Soms lijkt het wel of je je kleintje een bord met zand, wormen of spijkers voorschotelt. Ze mogen nog zo kleurrijk zijn, je mag ze nog in de leukste figuren rangschikken, vaak gaan die mondhoekjes naar beneden. Want, pfffff, groentjes. Moet dat dan? En jij maar pushen. “Komaan, nog 3 schepjes. Flinke man!” “Nog 2 hapjes en dan is mama fier zenne. Flink zo, meisje!”
Het heeft je bloed, zweet en tranen gekost om je lieverd te motiveren om al die vitaminen binnen te krijgen. Dat er hier en daar nog wat wortels, boontjes of spruitjes op het bord zijn blijven liggen, zie je dan maar door de vingers. Je gelooft je oren dan ook niet als je 2 minuten later enthousiast hoort vragen “mag ik dan nu een koekje, mama?”
Hoe? Ga jij dat opeten?
Een heel pak frangipanekes. Je hebt nog niet de kans gehad om er eentje te pakken te krijgen. En die laatste … Die is nu toch naar jou aan het lachen hé. Je strekt je vingers, tong uit de mond en net voor je dat heerlijke gebak met glazuurlaagje te pakken krijgt, hoor je het volgende. “Hoeeeee? Ga jij dat gebakje opeten, mama?” En plots kan je het niet meer over je hart krijgen. Ook al heeft je lieverd al die andere cakejes al naar binnen gewerkt. Neen, dat kun je niet maken. “Wil jij deze hebben? OK dan, schatje, neem maar.” Weer 0-1 voor je kleuter, mams.
Hoe? Gaan we niet naar de Efteling?
De helft van je maandloon is er ondertussen al door. En je weet dat je nog boodschappen moet doen en enkele facturen dient te betalen. En dan tonen ze plotseling de meest attractieve reclame van de Efteling. Één ding is zeker. Die reclamemakers weten verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Want jouw kleine bengel is op 1-2-3 verkocht. “Mama, wanneer gaan wij nog eens naar de Efteling?”
Jouw verstand zegt dat het absoluut geen goed moment is nu. Maar je hart zegt iets anders. Je kijkt naar die verlangende blik in hun stralende oogjes en je kan ineens 100 redenen verzinnen waarom ze effectief zo’n dagje pretpark hebben verdiend. Dat hebben jullie weer slim gespeeld, kindjes.
Like a boss, je baas is er niets tegen.
Kinderen baas? Soms wel!
