8 fenomenen als je voor het eerst met je eerstgeborene naar huis rijdt

24/01/2023

Door Mamabaas

Zij die er al door zijn gegaan, weten dat die allereerste autorit met je kersverse baby een ongelooflijk speciale beleving is… Voor het eerst samen in die grote buitenwereld komen, dat doet wat met die moederlijke hormonen… Een klein overzichtje.

Rollercoaster van het parenthood

Ten eerste, je bleit/huilt/snift bij het minste. Echt waar. Het minste. Waarom, dat weet je zelf niet goed. Maar je kan er niets aan doen.
Je voelt je leeg. Ineens ligt dat kindje, dat zo lang vanbinnen in jou is gegroeid, daar buiten. Tastbaar. In een bedje. Of bij jou natuurlijk. Maar niet meer in je buik. En dan moet je dat in een Maxi-Cosi proppen… Oink? Hoe past dat kleine ding daar nu in? Ligt zij/hij nu wel comfortabel? Is dat hoofdje niet te veel gewrongen?? Zweet zweet, slik slik…
En hoe warm moet je dat kleine prutsje nu aankleden? Gaat hij/zij niet te warm hebben? Toch nog maar een extra dekentje erop leggen… Maar is het nu niet te? Zou hij/zij nog ademen? Effe ervoor gaan hangen… Yep, oef! Ze/hij leeft nog!
Op naar de auto. Help, hoe moet die maxicosihier nu in? Staat dat nu vast genoeg? Let op, de inhoud is zo breekbaar als porselein mensen, Jezus!! Weet je wat, je zet je toch maar naast je kleintje, want ja… Als er iets gebeurt dan moet je toch nabij zijn he?
De auto verlaat het ziekenhuisterrein… Help! Je rijdt de jungle van de andere wereld binnen. De wereld die zich buiten jouw beschermde bubbel van de laatste dagen bevindt… De wereld vol gevaarlijke auto’s en andere gevaarlijke toestanden… Je partner/chauffeur rijdt supertraag, want de cargo is zo fragiel als de binnenkant van een kernreactor. Of zo lijkt het toch… Je denkt bij jezelf: nee, hier komen we nooit meer terug! Veel te gevaarlijk voor dat kleine kostbare prutske… Dit is de laatste keer, hierna sluiten we onszelf op in onze veilige cocon. Nooit meer gaan we buitenkomen!
Om de 5 seconden kijk je verliefd naar dat kleine schatje dat naast jou in de maxicosi zit. Zit zij/hij wel nog goed? Ooo, wat een klein liefje is dat toch??? Heb jij dat echt gemaakt??? Ocharme, zo klein en al in zo’n gevaarlijke buitenwereld moeten rijden… Dat we maar snel thuis zijn…
Eindelijk thuis! Oef! Snel bij mama. Voor altijd. Sorry liefje dat je hierdoor moest. Mama gaat het nooit meer doen!
Een uur later… Het besef sijpelt je te binnen: Help! We moeten een mensje zien groot te brengen! We zijn on our own!! Geen vertrouwde verpleegster/verpleger meer waaraan je snel iets kan vragen… ‘Ik ga dat niet kunnen x 10!!!’ Snif snif! Zweet zweet!