8 superkrachten van een moeder: van toponderhandelaar tot megamultitasker
Eigenlijk zijn wij gewoon superheroes
Niet dat ik een heuse ervaringsdeskundige ben, maar na 5 jaar moeder te zijn van een hoogsensitieve dochter en bijna 2 jaar van een cute-as-a-button-but-rebel-without-a-cause meisje, weet ik toch het één en ander in perspectief te plaatsen.
Ik moet eerlijk toegeven, ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn leven een compleet drastische wending heeft aangenomen, noch dat alles nu rond de meisjes draait (ok, veel … Pauze… maar. Niet. Alles!). Na een nachtje waken bij een ziek kind, besefte ik plots dat moeder worden vrouwen eigenlijk gewoon omtovert in superheroes. Je kan het ook slaapdeprivatie of waanideeën noemen. Wat het ook zij, ik kreeg een ware aha-erlebnis in het holst van de nacht.
Hier zijn de superkrachten die ik bij mezelf ontdekt heb (en die waarschijnlijk zo herkenbaar zijn voor velen):
8 superkrachten van een moeder
- Ik kan bijna alles met 1 hand. Lees: Koffie zetten met slapende dochter op de schouder. Check! Soep maken en intussen voorlezen uit Nijntje. Check! Zo kan ik het lijstje heel lang maken. Who needs two hands anyway?
- De onweerstaanbare reflex om mijn hand uit te steken in de auto naar de achterbank toe als ik ‘mama, hie-ier’ hoor. Gegarandeerd dat het om alreeds gekauwd, maar niet lekker genoeg, eten gaat.
- Slaap is zo overschat. Waar ik vroeger minstens 8 uur per nacht nodig had (haaaaaa, waar is de tijd?), kan ik nu perfect functioneren op misschien de helft ervan. But, truth to be told. Laat me dit een paar nachtjes achter elkaar doen en je hebt wel de kans om me te zien veranderen in een schizofrene mombie.
- Ik kan mijn beide kinderen hun lichaamstemperatuur perfect aanvoelen door de handoplegging. Waar de Echtgenoot me soms vreemd aankijkt als ik beweer dat ze koorts hebben door gewoon aan het voorhoofd te voelen, moet hij me toch altijd gelijk geven. Superhero power!
- Multitasken kent een nieuwe dimensie. 24 uur geleden nog maar herontdekt. Terwijl de overgevende dochter zich in mijn armen bevond, nog in geslaagd snel het hoeslaken mee te rukken in de ontsnappingsroute naar de badkamer. Meisje haar haartjes gewassen, propere pyjama aan, alles uitgespoeld en in de wasmachine (de lakens, niet het kind). Om in de woorden van een bekende Belgo-Amerikaanse te spreken: Amazing! Dit alles om 2 uur ’s nachts. Ik wist niet dat het kon.
- Ik heb inmiddels stalen zenuwen (soms bezwijken ze weleens onder druk) en een ijzersterk geheugen (we vergeten even dit: ‘oei, was dat vandaag zwemmen?’). Ik weet alles quasi perfect liggen (‘ja, dochterlief, je tweede schoen bevindt zich onder de boekenkast’) en ik heb laserogen ontwikkeld om verloren voorwerpen terug te vinden (werkt ook voor de Echtgenoot zijn sleutels)
- Ik weet niet waarom ze proberen, maar ik weet. altijd. alles. Wanneer mijn dochter staalhard tegen me liegt als ze haar zus totaal niet geduwd heeft (‘nee, mama, ze is gewoon gaan liggen’… euh, ja… natuurlijk!), dan wéét ik het gewoon. Ok, mijn oudste is de slechtste leugenaar ever (= jeej!), maar toch heb ik er een speciale radar voor. Net zoals wanneer ze beiden dingen doen die het mama-oog niet mag zien. The Sixth Sense is er niets tegen. Echt, Bruce Willis, eat your heart out.
- The Negotiator is mijn tweede naam. Onderhandelen is soms the key word om dreigende vulkaanuitbarstingen te voorkomen. Herinner je je nog die vulkaan in Ijsland (met de meest onuitspreekbare naam ever!)? Waarschijnlijk uitgebarsten omdat zijn moeder hem niet liet onderhandelen en hij zo in schaamte viel bij de andere vulkanen.
Ok, nu besef ik plots dat de slaapdeprivatie zijn werk doet. Als je begint te denken aan vulkanen als mensen, dan weet je gewoon dat het toch tijd is om wat slaap in te halen. Tja, even superheroes need some sleep.
Ik ben, trouwens, zeker dat er nog meerdere zaken kunnen aangevuld worden door andere ouders!
