Aan de onbekende vrouw op restaurant

De vrouw achter ons vroeg of ze even naar de baby mocht komen kijken. Wij zeiden volmondig: 'Ja hoor, geen probleem'. De man was echter al wat gegeneerd. 

Ze kwam kijken en voor we het wisten trok ze de pyjamabroek uit de handen van mijn man. Dat deed ze met de woorden 'kom, ik zal het doen want het lukt papa niet'. Ze begon zonder aarzelen ons zoontje zijn pyjamabroek aan te doen. Ons zoontje keek haar argwanend aan, maar zelf waren we verbouwereerd en wisten we even niet wat doen. 

Daar eindigde het nog niet. Ze vroeg of ze hem eens mocht vastnemen en nog voor we konden antwoorden had ze hem al vast. We waren hier uiteraard niet mee gediend. ‘Kom papa, trek jij zijn broek even op,’ zei ze er nog bij. Uiteraard kwamen er bij mijn zoontje tranen met tuiten. Ze legde hem meteen neer maar kon het niet laten om ook het pyjamatruitje nog snel aan te doen. Mijn man was ondertussen weer op zijn plaats gaan zitten en keek de andere kant op. Ik zag dat het duidelijk te veel was en dat hij zich moest inhouden. Ik ben gestopt met eten en heb het aandoen van de pyjama overgenomen. Mijn zoontje was nog steeds aan het huilen. Ik heb hem meteen opgepakt en op mijn schoot genomen. 

De vrouw kwam achter mijn stoel staan, ze hing eigenlijk zowat over mijn bord en keek wat ik at. ‘Ah, ben jij steak tartaar aan het eten?’ Ik heb kort gereageerd 'klopt'. 

Eindelijk ging ze weer zitten. Aan onze tafel viel een lastige stilte. We waren allemaal verbouwereerd. Wat was er nu net gebeurd? Mijn zus gaf aan dat de vrouw voortdurend naar onze tafel zat te staren. Ik was blij dat ik met mijn rug naar haar toegekeerd zat. 

We hebben ons zoontje niet meer in de kinderwagen gelegd. We durfden het gewoon niet meer. Ze was nog steeds niet beschaamd en  ze kwam er nog een keer bij staan. Maar deze keer kreeg ze hem niet meer te pakken. Ik rook de alcohol uit haar mond, ik wist genoeg. 

We werden lastig van de vrouw en hebben uiteindelijk onze zoon in de kinderwagen gezet en aan mijn zus gevraagd om er even mee te gaan wandelen want we moesten de rekening nog vragen. Onze koffie en het dessert hebben we thuis genomen. Gewoon gaan lopen op restaurant dus. 

We voelden ons allemaal schuldig en lastig. We hadden anders moeten reageren. Mijn man had niet mogen weggaan of de broek uit haar handen moeten nemen. Ik had onze zoon meteen moeten afnemen uit haar armen en zeggen dat het niet de bedoeling is dat hij zomaar gepakt wordt door mensen die hij niet kent. Ook mijn zus en de grootvader wisten niet goed hoe ze moesten reageren. 

Kortom, we stonden perplex. Dit zal nooit nog een tweede keer gebeuren. Het leek alsof er een tornado over ons heen kwam. Zoiets doe je toch ook gewoon niet?! Ik had nooit verwacht dat zulke dingen konden gebeuren. 

Deze mama blijft over met een schuldgevoel, ik ben er mij bewust van dat dit kon vermeden worden ...