Aan elke nieuwe mama

Lieve vriendin,

De blik in jouw ogen is er een die alle moeders kennen. Hij brengt ons terug naar die eerste weken met onze eerste baby, waar de dagen en nachten door elkaar vloeiden. Een moment waarop we onszelf helemaal kwijt waren, en het voelde alsof dat nooit meer zou veranderen.

Ik voel je onzekerheid. De eenzaamheid die je voelt elke dag en elke nacht. Je doet zóveel, en toch lijkt het alsof je niets bereikt. Ik wil je zeggen dat het voorbij vliegt, deze periode. Maar elke slapeloze nacht is er één te veel.

Ik hoor je stem, vermoeid, zonder energie. Als ik heel goed luister, hoor ik dat hij breekt. Maar niemand vraagt je hoe het met jou gaat, ze vragen enkel naar de baby. Dus je houdt je sterk, omdat je denkt dat het erbij hoort. Ingeslikte tranen hebben nooit iets opgelost.

Ik zie het vuur nog in je ogen. Je denkt misschien dat het gedoofd is, maar je vergist je. Op een dag kom je tot het besef dat dit de meest kwetsbare en tegelijk de meest krachtige periode van je leven is. Maar daarvoor moet je geduld hebben, en dat is moeilijk met weinig slaap.

Ik hoop dat jij snel kan zien dat deze periode eindig is. Dat jouw vuur terugkomt, en sterker dan ooit. Dat kleine meisje van je, dat nergens anders rustig wordt dan in jouw armen, gaat daarvoor zorgen. Wacht maar af.

Ik weet dat er een dag komt waarop je rustig ergens zit en op een onbewaakt moment beseft dat de normaliteit enigzins is teruggekeerd. (Voor zover mogelijk, want laten we eerlijk zijn, in de peuterfase krijgt het woord normaal een nieuwe definitie.) Je zal niet terug het meisje van ervoor zijn, maar je zal een moeder zijn. Nog pittiger, nog sterker, en nog meer jezelf, dan je ooit bent geweest.

Liefs,

Karen