Als dat schuldgevoel je overvalt
Het relaas van de dag
Ik zal maar eventjes de situatie wat schetsen: ik ben een thuiswerkende mama. Een zelfstandige die vele uren draait, zoals zoveel anderen. Maar desondanks ben ik eigenlijk altijd ter beschikking als er iets is, haal ik hen ’s avonds op bij de naschoolse opvang en steek ik hen in bed. Ze zien me dus best veel. Ik weet dat er mama’s en papa's zijn die hun kindjes niet in bed kunnen steken, ook al zouden ze dat willen.
Ik probeer ook altijd te luisteren naar wat ze te vertellen hebben als ze thuiskomen, al komen er bij de ene iets meer volzinnen uit dan bij de andere.
De jongste deelt meestal gewoon directe bevelen uit. ‘Ik wil een koek/ ik wil tv kijken/ ik heb dorst/ik wil water drinken...’ en dat soort van toestanden.
Maar die oudste, dat is al een ander paar mouwen. De gesprekken zijn soms heel serieus, zorgen ervoor dat ik mijzelf in vraag stel, doen mij nadenken over kleine en iets grotere dingen. Niet dat het altijd zo'n serieuze kost is; meestal vertelt ze over hoe het geweest is op school.‘Het was een stomme dag.’ Dan heeft een kindje haar pijn gedaan. Andere mogelijkheid: ‘Het was een superleuke dag!’. Meestal heeft dat dan iets te maken met haar beste vriendinnetje die veel met haar heeft gespeeld. Of ze vertelt over haar aan-uitrelatie met G. Nu is het dus uit. ‘Goh, ik wil eigenlijk met iemand anders trouwen, mama.’ ‘Nu toch nog niet, lieverd?’ ‘Nee nee. Maar gewoon. Ik ben niet meer verliefd op G.’
De waarheid in je gezicht
Maar soms komt er dus wel wat meer uit. Zoals nu onlangs.
Het was een woensdagnamiddag, ze was thuis, net als haar papa en zus. Een luxesituatie, zou je denken, want het kind heeft toch iedereen rond zich die haar graag ziet. En toch was het nog niet genoeg… Haar mama, die om de hoek in een bureau zat te werken, die had ze nodig.
En daar sta je dan met je mond vol tanden. Net op het moment dat je denkt: ‘Ik heb het hier toch goed kunnen regelen voor vandaag, want de papa is er en ik kan wat verder werken’, krijg je de waarheid in je gezicht gesmeten. Dat doet heel veel pijn, ik geef dat heel eerlijk toe. Maar een minuut later zag ik dat het al beter was met haar. Het feit dat ze dat had kunnen zeggen en dat ze even mijn onverdeelde aandacht kreeg, was blijkbaar genoeg. En het feit dat ik haar mocht troosten, hielp mij ook weer om me erover te zetten en dat schuldgevoel weg te slikken. Nadien hebben we gespeeld. En heb ik niet meer gewerkt. En, net zoals elke avond, heb ik haar een verhaaltje voorgelezen.
Het is het heftigste aspect van het mama zijn, vind ik: het feit dat je onmisbaar bent. En tegelijk is het het mooiste onderdeel ervan. Maar het is verdomme niet gemakkelijk om altijd het goede te doen…
