Als de crèche van je kind plots stopt en je aan je lot wordt overgelaten
Twee weken geleden legden zij het werk neer. De organisatie achter de crèche hield er geen correcte administratie op na en officiële instanties kwamen tussenbeide. Dat is nu twee volle weken geleden. De crèche is voor onbepaalde tijd gesloten en er wordt ons geen alternatief op de lange termijn geboden. Niet door de organisatie, niet door officiële instanties. Alle ouders verzamelden zich in een facebookgroep om elkaar te steunen, om oplossingen te zoeken, om onze kids zo snel mogelijk een duurzame oplossing te bieden.
Grotemensentaal
Allemaal grotemensentaal, allemaal grotemensenzaken. Maar aan zoonlief van 14 maanden kan ik het niet uitleggen. Hij kan voorlopig terecht in een andere crèche die in tijden van crisis in overbezetting mag gaan. Fantastische mensen, ook met een hart voor kids, maar voor onze zoon zo hard wennen. Dat gaat gepaard met nachtmerries, minder eten, aanhankelijk en zeurderig gedrag en vooral veel stress. In het facebookgroepje verschenen dezelfde symptomen bij de andere getroffen kids.
En zo worden wij aan ons lot overgelaten, moeten we onze kids van hot naar her sturen en wil niemand in dit debat een stap naar voor zetten, laat staan een beslissing nemen. Wij grote mensen kunnen er wel over palaveren, maar onze kids zijn er niet mee gebaat, integendeel.
Mijn moederhart bloedt
En dus bloedt mijn moederhart, dat dergelijke praktijken anno 2017 nog steeds mogelijk zijn. Dat men verantwoordelijkheden nog steeds uit de weg kan gaan. Een crèche zoek je vandaag het liefste voor je zwanger wordt, maar wat als de crèche sluit onderweg? Waar is onze garantie als ouder?
Ik had als mama gehoopt en gedroomd om onze zoon zo lang mogelijk kind te houden, om hem zo lang mogelijk van onrecht en politieke onenigheid weg te houden. Ik ben er na amper 14 maanden al niet in geslaagd. Ik voel me schuldig dat ik mijn zoon hetzelfde warme nest als thuis voorlopig niet kan bieden, omdat wij allebei voltijds werken.
Dit wilde ik even kwijt, niet om iemand met de vinger te wijzen, niet om zuur en verbitterd mijn hoofd te laten hangen, maar als mama die met haar moederhart even geen blijf weet.
