Als de kindjes moe zijn ...

Wakker met de zon. Gaan slapen met de zon.

De zomervakantie is alweer bijna in het land. Hoewel het een hele organisatie is, die 9 schoolvrije weken, toch ben ik blij dat het bijna vakantie is. Want Fien heeft er nood aan. Aan een paar weken op een rustiger tempo. Een aantal weken volop spelen, maar ook hier en daar eens (waarschijnlijk ongewild) rusten. Zonder het schoolse ritme. Zonder het continue ‘opletten’ en ‘luisteren’ (kuch). Want ze is moe. Heel moe.

En dat komt niet alleen door school. Het is allemaal de schuld van … de zon :-).

• Ik hou van de lente en de zomer, echt wel. Maar de dag moet van mij werkelijk zo vroeg niet beginnen. En mijn kids worden ook echt wakker met de zon. Het maakt niet uit hoe goed de zonnewering in hun kamer is (werkelijk fantastisch - volledig verduisterend!). Ze voélen het gewoon.
• En de zon is ook pas onder na 20.30 uur. Heel fijn om ’s avonds nog een aperitiefje te kunnen drinken en wie weet nog eens een boek te kunnen lezen op het terras. Maar het is niet bevorderlijk voor het avondritueeltje (en bijgevolg ook niet voor dat aperitiefje met of zonder boek). ‘Mama, is het écht al tijd om te gaan slapen?’ ‘Je bent mij aan het foppen he, mama!’.

Komt nog bij dat Hannah – met haar volle twee jaar en 6 maanden – weigert nog een middagdutje te doen. ‘Mama, Hannah spe-elen.’ Ik probeer nog wel. Echt! Maar. Ze. Wil. Niet.

Moe = Moeilijk?!

En (een) uitgetelde dochter(s)? Dat geeft vuurwerk! Zeker bij de oudste... 

• Ze is plots niet meer zo … behendig!

Een paar weken geleden ging ik Fien van school halen. Ze kwam vrolijk op mij toegelopen. En viel vervolgens pardoes, recht op haar knieën. Het zag er echt niet goed uit: veel bloed, veel blauw, veel zwelling. Maar gelukkig niets ergs. En een paar dagen later was het al een pak beter. Tot ze een trede miste op onze stenen trap, en met dezelfde knie op dezelfde plaats tegen de scherpe rand botste. Punt. Andere lijn.

Kan altijd gebeuren, natuurlijk. Maar sneller als ze moe is. Een pak sneller.

• Ze weet met zichzelf geen blijf.

Fien wil spelen. Maar als haar zus in de buurt komt, wordt die desnoods met de harde hand weggejaagd. Ze wil ook graag televisie kijken. Maar is na 5 minuten al afgeleid. Of wil toch eigenlijk iets anders zien.

Ze palmt de hele living in met 'spullen'. Als je een beetje orde wil maken, en al haar gerief bij elkaar legt, is ze in tranen. En als ze bij het kleuren eventjes buiten de lijntjes kleurt, wordt het rampenplan afgekondigd.

• Ze luistert ook niet/moeilijk.

Tenzij ik mij echt boos maak. Waardoor ik eigenlijk de hele tijd mijn eigen gezaag moet aanhoren. ‘Fieeeeeen, aan tafel! Nuuuuu!’ ‘Fieeeeen, tanden poetsen!’ ‘Als je niet binnen de drie seconden op het toilet zit, dan krijg je geen verhaaltje meer’’. ‘Als je nu niet komt, dan ga je meteeeeeen naar bed.’ Enzovoort enzoverder. Not much fun. Waarom kan ze niet gewoon … luisteren? Waarom moet ik mij altijd boos maken, vooraleer het effect heeft?

• En ze wil … mama.

Gelukkig maar. Ondanks al mijn gezaag en geroep, blijf ik toch haar ‘lieve’ mama. Ik mag al eens boos zijn. Ik mag al eens mijn stem verheffen. Ik moet/mag blijkbaar niet al-tijd lief zijn. Ze ziet mij toch nog graag. Meer nog. Als ze moe is, heeft ze mij harder nodig. Voor nog een knuffel. Een extra verhaaltje. Een beetje aandacht.

Gelukkig maar. :-)