Als ik eerlijk ben is het (al een tijdje) niet “ça va”

Binnen enkele weken word ik 34... Op naar een nieuw jaar, hopelijk een frisse start, klaar om 33 achter me te laten! Wat een jaar was me da?!! De jaren ervoor waren ook niet altijd een cadeau, maar deze spande toch echt wel de kroon.

Huilbuien

Het was een jaar waar ik altijd al tegen op zag. Het is het jaar dat ik ouder werd dan mijn papa ooit is geworden. Ik zweer het je, dat is geen leuk gevoel. Mijn drieëndertigste verjaardag herinner ik amper. Zoals veel momenten het voorbije anderhalf jaar. Het effect van een huilbaby, denk ik. Vorig jaar september was er opnieuw een opflakkering in de huilbuien van onze dochter. Ik was uitgeblust en vond geen rust. Lizzy claimde me en weigerde te slapen of deftig te drinken als ik niet rond haar was.

Het idee dat ik bijna terug moest werken viel me dan ook heel zwaar. Ik had het me anders voorgesteld. Ik had gehoopt op rust, structuur en een baby'tje dat wat beter in haar velletje zat voor ik terug een andere rol zou opnemen.

Enkele weken voor ik terug moest werken ging het beter. Wat de start van werken extra dubbel maakte ... Éindelijk wat rust, éindelijk wat genieten van ons wondertje en dan moest ik haar afgeven aan de crèche... *auw, mijn bloedend moederhart*

Prachtige mensen zijn het daar in de crèche! Onze Lizzy is er zo graag en ze is er zo graag gezien. Natuurlijk eet en slaapt ze daar beter, what else?! *hallo, extra onzekerheid over mijn mama-zijn*

Na enkele maanden zakte die onzekerheid en kwam er nog meer dankbaarheid voor wat ze voor haar (en dus ook voor ons) betekenen.

Eerste verjaardag zonder toeters of bellen

Oké, enkele maanden verder in mijn 33ste. April: haar eerste verjaardag, midden de lockdown. Eerst stress om die speciale vegan taart (koemelkallergie) die dan toch niet mogelijk was. De bakster wou niet leveren buiten Gent en wij durfden niet tot daar te rijden, want ja ... was dat wel een essentiële verplaatsing?

Ik had gehoopt op, of beter gezegd ik had nood aan toeters en bellen voor die eerste verjaardag. Dat hadden we verdiend na zo'n heftig jaar, wij alle 3! Maar soit... het was een toffe dag. Ik bakte zelf een taart, die heel hard gesmaakt werd door ons spookje. We speelden met ons drie na het zoom-feestje (toch iets vreemds zo'n verjaardag vieren via Zoom. Blij dat het kon, maar vreemd ... nee?). Het was een mooie dag.

Balans tussen werken en mama- zijn

Corona zorgde voor rust thuis, maar die fragiele balans tussen werken en mama-zijn vond ik niet... Mijn job als therapeut vraagt energie en een rustig hoofd. Ik doe mijn job met hart en ziel en ga ook graag tot het uiterste voor mijn cliënten. Maar de energie was er niet. Terug mijn plaatsje zoeken in een team dat veel veranderde tijdens mijn zwangerschapsverlof was ook niet evident...

In mei kreeg ik een pijnlijke boodschap. Mijn tijd binnen de dienst stopt. Er zou gekeken worden voor een heroriëntering. Ondertussen mag ik daar blijven werken tot er een nieuw plaatsje is voor me.  ...mentaal een serieuze uitdaging...

Ik probeerde mijn beste beentje voor te zetten en zocht naar welke kansen deze situatie met zich meebrengt. Ik bleef het beste geven voor mijn jongeren, want dat verdienen ze! Dat ik daarin opnieuw gigantisch over mijn eigen grens ging en liet gaan, negeerde ik maar al te graag. "We gaan niet opgeven, we gaan tonen wat ik waard ben" klonk het steeds in mijn hoofd.

Helemaal niet vreemd dat ik dan een paar maanden later crashte op een teamvergadering en sindsdien thuis zit met een burn-out ... (De 3 laatste maanden van mijn 33ste... mensen die geloven in numerologie: eat your heart out. Ik heb nog wel een aantal 3'tjes die plaatsvonden in mijn leven)

Vertragen en zelfzorg: mijn twee grootste opdrachten momenteel. Amai, niet makkelijk!!

Praten werkt?

Ik hoor mensen nu al denken "Maar had dan toch iets gezegd ... Praten werkt!". Ja, praten werkt! Ben ik het volledig mee eens. En heb ik ook geprobeerd. Hier en daar liet ik flarden los. Toen Lizzy geboren werd verbloemde ik weinig. Ik vertelde af en toe over mijn onzekerheden, machteloosheid, ... Vaak kregen we dan goedbedoelde adviezen die ons niet vooruit hielpen of een "ben je zeker dat het niet helpt?!"

Het gevoel dat ze ons niet geloofden, begrepen of vonden dat we overdreven was er heel vaak. Ook waren er momenten dat mensen ons/onze verhalen negeerden als we begonnen te vertellen. En dan... mja... dan klap ik dicht en bijt ik van me af (soms onterecht)... Er zijn mensen die, als ze dit lezen, terug een gebroken Daisy voor zich zien zitten. Daar ben ik zeker van. Ik liet dit soms eventjes toe, dan raapte ik mezelf weer bij elkaar en ging verder. Verder over mijn grens. Ik negeerde mijn grenzen, mijn eenzaamheid, mijn verdriet en de postnatale depressie waar ik nu zeker van ben dat ik die had. Dat had ik nodig om blijven recht te staan en te blijven zorgen voor dat wondertje waar we zo naar verlangd hadden.

Het moederinstinct overheerste en overmeesterde me. Alles doe ik voor onze dochter! We hebben lang en hard voor haar moeten vechten dus ik geef ALLES voor haar! Ik weet ook dat ik maar goed voor haar kan zorgen als ik goed voor mezelf zorg. Dat ben ik nu aan het doen. Ik ben trots op de weg die ik al aflegde. Stap per stap komt er terug meer ademruimte.