Als je als bewust alleenstaande mama-to-be onverwachts zwanger wordt op de natuurlijke manier

Drie maanden pauze

Wanneer je als alleenstaande vrouw mama wil worden maak je een beslissing hoe je dit doel wil bereiken. Duik ik in de koffer met wat lekkere genen of ga ik de medische toer op? Ik koos voor de tweede optie. Optie 1 is ongetwijfeld de leukere van de twee maar daar doet m’n geweten zo moeilijk over.

De weg is lang en hard. Na 16 maanden heb ik er 6 inseminaties en 3 IVF’en opzitten. Maar er is nog geen baby. Ik beslis om even halt te houden. Ik plan een switch van fertiliteit. Ik plan wat rust voor hoofd en lijf.

Drie maanden moet genoeg zijn. Drie maanden zonder denken aan hormonen, zwanger worden, baby’s … Wat een zee van tijd. Ik zoek wat afleiding in de vorm van een leuke, grappige, mooie en lieve man. Een man met bagage wel. Voldoende bagage om na enkele maanden mijn babyplannen weer op te pikken. Perfect, toch?

Ineens: positieve zwangerschapstest

Na twee maanden komt er plots een einde aan de afleiding. Een positieve zwangerschapstest doet mijn wereld even daveren. Hoe slaagt mijn lijf er plots in om mijn koppige eitjes te laten bevruchten? Laat staan te delen en zich te laten innestelen? Negen keer is dat al mislukt. Ik had nooit kunnen denken dat het ineens zo makkelijk kon gaan. Dat loslaten waar de mensen het over hebben is dan toch geen fabeltje.

Maar hoe makkelijk het maken is, zo moeilijk is de stap om de afleiding te vertellen dat ik zwanger ben. Enkele maanden plezier was ons plan, als er al van een plan sprake was. En zo kom je op het punt te staan waarbij je allebei iets anders wilt. Hij zegt neen, ik zeg ja. Er is geen derde partij om de beslissing te helpen nemen. Wat is dan het juiste om te doen? Voor mij is er geen andere optie dan mijn baby te houden. Ook al wil dit so long oorspronkelijke plan zeggen. Farewell anonieme donor. Auf wiedersehen adviezen van de psycholoog.