Wat als je bovenmatig bijkomt tijdens je zwangerschap: een mama vertelt

Normaal?

Ik merkte al snel in de zwangerschap dat ik behoorlijk wat gewicht bijkwam. Ik dacht toen nog dat dit perfect normaal was. Ook de gynaecoloog stelde mij hierin gerust. Toch was er toen al een frustratie; mijn lichaam veranderde snel en mijn psyche kon niet volgen. Elke keer als ik op controle ging was er 3, 4, 5 kilo bij. Dat was niet normaal. Ook de gynaecoloog en mijn huisarts zagen in dat het niet alledaags was.

Hoewel ik wist dat ik de kilo's niet opat, was ik toch overtuigd dat mijn suikertest positief ging zijn. Ik hoopte dat hij positief was; dan had ik tenminste een verklaring. Negatief, iedereen was verbaasd. De gynaecoloog kwam tot de conclusie dat 90% van de gewichtstoename vocht was. Dat kon ik wel geloven, want naarmate de zwangerschap vorderde, kreeg ik meer pijn in mijn gewrichten.

Kleine 50 kg erbij

Tegen het einde van mijn zwangerschap was ik een monster. Letterlijk en figuurlijk. Ik zat in een lichaam dat niet van mij was, ik had pijn, ik kon niet meer. Dat maakte dat ik niet bepaald vrolijk was. (Sorry mama, sorry Kevin en al de rest.) Ik keek in de spiegel en zag mezelf niet. Ik voelde me niet als mezelf. Ik hoorde van iedereen: ‘Ach, dat is toch niet zo erg, je krijgt er iets moois voor in de plaats.’ En geloof me, ik zou het zo opnieuw doen maar, hoezo, het is niet zo erg? Ik word mama, mijn leven word overhoop gehaald (door het beste geschenk aller tijden) en ondertussen ben ik mezelf kwijt. Wat heb ik gehuild...

Op het einde van mijn bevalling was het verdict 103 kg. Een ‘kleine’ 50 kg meer dan mijn normale gewicht. Geloof mij, het voelde ook echt alsof er iemand bij onder mijn huid was gekropen en zei: ‘Gezellig, ik blijf even plakken!’

Mezelf kwijt

Na mijn bevalling ging ik op de weegschaal staan en zag ik 88 kg. Ok, er was al 15 kg af, maar wat met de andere 35 kg? Er zat geen baby meer in mijn buik, ik was niet meer zwanger. It was just me, en ik zat nog steeds (logisch) in een lichaam dat niet van mij was. Shit, denk ik bij mezelf, ben ik zo oppervlakkig? Mag ik zo egoïstisch zijn. Ik ben enerzijds nog nooit zo gelukkig geweest, anderzijds heb ik me nog nooit zo slecht in mijn vel gevoeld.

Ik beslis dat ik dat mag. Ik ben buiten mama nog steeds het meisje dat ik altijd ben geweest. Tenminste, ik wil dat meisje terug zijn. Gaandeweg ben ik haar kwijtgeraakt.

Prachtige zoon

Na mijn bevalling was ik uiteraard vooral bezig met mijn prachtige zoon. Toch was ik me heel bewust van mijn lichaam, ik voelde mij verschrikkelijk onzeker. Je moet weten dat na een bevalling alle schaamte weg is, er is dan niets meer te verbergen. Ik voelde me dan ook op mijn gemak bij de vroedvrouwen, toch kon ik het niet laten om ook hen een foto te tonen van hoe ik er ‘normaal’ uitzie. Net of ik wilde zeggen: ‘Kijk, dit ben ik!" Ik voelde me ook iemand anders.

Als ik foto's zie van mezelf van in het ziekenhuis of zelfs van de babyborrel krijg ik tranen in mijn ogen. Ik ben niet tevreden met mijn postpartum body en daar ga ik wat aan doen! Ik ben niet iemand die bij de pakken blijft zitten. Zoals het gezegde gaat: ‘Wat in mijn kop zit, zit niet in mijn gat.’

Den dikken en den dunnen

Ondertussen heb ik al wat zaken ondernomen om terug aan mijn eigen lijf te komen (of toch iets wat er redelijk op lijkt). Ik ga naar de kinesiste voor lymfedrainage en naar de diëtiste.

Doordat ik zo gemotiveerd ben lukt het dieet erg goed. Ik volg een proteïnedieet wat basically wil zeggen dat je enkel proteïnes eet waardoor je lichaam in ketose gaat en de vetten in je lichaam gaat verbranden. Dat wordt afgebouwd in fases, waardoor je uiteindelijk op simpelweg gezonde voeding kan overschakelen. Na mijn bevalling zat ik aan een gewicht van 88 kg, vandaag heb ik voor het eerst een cijfer gezien met een 7 ervoor, joepie! Nog minstens 20 kg te gaan, maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd!

Ik zit momenteel in een fase waar ik mij soms ‘den dikke’ en soms ‘den dunne’ voel. Ik ben af en toe al terug de Lisa die ik voor mijn zwangerschap was, andere momenten voel ik mij nog steeds helemaal mezelf niet. Gelukkig kan ik alles relativeren en heb ik een duidelijk doel voor ogen!