Als je je bevalling op 32 weken een jaar later nog niet hebt verwerkt…

6 maanden zijn gepasseerd en mijn verhaal begint te wegen..

11 april 2017. Een gewone controle naar mijn hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap werd een doorverwijzing naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Er was duidelijk meer aan de hand dan een verhoogde bloeddruk, want dat kleine ding in mijn buik was al vier weken niet meer gegroeid. Van de rit naar dat speciale -ja want dat was het voor mij- ziekenhuis herinner ik me ontzettend weinig. De telefoontjes naar mijn zus, die daar werkt, flitsten door mijn hoofd.

Ik moest me voorbereiden op een opname. Geen idee waarom, maar het klonk allemaal niet goed. "Ik teken meteen om dit verhaal nog drie weken te rekken!" De prof was vrij duidelijk. Ik daarentegen wat minder, met mijn bezorgdheid over het feit dat mijn zus het geslacht te weten zou komen - of hoe futiliteiten ertoe kunnen doen op zulke momenten. De 12 uren die hierop zouden volgen, waren gevuld met tranen en zo ontzettend veel angst voor het onbekende, want veel besef was er nog steeds niet. Niemand had ons dit immers ooit verteld. Niemand had ons ooit verwittigd dat dit een deel van ons kindje haar verhaal zou kunnen zijn.

#vertreknogmaarnietnaardatwerk #valsalarmofniet

12 april 2017, slapen zat er die nacht niet in en de zon scheen al erg vroeg. De wereld rondom me werd ook stilletjes wakker. Terwijl ik die wereld probeerde gerust te stellen en mijn ontbijt ter harte nam, stonden er wat mensen met witte schorten rond mijn bed. Ik moest me draaien en in bochten wringen, want dat kleine hartje vertoonde een slaappatroon.

Die enkele mensen rond dat bed werden er wat meer en plots bewoog mijn bed. De wereld rondom mij was dan misschien wakker geworden, maar de mijne stond plots heel erg stil. Net zoals mijn gsm-netwerk trouwens. De papa leek plots heel ver weg. Next stop: verloskwartier. Of ja, dat wisten de wegwijzers me toch te vertellen: de mensen rondom me zeiden immers bitter weinig. Een andere prof wist de stilte wel te doorbreken bij aankomst: "We kunnen niet wachten op je partner. We moeten jou en je kindje redden!"

#groenepakjes

Hysterie maakt plaats voor een wereld die enkel en alleen wordt gerund door mensen met groene pakjes. Mensen die ik tot op de dag van vandaag zo ontzettend dankbaar ben. Ik was helemaal alleen om te vechten voor dat leven in mij, maar tegelijkertijd geen seconde eenzaam dankzij hen. Wat een team stond daar om mij gerust te stellen en aan te moedigen. Mijn partner was onderweg en hij zou voorzichtig zijn. Ik was hem iets verschuldigd. Ik moest dit goed doen!

#zeademtzelfstandig

“Meneer, uw vrouw heeft gevochten als een echte leeuwin.” Welnee: ALL CREDITS TO THE LITTLE ONE! Ze ademt gewoonweg zelfstandig met haar volle 1kg150, onze kleine tijgerin.

Wat toen volgde was euforie en heel veel bezorgdheid om ons heen. Vanaf die dag begonnen maanden van sterk zijn om iedereen gerust te stellen en er voor onze dochter te staan. Het was een gevecht met grammetjes en een obsessieve focus wat betreft cijfertjes op schermen. Tegelijkertijd merkten we ook al heel snel dat wij niet alleen waren. Zoveel verhalen gezien en gehoord. Wij waren toch oh zo dankbaar dat het MAAR om grammetjes ging. Ons pijntje was zo vaak minder erg, wat al snel een gevoel van dankbaarheid gaf in plaats van eender welke andere emotie. We vergaten dat ook ons pijntje ertoe deed.

Nu zijn we 6 maanden later en voel ik dat sommige dingen onverwerkt zijn. Dat kleine wonder is al 6x haar geboortegewicht en doet het super. Nu echter ebt de adrenaline weg en komt het realiteitsbesef dagen. Elk moment van verwerking kan ik delen met mijn waanzinnige partner, maar sinds we terug op de sneltrein van het leven zitten, voel ik dat het voor mij soms te snel gaat. Voor het eerst in heel ons verloop voel ik dat we niet gelijk vooruit gaan en ik ergens blijf hangen. Ik voel me zo vaak opnieuw in het verloskwartier, maar dan zonder die groene mannetjes om me heen. Ik wil vechten, zo hard vechten in mijn eentje. De leeuwin is echter ver zoek! Tijd om te verwerken..

#iederzijnpijntje

Ondertussen ben ik er reeds uit dat ik bij gesprekken over aftellen, over tijd gaan, bevallingen en eerste weekjes maar beter op de achtergrond kan blijven. Ik kan ze mentaal niet meer aan zonder in tranen te willen uitbarsten. Stellingen van papa's in de zin van 'WIJ zijn bevallen' kan je in mijn geval maar beter niet trachten te beargumenteren. In elk gesprek omtrent deze onderwerpen zit ik gevangen in mijn eigen verhaal. Iedere keer weer voel ik me zo ontzettend misnoegd, misbegrepen en tegelijkertijd ook schuldig juist daarom. Ik kan het de laatste tijd niet meer verbergen en ik gun iedereen zijn eigen verhaal en zijn pijntje.

Vergeef mij alleen dat ik mijn eigen pijntje nog niet heb verwerkt. Een pijntje dat aftellen - onterecht - ziet als niet hard genoeg genieten van de tijd die ik niet heb mogen meemaken en over tijd gaan - even onterecht -afdoet als een luxe probleem. Sorry, ik heb nog wat verwerking voor de boeg en ga ons dus niet trachten te vergelijken. Ik wil zeker niet degene zijn die met de vinger wijst, maar vergeef me af en toe dat ik op die momenten zwijg of eens ongelukkig antwoord dat ons verhaal anders in mekaar zit, in de hoop dat ik niet in een gevoel van onmacht beland. Probeer ons niet te vergelijken, ik probeer dat ook niet te doen. Laat me mijn pijntje ervaren (zelfs al is dat pas na 6 maanden) want elk verhaal heeft recht op een uniek gevoel, zowel dat van jou als dat van mij!

#11maandenlater/vaarwelempathie

Doktersafspraak bijna een jaar na datum.. Alles komt weer naar boven. De prof heeft zakdoekjes in de aanslag. Niets is verwerkt zoals ik gehoopt had, integendeel. Mijn empathie is weg en het frustreert me. De prof vindt het echter de normaalste zaak van de wereld. "Hoeveel 27-jarigen hebben immers al de levenservaring opgedaan die ik heb moeten ondergaan?" De traantjes blijven vloeien en voor het eerst in 11 maanden tijd heb ik het gevoel dat ik 'begrepen' word. Alles komt eruit! Ik ben op van verdriet en zorgen voor de toekomst. Mensen begrijpen het niet en dat frustreert. Ach ja, ze zeggen het zo vaak... Je kan het pas vatten als je er recht in zit! Ik mag het niemand kwalijk nemen. Soms word ik gewoon ontzettend droevig van vragen die omstaanders super positief bedoelen en krijg ik het niet geplaatst..

"Maar ge ziet toch bijna niks meer van haar prematuriteit dus .."

DUS nu kan je eindelijk beginnen verwerken dat je effectief ooit de vraag hebt moeten stellen of je geboortekaartjes MOCHT sturen of beter nog kon afwachten? DUS nu kan je beginnen plaatsen dat we bij een controle 12u later geen kindje hadden gehad.. DUS nu mag je bezorgd zijn om je volgende zwangerschap? Dus?

Dus: er zijn veel te veel factoren die ik nooit verwerkt heb juist omdat zij het zo goed heeft gedaan. Sorry!