Twee streepjes. Twee streepjes! De wereld op z’n kop. Neen, ik wilde geen kind meer. Mijn moedergevoel is niet meer. Een baby? Onderbroken nachten, lekkende borsten, neen bedankt.
Paniek! Wat nu …? Of toch?
Neen, dat kan ik echt niet meer aan.
Maar zo’n schattige baby … Ik voel me sterker en zekerder dan vroeger.
Maar neen … Hoe gaan we dat doen? Help.
Laat ik het weghalen? Ja, hup feminisme en denk aan jezelf.
Maar… Slik … Het is toch moeilijker dan ik dacht.
Maar … Het is de juiste beslissing. Denk ik.
Nu zit ik hier op de trein naar het abortuscentrum. Al twee pillen opgestoken. Geen weg terug. Met een wisselend gevoel.
Je kan het wel. Het is de beste beslissing voor je gezin en je relatie.
Toch is er een vreemd, droevig gevoel … Of is het opluchting?
...
De ingreep was pijnlijker dan verwacht. Gelukkig voelde ik vooral opluchting. Opluchting omdat ik koos voor mijn prachtig gezin dat er al is. Dat ik koos om de mama te blijven die ik wil en kan zijn voor onze zoon door deze zwangerschap niet verder te zetten.
