Als je plots al vijf maanden zwanger blijkt te zijn

Mijn echte passie? Mijn werk, dat me constant opnieuw uitdaagt, en lectuur over pedagogie, wel handig met drie kinderen om op te voeden :-). Ik heb twee belangrijke handvaten: integriteit en positivisme.  Hoe ik de energie vind voor de verschillende rollen? Drie à vier keer sporten in de week, een man hebben die ik bewonder en qualitytime met zussen en vriendinnen.

De grond schuift weg onder mijn voeten

15 juni. Een gewone controle voor mijn spiraal bij de gynaecoloog, laat de grond onder mijn voeten wegschuiven. Uit het niks is daar plots een babymeisje van bijna vijf maanden. Hoe kon ik al die maanden zwanger zijn zonder iets van besef? Hoe sterk geeft dit me het gevoel van in één oogwenk mijn volledige identiteit te verliezen? Mijn hoofd en hart bloeden, want ik denk onmiddellijk aan mensen die me nauw aan het hart liggen en een kinderwens hebben.

Haar houden is niet automatisch het eerste waar ik aan denk. Nochtans is het voor iedereen in mijn omgeving, inclusief mijn man, duidelijk dat er geen andere optie is, maar ik zie het niet. Waar is An naartoe die in alles het positieve ziet en die vooral houdt van heel veel liefde geven en krijgen?

Daarna volgt een intense maand, enkele weken totale focus op het werk, het realiteitsbesef dat geleidelijk aan zijn plaats vindt en vooral onze lieve kleine dochter die haar plaatsje in mijn hart vindt.  

Ik mag haar meteen bij mij houden

30 oktober: 4,5 maanden later sta ik daar voor de vierde keer aan de operatietafel voor een keizersnede. De laatste maanden heb ik gestreden om haar na de geboorte bij mij te mogen houden. Een keizersnede betekent in de meeste gevallen nog steeds dat je na de operatie een fractie van een minuut mag kijken naar wat ze uit jouw lichaam hebben geplukt en dat je daarna meteen nog een goed uur wordt afgezonderd van dat kleine wonder. Maar dit keer is het anders… Dankzij een project met dekens mag ik voor de eerste keer ervaren hoe ik haar meteen van kop tot teen kan bewonderen. De beleving als mama is volledig anders en we kennen meteen een goede start samen.

Iets moois in petto

Ik schrijf mijn verhaal neer omwille van twee redenen. Enerzijds wil ik aan alle ziekenhuizen vragen om dit standaard te doen. Een keizersnede blijft iets onnatuurlijks en het wegnemen van een pasgeborene bij haar moeder ook, dus laat die band toch toe vanaf minuut 1. Het kan een wereld van verschil betekenen in de belevenis. Dus mama’s, durf maar te vechten voor wat je zelf wenst bij een geplande keizersnede!

De tweede reden is natuurlijk die ongelooflijk mooie dochter van mij... Ik ben niet de enige die ongepland zwanger werd. Besef gewoon dat het leven al iets moois in petto had alvorens je het zelf kon beseffen!