Als single mama op reis met je kroost
Gouden middenweg
Toen ik mijn scheiding voelde aankomen, nam ik me voor om eindelijk aan die grote verkenningstocht te beginnen en de wereld rond te trekken met mijn kinderen. Tot je plots met je neus op de realiteit wordt gedrukt en je moet inzien dat je met dat ene loon niet zomaar een reisje voor drie naar Zuid-Oost-Azië kunt betalen. En dat er ’s avonds en tijdens het weekend bitter weinig tijd overblijft om zo'n grote, exotische reis nog te zitten plannen.
Vorig jaar was het de eerste zomer waarin ik alleen met de kinderen op reis ging. Ik had wekenlang getwijfeld of het zon of bergen zouden worden, of we zouden kamperen of in een hotel verblijven. Ik ben een eeuwige twijfelaar en zonder een partner die mee de pro's en contra’s overloopt werd het nog moeilijker om knopen door te hakken.
Na lang beraad koos ik dan uiteindelijk maar weer voor de gemakkelijkheidsoplossing: een pensionnetje in Oostenrijk. Toch keken we er alle drie erg naar uit; ik droomde al een tijdje om even te kunnen ontsnappen aan de dagelijkse drukte. (Al was de dag voor het vertrek wel stresserend genoeg op zich: om 23 uur moest ik nog én de vuilniszak buitenzetten, én de dvd-speler installeren in de auto, én alle stekkers uittrekken, enzovoort. Ik had duidelijk niet genoeg stilgestaan bij de taken die de man in huis vroeger op zich nam.
Elke dag naar het zwembad?
De heenreis zouden we afleggen in twee etappes en het viel goed mee. Thomas mocht nu vooraan zitten en kweet zich perfect van de belangrijke taak om de dvd-speler voor zijn zus te bedienen. Eline had dan weer de volledige achterbank voor zich alleen, wat ze fantastisch vond. Het pension viel enorm in de smaak, de streek was super, er viel heel wat te beleven. Het slechte weer deerde ons niet: als het echt pijpenstelen regende namen we een duik in het binnenzwembad.
De eerste dagen verliepen perfect, maar als je de kinderen laat kiezen, dan zou je niet meer buitenkomen en de hele dag aan dat binnenzwembad zitten. Met andere woorden: het drong tot me door dat ik ook hier, op vakantie, elke dag moest beslissen over hoe we de dag zouden indelen, zeker omdat ik toch een beetje op een actieve vakantie had gehoopt. Na een tijdje had ik er genoeg van om, net als thuis, altijd maar alleen de leiding te moeten nemen en niet eens de beslissing aan een ander te (mogen) overlaten. Nu ja, ik geef toe dat ik wel een twijfelaar ben van nature, dat maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op...
Alleen... met de kinderen
Moraal van het verhaal? Het was leuk om alleen te zijn met mijn kinderen en hen mijn onverdeelde aandacht te kunnen schenken. Tenminste … de eerste dagen.
Maar na een paar dagen begon ik met zowat iedereen te praten, gewoon al om het eens over niet-kindergerelateerde dingen te kunnen hebben. Vooral tijdens de wandelingen had ik het wel lastig. Terwijl broer en zus uit volle borst de luidste liedjes aan het zingen waren betrapte ik mezelf er toch vaak op dat ik aan het piekeren was. Het moeilijkst waren de momenten waarop we andere gezinnetjes of oudere koppeltjes kruisten. Dan schoot het weer door mijn hoofd: 'Hier loop ik weer, alleen, met mijn kinderen.'
Eigenlijk is het tegenstrijdig: ik breng heel graag tijd door alleen met mijn kinderen, maar soms heb ik gewoon iemand nodig. Iemand met wie ik dat geluk kan delen. En dat geluk zit echt vaak in kleine dingen. Eens kunnen overleggen of gewoon al eens praten, maar ook nadien de vakantieherinneringen ophalen...
Een goede vriendin had me gewaarschuwd. 'Er zullen momenten zijn waarop je je, ondanks de aanwezigheid van de kinderen, alleen zult voelen.' Ze had gelijk. Daarom denk ik er dit jaar ernstig over na om te kiezen voor een groepsreis.
Mét de kinderen uiteraard.
