3616fi.jpg

Als supermama geveld wordt

21/03/2016

Ken je dat? Zo van die weken waar je werkelijk geen gaatje meer vrij hebt? Wel, zo eentje heb ik net achter de rug. Enkel maandagavond had ik een kleine opening in de agenda om even wat huishoudelijke taken te vervullen. Woensdagnamiddag vloog ik letterlijk rond van het ene naar het andere. Ik snakte naar het weekend!

Ken je dat? Zo van die weken waar je werkelijk geen gaatje meer vrij hebt? Wel, zo eentje heb ik net achter de rug. Enkel maandagavond had ik een kleine opening in de agenda om even wat huishoudelijke taken te vervullen. Woensdagnamiddag vloog ik letterlijk rond van het ene naar het andere. Ik snakte naar het weekend!

Vrijdagavond… Oef…

Nog even met de jongste zoon naar het ziekenhuis. Zijn gips mag er eindelijk af. Ik hoop dat ik nu eindelijk wat van de dokters verlost ben. Er zou zoiets als een klantenkaart of een abonnement moeten bestaan. Bij zoveel aankopen een beurt gratis bijvoorbeeld? Of misschien wel een klantengeschenk voor de trouwe klant? Met ons gezin zouden we al lang in de prijzen gevallen zijn.

In ieder geval tijd voor wat rust. Ik voel me alsof ik een marathon gelopen heb, denk ik. Juist daarom, installeer ik me onder het deken met mijn pittenkussens in de zetel. De kids hebben al de pyjama aan. Tijd voor quality-time. Helaas, in de plaats daarvan wordt het al gauw tijd voor een Dafalgan-moment. Man, ik voel me ellendig. En toch ben je in de eerste plaats mama, niet? Ik haal dus mijn ‘mama-forces’ boven en begin aan de avondshift. Mijn zesde zintuig zegt me dat de kinderen ook weer met iets worstelen. Hopelijk is het enkel de vermoeidheid van de week. Vlug nog een verhaaltje voorlezen met mijn laatste speciale kracht en dan bedtijd.

Relaxknop uit… Mamapowerknop aan!

Oef… Eindelijk wat tijd om tv te kijken. Na een half uurtje worstel ik al om mijn ogen op te houden.

Waar is nu die tijd gebleven wanneer ik op dit uur op vrijdagavond pas tot leven kwam? Ver weg in het verleden, alsof die versie van mezelf nooit heeft bestaan.

Net wanneer ik lijk te bezwijken, komt de jongste alweer de trap af. Ik haal diep adem en zoek mijn superpowerknop. Papa wil wel tegemoet komen, maar enkel mama mag helpen. Ik zou moeten gecharmeerd zijn door dit fantastische ventje dat mij zo graag ziet. Toch duurt het even voor ik weer in mamamodus geraak. Ik haal water en Nurofen. Dan laat ik hem tegen me aan liggen in de zetel tot hij in slaap valt. Papa is er gelukkig nog om hem naar boven te dragen. Ik zak weer onderuit.

Een tukje later is de oudste er. Het lijkt er op dat hij moet overgeven. Ik vlieg vanuit mijn slaap naar de garage om een emmertje te halen en schiet ter hulp met wat water. Het komt niet. Er is alleen maar een grote hoestbui. Dan gaat hij terug naar boven. Ik moet hier even van bekomen, alleen niet lang, want 5 minuten later is het weer van dat. Hij komt dus ook in de zetel liggen. Mijn bed is dus nog even onbereikbaar ver. Dan geeft hij wat over. Is het nu een buikgriep of een hardnekkige hoest met slijm of een combinatie van beide? Het belooft een fijne nacht te worden. 

Voor 1 avond geen supermama

Dank u wel papa om het van mij over te nemen en me naar bed te laten gaan. In mijn slaap hoor ik af en toe geluiden van hoesten en een papa die aan het rondhollen is. Ik voel me schuldig, maar ik geef toe aan de ziektekiemen. Voor een keer geen supermama. Ik bid dat ik tegen de ochtend er wel weer kan zijn voor die lieverdjes van me. Ik zie ze zo graag en hoe lastig ze ook zijn, ik wil niets liever dan voor hen zorgen wanneer ze ziek zijn.

Zaterdagochtend. We hebben het gehaald. Tijd om de dokter te bellen voor een gezinsbezoek. Wat hebben we toch een winter! Het lijkt alsof onze deuren wagenwijd openstaan voor allerlei virussen. Onze kinderen zijn toch iets te gastvrij. Daar gaan we dus weer met die dokters en de apotheek. Ik verzucht toch eens diep. Ik wil het niet toegeven, maar het weegt loodzwaar. En dan bedenk ik gewoon dat het allemaal nog meevalt. Ik heb een fantastische man, twee prachtige zoontjes en ik zie ze graag. Bovendien lijkt het nog allemaal op te lossen met een dokters- en apotheekbezoek of met eens een bezoek aan het ziekenhuis of de kine. Onthoud gewoon het valt op te lossen en het is tijdelijk. Mijn hart gaat uit naar al die andere moeilijkere gevallen.

Zucht… Het is bijna echt lente en dan komt de zomer, toch?