Anders dan verwacht in verwachting
Op kerstavond 2019 voelde ik me plots niet zo goed. Waar de ‘vleesjes’ voor op de gourmet bij mij nooit lang ongebakken blijven, had ik er die avond toch helemaal geen zin in. En die geur van dat lamsvlees ... BAH!
Ik had eerder die week een bloeding, dus zwanger? Nee, dat kon niet, dachten we. Toch spraken we af om de volgende dag een test te doen.
Een dag later stond ik op en was ik nog misselijker dan die avond ervoor. Ik moest ook een keer overgeven. Nadien kon ik de zwangerschapstest doen en ja hoor, ik was zwanger! WAUW wat waren we blij! Niet wetende dat de komende negen maanden één grote hel zouden worden ... We maakten een afspraak bij de huisarts om bloed te laten nemen en enkele dagen later kregen we ook hier positief nieuws. Ik was ongeveer zeven weken zwanger.
Zeven weken al! Nog even die misselijkheid en dan zou ik er wel vanaf zijn. Normaal duurt die toch maar tot rond twaalf weken. Nu ja, dat zeggen ze toch.
Enkele dagen later liep het toch mis. Het kleinste slokje water kon ik niet binnen houden, ik had geen energie meer en ik was helemaal op. We besloten om naar het ziekenhuis te gaan om zeker te zijn dat alles oké was met ons baby'tje.
Daar werd al snel beslist dat ik zou moeten blijven wegens uitdroging. Er werd een infuus gestoken en ik mocht 24 uur niets eten of drinken, maar dat was het minste van mijn zorgen op dat moment.
Eenmaal ik op de kamer was kreeg ik uitleg van een vroedvrouw. Ik mocht niet te veel prikkels krijgen, de afstandsbediening van de tv werd dus afgenomen, ik kon best niet te veel op mijn gsm kijken en enkel mijn vriend mocht een kwartiertje op bezoek komen.
Dat red ik wel dacht ik, maar al snel bleek dat dat niet zo was. Een bed, vier muren en voor je neus een grote klok. Ik mocht niet denken aan de misselijkheid, want dat maakt het alleen maar erger. Maar hé, wat doe je anders als je niks mag? Je wordt dan ook nog eens op de dezelfde gang gelegd als kersverse mama's met hun pasgeboren baby'tjes.
Na een week mocht ik naar huis, EINDELIJK! Lichamelijk voelde ik me nog niet echt beter maar mijn eten en drinken bleef wel binnen. Ondertussen voelde ik me mentaal ook echt niet meer oké. Doordat ik in het ziekenhuis enkel maar naar die grote klok kon staren werd ik geobsedeerd door de tijd. Als ik nu een hele dag slaap, zouden die dertig weken dan sneller voorbij gaan ?
Eenmaal thuis ging het al snel weer bergaf en enkele dagen later werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Dat scenario herhaalde zich meermaals. Navalit en Primperan waren mijn helden, niet apart maar wel samen. Ik nam zes pilletjes per dag, helemaal tegen mijn principes in want iedereen die me goed kent weet dat ik nooit pijnstillers of eender welke pilletjes neem. Het was nog wel kijken van dag tot dag maar de meeste maaltijden bleven wel binnen. Van drank kon ik enkel ice tea green verdragen maar ja, dat was beter dan niks he.
Maar mentaal zat ik er helemaal door, ik voelde me zwak en niet meer dezelfde persoon als daarvoor. Het was een hele opgave om dat toe te geven aan mijn omgeving. Tijdens je zwangerschap hoor je niet ongelukkig te zijn, dacht ik.
Eens ik het had verteld aan mijn vriend en aan mijn ouders kreeg ik heel veel steun, ook al was het vaak heel moeilijk. En ja, ik heb echt vaak staan roepen dat dat kind uit mijn buik moest ... Toch kreeg ik enorm veel begrip voor hoe ik mij voelde.
Ik ben enorm dankbaar dat ik omringd en verzorgd werd door deze lieve mensen en ik zal ze hiervoor nooit genoeg kunnen bedanken.
Weken gingen voorbij, de ene al wat beter dan de andere. Naar de gynaecoloog gaan werd ook telkens een opgave. Nadien voelde ik me altijd even heel verdrietig. Verdrietig dat ons kindje er nog niet was en dat ik nog niet kon genieten zoals andere mama's en dat ik nog niet mijn oude ik weer kon zijn.
Op 38 weken heb ik dan ook gevraagd of ik niet ingeleid kon worden, maar ons baby'tje was nog niet genoeg ingedaald, een grote domper! ‘Nog maar twee weken, da’s toch niet lang?’, zul je denken - maar voor mij duurden de dagen echt een eeuwigheid.
Een weekje later, op 16 augustus, begon mijn bevalling dan toch spontaan en op 17 augustus werd ik mama van onze kleine Nino. Tijdens mijn bevalling heb ik nog vaak overgegeven, maar gek genoeg voelde ik me de dag nadien weer helemaal top, de misselijkheid was weg.
Daar was hij dan eindelijk MIJN ROZE WOLK meer dan verdiend.
Mijn zwangerschap verliep dus echt helemaal anders dan verwacht. Dat ik mijn verhaal kan delen met jullie is een deel van mijn verwerkingsproces, want zwanger zijn/worden is nog steeds iets waar ik het moeilijk mee heb. Maar hier haal ik kracht uit en ik hoop dat ik andere vrouwen die hetzelfde meemaken hiermee kan helpen, door hen te laten weten dat het ook normaal is dat je je niet gelukkig voelt tijdens je zwangerschap.
Voor alle mama's op een grijze wolk: Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar ooit - vroeg of laat -komt die roze wolk ook naar jou toegewaaid en dan zal je er eens zo hard van genieten!
Deze blog verscheen eerder op Mijnverwachting.
