6811fi.jpg

Bekende papa’s over het vaderschap: Tom De Cock

11/06/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Speciaal voor het ‘Papa Baas’-weekend legden we enkele bekende papa’s een paar vragen voor over het vaderschap. Vandaag aan het woord: Tom De Cock, (voormalig) radiomaker en papa van Jasmijn!

1. Was je ontroerd bij de geboorte?

Ik heb mijn dochter pas leren kennen toen ze tien weken oud was. We zijn vijfenhalf jaar zwanger geweest – er zaten precies 2000 dagen tussen onze eerste adoptieformulieren en het moment waarop we Jasmijn thuis over de drempel hebben gedragen. En daarna nog eens anderhalf jaar voor de hele procedure rond was. We hebben dat allemaal als heel eerlijk, open en positief ervaren maar ’t was wel spannend op sommige momenten.

Toen we telefoon kregen dat we een dochter zouden krijgen, stond ik in de studio van MNM. Mijn man werkte in hetzelfde gebouw en is naar me toe gelopen om me het nieuws te vertellen. Er zijn videobeelden van het exacte moment waarop je mij ziet denken: ik ben vader. Dat is onbetaalbaar. Tijdens de liedjes van dat radioprogramma heb ik dan geprobeerd om mijn ouders en vrienden te bellen, een klein clubje dat we op de hoogte zouden brengen, want we wilden het discreet houden. Een uur later stond heel MNM met champagne mee te feesten, bye bye discretie. We hebben het nog een maand uit de krant kunnen houden, tot mijn man zich tijdens een interview versprak.

Ik was zelf vooral heel erg opgewonden, ik kon niet stoppen met lachen, maar toen ik mijn moeder belde en die in honderdduizend stukken uit elkaar viel van emotie, was het echt huilen, huilen, huilen. Met snot en al. Dat was één van de meest emotionele momenten van mijn leven.

En een paar dagen later was er dan de ontmoeting met onze dochter. Dat is natuurlijk het nec plus ultra. We stonden in de woonkamer van een wildvreemd pleeggezin waar ze de eerste weken had gewoond, met vertegenwoordigers van de adoptiedienst, maar al die mensen verdwenen en we zagen alleen nog dat prachtige, bruine baby’tje liggen. En een uur later zit je dan met die baby in de auto en is het aan jou, zonder kraamhulp of rustige wenperiode. Nog voor ze thuis was had ze haar eerste huilbui. Ineens waren we vaders!

2. Voelde je je meteen papa?

Je voelt je metéén verantwoordelijk voor dat kind, uiteraard. Maar die echte band van “we’re in this together, jij en ik” is er pas een paar weken later gekomen. Je moet wat aan elkaar snuffelen, je moet elkaar leren kennen, elkaars gewoonten, elkaars geurtjes en gelaatsuitdrukkingen. Ik herinner me nog heel precies het moment waarop ik van mijn werk kwam, en boven de speelmat ging hangen om haar een kus te geven; ze keek me recht in de ogen en begon te schateren van herkenning, met haar armpjes naar mij uitgestoken. Op dat moment werd ik niet gewoon vader, maar echt vake – zo noemt ze mij, mijn man is papa.

3. Wat vind je het leukste aan papa zijn?

Werkelijk ALLES. Wij hebben er jaren over gedaan om een kind te adopteren, en zijn eindeloos dankbaar dat dat gelukt is. Ons ga je nooit, nooit, nooit echt gemeend horen klagen over te weinig nachtrust of drukke agenda’s: ik geniet van elke keer dat ik aan die schoolpoort mag staan, elke vergadering van het oudercomité en elke schoolquiz, elke ochtendrush, elke playdate. Dat wil niet zeggen dat het elke dag rozengeur en maneschijn is, maar eigenlijk hebben wij echt geen klagen, onze dochter is een lotje uit de loterij.

Als ik één ding moet kiezen, dan is het samen met mijn man en kind in de badkamer staan. Gewoon lekker met z’n drietjes, iemand in bad, iemand zijn tanden poetsen, iemand haar drogen, whatever. Mijn clan, mijn gezinnetje, lekker babbelen en lachen en voor elkaar zorgen.

4. Wat vind je het zwaarste?

Af en toe komt een kind – élk kind – thuis met een zekere kwetsbaarheid, een teleurstelling, moeilijke vragen. Je kan niet de hele wereld in bubblewrap inpakken; kinderen moeten soms harde lessen leren. Dat niet elk kindje lief is, dat volwassenen het soms ook niet meer weten, dat adoptie-ouders en biologische ouders niet precies hetzelfde zijn, dat er dingen bestaan als dood, ziekte, armoede en geweld. En met élk van die levenslessen laat je ze ook een stukje verder los. Ze groeit zó snel op dat ik het gevoel het dat ik moet oppassen dat ik niets mis. Daarom verander ik ook van werk, zodat ik niet meer elke avond weg moet voor de radio en haar van dichtbij kan helpen met haar huiswerk in het eerste leerjaar.

5. Wat vind je de leukste leeftijd of fase?

Elke keer als ik de te kleine kleren uit haar kleerkast opberg denk ik: “oh dat was toch schattig, ik ga dat missen, ze is al zo groot!”. En toch breekt er elke keer een nieuwe fase aan die ook boeiend is. Zoals nu ze zes is en al een hele madam, die zich ’s morgens echt heel bewust mooi wil maken, die favoriete kleren heeft en experimenteert met schmink en nagellak.

Maar ik ben in mijn hart wel echt een baby-papa. Zo’n echte, platte baby waar je de hele dag voor moet/mag zorgen als een levende pop: dat mis ik superhard. De dutjes, de wandelingetjes, eindeloos naar die schattige handjes en voetjes en neusje en lippen enzovoort staren… Dat mag van mij morgen nog een keer beginnen, pampers en flesjes inclusief.

6. Wat is het grappigste moment dat je al hebt meegemaakt als papa?

Dat was tegelijk ook één van de spannendere momenten: Jasmijn was vijf en had een parel in haar neus geduwd. Zelfs toen ze op spoed dat ding er met een enorme pincet moesten uittrekken bleef ze zeggen dat de wind die erin had gewaaid, zomaar ineens. Mijn dochter is ook heel goed in gekke bekken trekken en onnozele dansjes doen.

7. Wat was je grootste papa ‘fail’?

Die staat op conto van mijn man. Na een maand op vriendenbezoek in Argentinië vraag ik in de luchthaven aan mijn man het knuffeldekentje van onze dochter, waar ze echt onafscheidelijk mee is sinds we haar adopteerden. Ik zag hem meteen lijkbleek wegtrekken. Bleek dat hij dat in de auto had achtergelaten. Ik weet nog altijd niet hoe, maar het is ons gelukt om Jasmijn tijdens een vlucht van 16 uur zo af te leiden dat ze niks merkte, en thuis had ik – ideale vader die ik ben – een reservedekentje klaarliggen voor noodgevallen. Ze weet tot op de dag van vandaag niet dat ze niet meer met het originele dekentje slaapt.

8. Heb je een papa ‘hack’ of tip die je kan delen?

Als ik mijn dochter instop lees ik eerst een verhaaltje voor, en daarna wil ze natuurlijk – net als elk kind – dat je bij haar blijft zitten tot ze slaapt. En dat kan lang duren. Maar ik heb een trucje gevonden om dat toch wat sneller te doen gaan. Ik lees haar zo monotoon mogelijk de ingewikkelde, Engelstalige sciencefiction voor waar ik meestal in bezig ben. Twee voordelen: je leest een boek in plaats van te zitten wachten, en Jasmijn zit na één bladzijde in dromenland.

9. Wat is je ultieme Vaderdag-cadeau?

Een knuffel, een kus en eender welk knutselwerk uit de kleuterklas – net als nieuwjaarsbrieven echt een droom van mij, één van de vele redenen waarom ik absoluut wou adopteren. Ik gooi ook niks weg, al die knutsels zitten in grote dozen in mijn thuiskantoor en de mooiste tekeningen hangen op in heel het huis. En met Vaderdag moet Jasmijn hard werken, want ze knutselt voor papa én vake.

10. Welk type papa ben jij?

Toch eerder van het gefocuste type. Ik zal niet snel thuis vertrekken op uitstap naar pakweg de zoo zonder een uitgekiende rugzak met precies de spullen die we daar gaan nodig hebben. Inclusief de favoriete koekjes van het kind, en de zonnepet van Frozen die ze nu niet wil dragen maar waar ze straks naar gaat vragen. Ik kan ook heel erg genieten van babysitten op drie kinderen tegelijk, en er dan nog koekjes mee bakken of zo ook. Uiteraard is er bij mij ook vaak veel chaos, maar ik geniet toch echt vooral heel erg van de aanwezigheid van mijn kind, en ik probeer élk moment met haar een gouden randje te geven, want voor je het weet is ze 18 en komt ze met een of andere foute gast thuis en ben ik niet meer boeiend.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes