Bekentenissen van een helikoptermama

Samen

Misschien moet ik mijn situatie even schetsen: ik ben een voltijds werkende mama van twee jonge kinderen (1,5 jaar en bijna 3). Ik kan gelukkig rekenen op een zeer goed steunnetwerk dat bestaat uit een betrokken man/papa, fantastische schoonouders, een droom van een onthaalmoeder, een toffe school met voor-en naschoolse opvang, en uiterst lieve oma’s/opa’s/meters en peters waar we steeds beroep op kunnen doen. Dat betekent ook dat een groot deel van de opvoeding van mijn kinderen bij anderen terecht komt…

De tijd die ik met mijn kinderen doorbreng, probeer ik dus zo optimaal mogelijk te benutten. Natuurlijk moeten ze ook eens alleen spelen, als ik wil koken, strijken, poetsen, … maar ik vind het ook heel fijn om samen naar de speeltuin te gaan, of te gaan zwemmen, of in een park te wandelen. En dan ‘helikopter’ ik boven mijn kinderen. Ik moedig ze aan om op die ladder te klimmen. En om samen te spelen. En ik hou hun hand vast als ze niet van de glijbaan durven. Maakt me dat een slechte mama?

Veroordelend

Ik moet eerlijk toegeven, ik heb me wel eens bedenkingen gemaakt bij de mama’s die langs de kant zitten te kletsen of die continu bezig zijn met hun GSM. Ik heb me effectief afgevraagd of ze wel betrokken zijn en waarom ze niet bij hun kinderen zijn. Na het artikel over helikoptermama’s besef ik dat zij hun kinderen waardevolle ervaringen laten opdoen en dat je het oké is om je kinderen los te laten.

Na een paar uurtjes piekeren en soul-searching (want ja, wie wil nu niet het beste voor zijn kinderen?) heb ik voor mezelf een compromis gemaakt. Ik beloof plechtig dat ik nooit meer iemand zal veroordelen die op een bankje zit aan de rand van een speeltuin. Ik zal mijn kinderen meer ruimte geven om zaken zelf te ontdekken. Tegelijk zal ik blijven ‘helikopteren’ boven mijn kinderen. Ik zal blijven meeklimmen op speeltuigen, mij van glijbanen wringen en minuten- (uren?-)lang schommels duwen. En ik zal ze aanmoedigen om te blijven ontdekken en dingen uit te proberen.

Zijn we uiteindelijk niet allemaal mama’s? Met elk onze eigen visie, onze eigen krachten en onze eigen valkuilen? Ik wil doen waar ik me goed bij voel, al is dat niet wat de rest vindt. Want een blije mama heeft blije kinderen!

- Nele D.