The best of both worlds: het kan echt!

Toen ik een tijdje geleden aan de schoolpoort stond en in al mijn enthousiasme tegen de mama naast me zei ‘Oh, dit is het mooiste moment van de dag he, wanneer we ze terug mogen komen ophalen’ sprak het gezicht van deze ouder boekdelen. Op dat moment, op die dag was dit niet bepaald hegene waar deze mama het meest naar uitkeek; zoveel was duidelijk. En dat is helemaal ok.  Ouder zijn is iets van alledag, ook wanneer we er net niet de energie of gewoon de zin in hebben.

Toch willen ouders het vaak zo goed doen dat ze over hun grenzen gaan. Sommige ouders verzuchten dat ze minder plezier in het  ouderschap vinden dan ze hadden gehoopt omdat ze het idee hebben dat hun kind hen als het ware ‘opeet’. Of ze maken zich zorgen omdat hun kind ondanks alle liefde en toewijding toch nefast gedrag stelt zoals drama vertonen om zijn of haar zin te krijgen, verbale of fysieke agressie vertonen, dwingend gedrag stellen … Het lijkt voor deze ouders wel of het nooit goed genoeg is wat ze doen. Hoe meer ze hun best doen, hoe lastiger het gedrag soms wordt …

Waar de voorbije decennia de kwaliteiten van houvast, regels, discipline hoog in het vaandel gedragen werden, is er nu al een tijdje een heuse tegenbeweging aan de gang. Houvast bieden, leefregels geven … zijn heel gezond voor een kind. Echter, er werd in het verleden zo vaak in doorgeslagen dat er geen sprake meer was van houvast bieden, maar wel van controle, macht of dwang. Er werden niet rustig grenzen bepaald, maar er werd gedreigd, zomaar gestraft en beloond, bang gemaakt en zelfs vernederd. Niemand wordt beter van gedwongen worden tot gehoorzaamheid door middel van machtsmiddelen. Zoveel is duidelijk.

Echter, ouders van nu willen zich soms zo hard afzetten tegen deze trucjes en omfloerste machtsmiddelen dat ze de kwaliteit van houvast, grenzen en duidelijkheid mee overboord gooien. Ze komen terecht in de andere kant van de medaille: toegeeflijkheid, voortdurend onderhandelen, alles uitleggen … Alle houvast ontbreekt en het kind voelt zich verloren. Dit vertaalt zich in zogenaamd ‘negatief’ gedrag zoals drama, claimen, agressie …. Waar macht de valkuil is van grenzen geven, is toegeeflijkheid de valkuil van warmte en liefde. In beide scenario’s wordt de relatie tussen ouder en kind ondermijnd. Bij controle of dwang is de relatie gebaseerd op angst en dus niet op verbinding. Bij toegeeflijkheid is er zo weinig houvast dat het kind zich verloren of zelfs onveilig kan voelen bij de ouder. Het kind heeft het gevoel het zelf te moeten beredderen, want de ouder voelt als te wiebelig, onvast of niet sterk genoeg om hem te beschermen. En ook hier is er dus geen sprake van echte verbinding.

De uitdaging is om als ouder je niet te verliezen in een van de extremen, maar te kiezen voor the best of both worlds, het redelijke midden, waar onvoorwaardelijke liefde wordt verenigd met liefdevolle grenzen en omgekeerd. Want niets in de wereld staat op zichzelf. De nacht kan niet zonder de dag, de maan niet zonder de zon en liefde niet zonder grenzen en omgekeerd.

Vaak wordt in deze context gesproken over ‘liefdevolle grenzen’. Klinkt mooi, maar als ouder ben ik hier zelf heel zoekend in geweest. Ik ben in alle valkuilen tegelijk getrapt.  Vanuit mijn opleiding tot therapeut  kende ik alles van erkennen, luisteren, warme verbinding maken met mijn kinderen. Daarin was ik als het ware de beste, maar ik zette de behoeften en de gevoelens van mijn kinderen uitgesproken zo ver boven die van mezelf dat ik slechts een schim werd van mezelf. Als tegenreactie probeerde ik wat meer grenzen te stellen en vergleed ik zonder dat ik het wilde dan toch in dreigen en zelfs roepen omdat ik totaal uitgeput was. Op de vraag hoe ik  dan precies liefdevol kon begrenzen vond ik maar geen antwoord. Tot ik het geluk had om een warm bad aan liefde en rust te mogen nemen bij het team van dokter Binu Singh. En even later had ik het privilege om rechtstreeks te leren van professor Haim Omer hoe de Nieuwe Autoriteit kon vertaald worden naar jonge kinderen. In deze opleiding leerde ik dat ik veel van de antwoorden al lang had, maar ze zo niet had gezien. Binnen mijn opleiding Communicatiewetenschappen leerde ik hoe je via communicatie kon komen tot authentiek leiderschap; alleen had ik deze inzichten nooit vertaald naar het ouderschap.

Alles leek samen te komen toen ik dit eindelijk inzag: de empathie  als therapeut en het houvast door authentiek leiderschap, de warme liefde van dokter Binu Singh en de effectieve begrenzing van professor Haim Omer.

En ik ben niet de enige die zoekend was naar dit evenwicht; ik zie veel ouders rondom mij hierin ook zoeken. Om anderen te helpen goot ik deze combinatie  van onvoorwaardelijke liefde (yin) en houvast en grenzen (yang) in een concreet model: het YAY-model. Dit staat niet alleen voor Yin And Yang, maar ook voor het plezier, de rust en de verbinding die ontstaan wanneer ouders zowel de liefde als de kracht in zichzelf durven te tonen. Want ik wens het elke ouder toe om op een ontspannen manier ontzettend veel verbinding te voelen met zijn of haar kinderen en zo optimaal te kunnen genieten van het ouderschap.

Meer informatie vind je hier.