Brief aan mijn lieve kleine temperamentvolle vriend
Donderbuien
Naast de momenten waarop je overloopt van geluk en liefde, zijn er vaak ook momenten dat je opgesloten lijkt te zitten in je eigen kwaadheid. Momenten die mijn hart breken. Vaak ontstaan die buien als je iets wilt duidelijk maken (en dat niet lukt) of als je iets niet kan of niet snapt.
Op zulke momenten komt je hele peuterlijfje in opstand. Ik kan niet meer tot je doordringen. Ik probeer dan alles uit de kast te halen om je toch te kalmeren: stickers, stempels, knuffels, kusjes, time-out, en ga zo maar door.
Vaak stopt zo’n bui vanzelf weer na een tijd. En ook al komen die donderbuien maar af en toe voor, het blijft hartverscheurend om je op dat moment niet te kunnen helpen. Ik zou je dan zo graag willen knuffelen zonder dat je protesteert, je troosten zonder dat je je ertegen verzet, je willen bedelven met stickers en stempels zonder dat je ze afrukt of weggooit.
Na onweer komt zonneschijn
Maar als zo’n bui eenmaal over is, komt het voor mij bekende zonnetje weer tevoorschijn. Vaak kom je dan met je roodbetraande wangen knuffelen en die zoentjes opeisen die je nog te goed had. En dan ga je weer verder met spelen, lachen en gek doen. En mijn hart is terug oké, als jij dat ook bent.
Weet je dat?
Mijn lieve kleine temperamentvolle vriend, telkens als het een beetje onweert bij jou, weet dan dat ik niet kwaad op je ben, ook al zet ik je eventjes apart.
Weet dan dat ik er ben om je te knuffelen en te troosten als jij er klaar voor bent.
Weet dan dat ik niet minder om je geef, maar juist nog meer mijn best probeer te doen om te tonen dat ik je graag zie. Weet dan dat ik je niet zie als een onweerswolkje. Voor mij blijf je het vrolijke zonnetje dat me elke dag een goeiemorgenknuffel geeft, mij troost bij gespeelde pijntjes, mijn naam luidkeels de ruimte injaagt na het middagdutje en mij vertederend tot morgen wuift aan het einde van de dag.
