Brief aan mijn zoon op zijn lentefeest

Zo trots op jou, maar ook een klein beetje op mezelf. Je bent aan het groeien, niet enkel je beentjes en je armpjes maar vooral ook je karaktertje. Eigenwijs, weten wat je wil, jezelf ontplooien zoals ik me had voorgesteld.

Want ja, ik moet eerlijk toegeven dat ik toen je een paar weekjes oud was, nadacht over hoe het zou zijn binnen een paar jaar als je in het eerste leerjaar zat. Hoe je er zou uitzien, wie je vriendjes zouden zijn, welke sport je zou doen, ... ? Zou je wat trekken van me mee hebben? Of zou je gewoon volledig mijn tegenpool zijn? Zou je een ochtendmens worden of een nachtraaf zoals mezelf? Zou je een hekel hebben aan bepaalde dingen die ik zo lief heb of zou je misschien me gewoon de ganse tijd willen naäpen?

Ik wist het niet want je was toen gewoon een hulpeloos klein mensje dat  huilde, dronk, luiers vuil maakte en als je eens zin had een uurtje sliep overdag. Gelukkig gunde je me toen mijn nachtrust of ik denk dat ik je af en toe terug in me had willen stoppen zodat ik even me-time had.

Volg je dromen

Nu sta je daar, samen met je vriendjes op dat grote podium in het midden van de belangstelling en je geniet, je lacht, je zingt, je springt en danst het leven toe. Beetje bij beetje moet ik je wat ‘loslaten’. Nee, ik wil het niet loslaten noemen want dat maakt me bang. We zullen het ‘vasthouden maar op een andere manier’ noemen. 

Weet je kleine kapoen van me, ik glunder van trots, trots op het jongentje die je nu bent, een klein miniwezentje dat kost wat kost zijn dromen zal achterna gaan. Soms zal het met een strak plan zijn maar veelal ook impulsief, het maakt niet uit! Maar ga jongen, ga je dromen achterna zoals ook ik heb gedaan. Mijn droom werd werkelijkheid, de werkelijkheid soms nog altijd na zes jaar een droom. 

Love you <3