To carpaccio or not to carpaccio?

Het is me niet gelukt. Er is nog geen Basile of Odette onderweg. Het is me ook niet gelukt om te wachten met testen. Dokter baby gaf me de raad om te wachten tot dag 16. Als ik tegen dan mijn regels nog niet had tenminste. Op dag 14 zat ik ’s ochtends al met een zwangerschapstest op het toilet...

Een kip zonder kop

De twee weken na de inseminatie liep ik rond als een kip zonder kop. Laat me hopen dat dit eenmalig was. (Of hoopt iedereen rondom mij dat?) Dat mijn gedrag te wijten was aan het feit dat het de eerste keer was. Nieuw terrein. Het onbekende.

Er waren ontelbare kleine symptomen die er misschien wel eens op konden wijzen dat ik zwanger was. Die hormonale migraine die ineens tevoorschijn komt op een moment dat ik geen regels en geen eisprong heb. Die puisten idem dito. Die felle steek in mijn onderrug die ik plots voel. Die ochtendkoffie die ineens op m’n maag ligt. Enzoverder enzovoort...

Wat als het toch...

Mijn eetgewoontes aanpassen aan de mogelijkheid om zwanger te zijn is ook wel een gedoe. Oké, in een ‘normale’ situatie eet je ook nog vaak foute dingen voordat je weet dat je zwanger blijkt te zijn. Ik hoef nog niet meteen rekening te houden met CMV, toxoplasmose en al die andere shizzle. Maar ik doe het toch. 22 procent, je weet wel!

En als je dan met de hele familie gaat eten op restaurant waarbij je je keuze van het menu weken eerder al doorgaf, kom je voor ongemakkelijke momenten te staan. Ik koos namelijk voor carpaccio als voorgerecht. Even aan de keuken vragen of ik nog kon wisselen voor de vis want 'er was namelijk een kans dat ik zwanger was'. Geen probleem, zo bleek. Wanneer tijdens het opdienen een ober blijft zitten met een portie vis weet hij niet beter dan te zeggen dat er iemand zwanger was en wilde ruilen. Nee-hee. Dat heb ik toch niet gezegd? Ik onderneem nog een poging om de situatie wat recht te trekken, maar het is te laat. Blozende kaken tot gevolg. Ik ben officieel een aansteller.

Bij het afruimen fluistert de ober nog even sorry. Gelukkig trekt mijn familie er zich niets van aan. 'Als je voorzichtig wil zijn, dan doe je dat toch gewoon'.

Nog snel een carpaccio eten...

Voorzichtig zijn hoefde uiteindelijk nog niet. De zwangerschapstest gaf een negatieve boodschap. Na 5 minuten teleurstelling was ik er al weer bovenop. 22 procent is wel echt weinig. In de loop van de avond waren mijn regels er. Perfect volgens planning. Minus dan het zwanger zijn. Geeft me wel vertrouwen. In dokter baby en in mijn lijf. Dat lijf van mij doet dus wat het hoort te doen. Nu moet het alleen nog leren om zwanger te worden.

Daar gaat poging 2 misschien voor zorgen. Vandaag bij de babydokter geweest. Ik blijk een snelle te zijn. Er zit alweer een eitje klaar. Binnen enkele dagen is het dus weer vikingtijd. Ik ga wel nog gauw een carpaccio eten. Voor ik het weet moet ik weer op mijn eten letten. Omdat ik het wil.