Dagboek van een fertiliteitstraject: op het wachtbankje
Start Utrogestan
Woensdag 9 februari 2021. Vandaag is de start van de Utrogestan vaginale bolletjes. Ik heb ondertussen al een aantal dozen hiervan verzameld van de vorige behandelingen die ik nog over had. Het is de start van (natte onderbroeken en restanten van Utrogestan’. Ik raad jullie aan om bij het gebruik van Utrogestan oude onderbroeken te gebruiken. Meer details ga ik jullie besparen maar ik denk dat het wel duidelijk is wat ik wil zeggen …
Embryotransfer
Zondag 14 februari 2021. Het is vandaag Valentijn. Voor mij voelt dit niet zo, want mijn man is helaas geen romanticus. Zijn repliek is: ‘als je iets wilt hebben, dan mag je het gaan kopen.’ Dat is leuk, maar soms is verrast worden ook wel eens leuk. Nu, ik heb mij hier al bij neergelegd.
Het houdt mij niet lang bezig, want ik ben zenuwachtig. Hopelijk gaat alles goed bij het ontdooien van de embryo en krijg ik straks een terugplaatsing. Het ziekenhuis heeft nog altijd niet gebeld en het is tijd om te vertrekken. Zover zijn we al.
Mijn man besluit mij te brengen en onderweg te stoppen voor een mini-ontbijt in een tankstation. Niet bepaald romantisch en gezellig, maar het heeft wel iets.
Onderweg zie ik mannen met boeketjes rozen lopen en sleuren met ontbijtmanden in hun auto’s.
We zijn net op tijd bij het UZ Brussel en gaan snel naar binnen. Ik mag direct plaatsnemen voor een bloedafname en word vervolgens verwacht voor de embryotransfer. Het gaat allemaal heel vlotjes. De transfer gaat vooruit en plots zie ik een wit stipje op de monitor. Daar ben je dan, kleine embryo! Hopelijk vind je je weg in de grote donkere holte en vind je een plekje om je vast te hechten.
Het is allemaal heel snel gegaan, waardoor ik nog geen uur ben binnen geweest. Het duurt langer om naar huis terug te rijden. In de auto vraagt mijn man of alles ok is en we gaan terug naar huis. Nu kan het wachten beginnen. De verschrikkelijkste periode of het wachtbankje zoals ik het noem. Mijn geduld wordt de komende periode zwaar op de proef gesteld. Op 26 februari ga ik weten of ik al dan niet zwanger ben.
Krampen
Dinsdag 16 februari 2021. Vandaag begint mijn werkreeks terug. Een reeks van vier nachten en dan twee weken thuis. Wat kijk ik hier naar uit. De uren vliegen voorbij en voor ik het weet is mijn shift voorbij. Ik voel mij heel erg moe, heb het moeilijk om de tocht naar huis te maken. Thuis plof ik als een baksteen in mijn bed en slaap ik vijf uur zonder wakker te worden. Normaal wordt ik na twee tot drie uur slapen wakker.
Ik word rond 13u wakker en merk dat er heel wat gerommel in mijn buik aanwezig is. Ik probeer een idee te krijgen van wat ik voel. Oei, oei, dat is niet goed. Ik merk dat ik heel wat krampen heb in mijn onderbuik. Ik voel mij opeens niet goed. Mijn hoofd tolt en mijn borsten voelen zwaar. Ik krijg een gevoel van paniek over mij. De gedachten vliegen mij om de oren. Dit is niet goed, het is voorbij, weeral niet gelukt. Ik word er niet beter van …
Ik besluit om in de douche te gaan. Het warme water voelt goed en de krampen lijken af te nemen. Jammer genoeg is de beterschap maar van korte duur. Ik besluit om de professor een mail te sturen met mijn bevindingen. Na het verzenden van mijn mail krijg ik een out of office bericht dat hij pas terug is op 22 februari. ‘Typisch,’ is mijn reactie op het bericht.
Ik weet dat het niet goed is, maar kan mezelf niet bedwingen om op zoek te gaan op internet. ‘Drie dagen na embryotransfer krampen’ tik ik in. Ik kreeg er geen antwoord op. Ik las verhalen met een goede afloop, maar evenveel en zelfs meer met een negatieve afloop.
Ik sleep mij als het ware naar mijn werk en probeer het beste ervan te maken. De hele nacht heb ik krampen en is het moeilijk om mij een houding te geven. Ik weet geen blijf met mezelf. Help, dit wordt de komende dagen een nachtmerrie …
Geduld is not my style
Donderdag 18 februari 2021. Na één nacht en één volledig dag zijn de krampen eindelijk gaan liggen. Af en toe voel ik een steekje maar het ergste is voorbij. De pijn in mijn rug en borsten is ook weg. Het is een heel stuk rustiger in mijn buik. Ik voel mij terug beter. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Zou dit een afstoting zijn? Of toch een innesteling? De vragen blijven in mijn hoofd rondspoken.
Om 20u krijg ik een mailtje van de professor binnen. Dat is aangenaam. Ik dacht pas volgende week een antwoord te krijgen. Ik open bang maar nieuwsgierig het mailtje: Het belangrijkste is de ‘mogelijke luteale insufficiëntie’ … Say what? Wat bedoelt hij daarmee? Ik had ergens gehoopt om wat gerustgesteld te worden, maar toch niet. Voor mij voelt dit een beetje als game over. Ik zoek naar definities en de betekenis van zijn antwoord. Ik kom uit op de periode van de eisprong tot de menstruatieperiode waarin de concentratie van progesteron te laag is en onvoldoende wordt aangemaakt waardoor een embryo geen kans krijgt. Slecht nieuws dus. Ik weet niet wat ik aan moet met dit nieuws. Ergens blijf ik hopen maar dan toch weer niet. Het is nog zolang wachten tot 26 februari. Geduld is echt not my style in dit traject.
De eerste symptomen of toch niet?
Zondag 21 februari 2021. Ik doe mijn ogen open en voel een lichte hoofdpijn van mijn voorhoofd tot mijn hersenen gaan. Wat is dit toch? Ik ga naar het toilet om een bolletje Utrogestan in te brengen. Wat haat ik deze dingen. Ik voel mij de hele dag vuil door deze dingen.
Ik voel terug lichte steken in mijn buik. Daar gaan we weer. Het wordt weer een hele dag naar het toilet gaan om te checken of er nog geen bloed te bespeuren valt. Wat is dit frustrerend. Ik besluit om even alles op een rijtje te zetten: wat voel ik hier? Steken, hoofdpijn, pijn aan mijn rug, af en toe een vlaag van misselijkheid. Of verbeeld ik mij dit allemaal? Het is om gek van te worden!
Toch maar even bellen met mijn vriendin om afleiding te zoeken. Ze is zo’n schat, maar als ik haar vertel over mijn belevingen zegt zij ‘geen twijfel mogelijk, je bent zwanger!’ Nu, dat zegt ze al een jaar. Bij de vorige drie IVF-pogingen zei ze dit ook telkens als ik mijn klachten vertelde. ‘Ja, het is zover.’ Dus nu neem ik haar besluit met een korreltje zout om mezelf te beschermen.
Om jullie een idee te geven, de vorige pogingen wist ik ongeveer vier dagen voor de bloedafname dat het niets zou worden. De krampen kwamen opzetten en bloedverlies kondigde zich aan met ‘verrassing’ en ‘sorry, mislukt’.
Ondanks dat mijn intuïtie zei dat het game over was, bleef ik toch nog wat hoop bewaren tot na het bittere verdict van de dagelijkse monitoring. ‘Mevrouw het spijt me, maar u bent niet zwanger.’ Dat was het dan. Nu is dit even anders, maar mijn lichaam houdt mij soms zo voor de gek.
Ik hoop dat het snel vrijdag zal zijn. De onzekerheid eindelijk voorbij …
Keep you informed!
