Dankjewel oma en opa!
Maar jullie hadden toch een uitstapje naar de zee gepland?' ‘De zee loopt niet weg.’
Onvoorwaardelijk
Mijn ouders zijn sinds enkele jaren gepensioneerd. Ha. Le. Lu. Ja. Ik weet werkelijk niet hoe ik het zou moeten redden zonder hun hulp. En ik weet: niet iedereen heeft wat ik heb ... I am a lucky one.
Er zijn de wekelijke ‘beslommeringen’. Mijn man en ik werken allebei full time. En we werken allebei ongeveer op een uurtje rijden van thuis. Niet eenvoudig om elke dag voor 18u. aan de schoolpoort te staan (en liefst eigenlijk voor 17u.). Laat staan om 12u. elke woensdagmiddag.
Elke woensdag worden de meisjes door oma en opa opgepikt. Om 12u. stipt.
En als ik merk dat ik de 'uiterste' deadline van 18u. niet haal wegens file of andere troubles, dan kan ik bijna altijd op hen rekenen om snel in te springen. (En lukt dat niet, dan ken ik gelukkig een paar hele lieve ouders die mij altijd uit de brand helpen!)
En dan is er het toch wel regelmatig parasiteren in het weekend. Had ik al verteld dat mijn mama en schoonmama allebei geweldig kunnen koken? :-) En het entertainment is ook top! Hotel oma krijgt vijf sterren, echt wel!
Maar dan zijn er die dagen. Dat er een van de kindjes ziek is. Dat ik wel één maar geen twee of drie dagen verlof kan nemen. Dat ik zo blij ben dat oma er is. Om mee te troosten. Ze te vertroetelen. Er is gewoon niemand die ik meer vertrouw met mijn kindjes.
Zo blij dat ze er is – dat zij er zijn!
